Het leed dat daten heet komt met de drang om constant met je lover in contact te staan. Zelfs als je non-stop communiceert, is het eigenlijk niet genoeg. Romantisch? Nee, eerder bloedirritant, vindt redacteur Misha.
Wekelijks schrijven de redacteuren van LINDA.meiden hoe het er bij hen voor staat op gebied van flirts, seks en relaties.
Hoi, ik ben Misha en ik heb bindingsangst. Nu zeg jij: hi, Misha. Het feit dat ik zoveel moeite en angst ervaar bij de gedachte mij aan iemand te binden, heeft meerdere oorzaken. Eén daarvan is dat ik mijn (hyper)zelfstandigheid niet wil verliezen door én voor een ander. Dat ik de afgelopen decennia grotendeels als vrijgezelle vrouw door het leven ben gegaan, heeft ervoor gezorgd dat ik als de beste voor mezelf kan zorgen. Hoewel ik bereid ben om in kneiterduur Amsterdam kraanwater bij mijn zelf gekochte wijn te doen, wil ik nooit volledig afhankelijk worden van iemand anders.
Dat ik met deze angst kamp, weet ik al jaren. Net zo lang zit het me al dwars op datinggebied. Want dingen die de meeste verliefde mensen leuk en romantisch vinden, geven mij een verstikkend gevoel. Voorbeeld: non-stop in contact staan met je geliefde. Elk klein detail van je dag delen, geeft mij geen vlindertuin in mijn onderbuik. Het werkt me zelfs enorm op de zenuwen.
Voor je afhaakt door de gedachten van deze zuurpruim, wil ik je dit meegeven: misschien ben ik gewoon realistisch. Heel saai, ik weet het. Begrijp me niet verkeerd, ik wil ook alles van een nieuwe geliefde weten. Gooi de meest onbenullige weetjes en grote levensveranderende gebeurtenissen op me. Van huisdieren tot familiebanden, ik wil het allemaal opslaan op de overvolle hard drive in mijn hersenpan.
Dat gezegd hebbende: het is toch veel leuker om niet elke poep of scheet door de dag heen met een ander te delen. Dat wel doen is niet alleen funest voor de spanning, maar ook voor de beschikbare gespreksstof als je elkaar ziet. Als je het mij vraagt is het duizend keer leuker om aan tafel je dag te bespreken, gezichtsuitdrukkingen te lezen en reacties te horen. Een voicememo sturen of je boodschap in 300 karakter proppen is naar mijn idee toch iets minder sexy. Daarnaast: hoe lang is dat houdbaar? Wanneer eindigt de leukigheid en wordt het een verplichting?
En dan nog iets: als ik iemand net leer kennen, wil niet 24/7 tot hun beschikking staan. Ik heb een vol leven; vrienden, familie, me-time, werk, verplichtingen, ambities en nog zoveel meer. Met liefde bouw ik tijd en ruimte in mijn agenda én hart voor m’n kersverse lover. Maar er zijn nog zoveel andere dingen die door de dag heen mijn aandacht opeisen; dat wil ik niet constant verslonzen om te horen wat die stomme collega nu weer aan de lunchtafel vertelde.
Oké, ik moet bekennen dat mijn angst niet alleen voortkomt uit bindingsangst. Inmiddels ben ik al een aantal jaar aan het bijkomen van de bulldozer genaamd mijn ex. Zijn manier van communiceren was toentertijd ook veel en non-stop. It’s giving love bombing. En hoewel ik er op dat moment totaal van gecharmeerd was (wat dacht ik?!), kijk ik er achteraf niet zo rooskleurig op terug. Ons strakgespannen communicatielijntje zorgde ervoor dat mijn bellijst slechts uit zijn naam bestond – uitgaand, inkomend of gemist, ik op zeven verschillende platformen gesprekken met hem voerde en dubbele verhalen vertelde als we elkaar zagen. Nooit meer, dacht ik achteraf.
Maar weet je wat het ding is met dit soort regeltjes? Je kunt ze streng bewaken op het moment dat je vrijgezel bent, maar zodra jouw brein wordt overspoeld door de hormooncocktail die bij verliefdheid komt kijken, is dat niet zo makkelijk meer. Je weet wat ze zeggen: all is fair in love and war, ook contact. Wanneer het zover is, moet ik me daar maar aan overgeven.
Misha is 33 jaar en woont alleen in Amsterdam. Ze heeft een relatie van vier jaar en een van zes maanden gehad, inmiddels is ze zeven jaar single.
Misha: 'Het is oké om de tijd te nemen om je break-up te verwerken, zelfs als dat jaren duurt'
