‘Sunday Times’-bestseller ‘Het huwelijksportret’ neemt je mee naar het Florence van de jaren 1550. Nadat Lucrezia ten huwelijk is gevraagd door de hertog, wordt glashelder dat ze maar één taak heeft: het produceren van een erfgenaam.
Tot ze die missie heeft volbracht is haar toekomst onzeker. Ongeacht haar afkomst.
De Noord-Ierse romanschrijver Maggie O’Farrell won diverse prijzen met eerdere boeken. Ze brak wereldwijd door met haar boek Hamnet, waarvoor ze de Waterstone’s Boek van het Jaar en de Women’s Prize for Fiction ontving.
Lees hieronder alvast het eerste hoofdstuk uit Het Huwelijksportret.
Een woest en eenzaam oord
Fortezza, nabij Bondeno, 1561
Lucrezia neemt plaats aan de lange eettafel die is gewreven tot een waterglans en gedekt met schalen, omgekeerde bekers, een geweven krans van dennentakken. Haar echtgenoot gaat zitten, niet zoals gebruikelijk aan het andere uiteinde, maar naast haar, zo dichtbij dat ze haar hoofd op zijn schouder kan laten rusten, mocht ze dat willen; hij vouwt zijn servet open, legt een mes recht en zet de kandelaar dichterbij, en dan wordt het haar met een vreemde helderheid duidelijk, alsof er gekleurd glas voor haar ogen wordt gehouden, of er misschien voor wordt verwijderd, dat hij van zins is haar om te brengen.
Ze is zestien, nog geen vol jaar getrouwd. Ze hebben het merendeel van de dag gereisd, gebruik gemaakt van het weinige daglicht dat het seizoen te bieden heeft, ze zijn bij het ochtendgloren te paard vertrokken uit Ferrara, op weg naar wat hij een jachthuis noemde, ver in het noordwesten van het hertogdom.
Maar dit is geen jachthuis, had Lucrezia willen zeggen toen ze hun bestemming naderden: een bouwwerk met hoge muren van donkere steen, aan de ene zijde geflan- keerd door ondoordringbaar bos en aan de andere zijde door een kronkelende bocht van de rivier de Po. Ze zou zich het liefst in haar zadel naar hem hebben toe gewend en hebben gevraagd: waarom breng je me hiernaartoe?
Ze zweeg echter, volgde hem op haar merrie toen hij haar voorging over het pad, onder druipende bomen door, over de gebogen brug en naar de binnenplaats van het vreemde, gefortificeerde, stervormige gebouw dat haar, zelfs toen al, merkwaardig onbewoond voorkwam.
De paarden zijn weggeleid, ze heeft haar doorweekte mantel en kapje afgedaan terwijl hij naar haar keek, met zijn rug naar het oplaaiende vuur in de haard gekeerd, en nu gebaart hij naar de plattelandsbedienden in de duistere hoeken van de zaal dat ze verder mogen komen om het eten op te dienen, het brood te snijden, wijn in hun bekers te schenken, en dan denkt ze plotseling aan wat haar schoonzus haar schor heeft toegefluisterd: Jij zult de schuld krijgen.
Lucrezia omklemt de rand van haar bord. De zekerheid dat hij haar dood voorheeft is als een aanwezigheid naast haar, als een roofvogel met donker verenkleed die is neergestreken op de armleuning van haar stoel.
Dat is de reden voor hun plotselinge reis naar zo’n woest en eenzaam oord. Hij heeft haar hier mee naartoe genomen, naar deze stenen vesting, om haar te vermoorden.
De verbijstering rukt haar uit haar lichaam omhoog en ze schiet bijna in de lach; ze zweeft vlak onder het gewelfde plafond en kijkt neer op zichzelf en hem zoals ze aan de tafel zitten, soep eten en gezouten brood in hun mond ste- ken. Ze ziet dat hij zich naar haar toe buigt, zijn hand op de blote huid van haar pols laat rusten en iets zegt; ze ziet dat ze naar hem knikt, het eten doorslikt, een paar dingen zegt over hun reis hierheen en het interessante landschap waar ze onderweg doorheen kwamen, alsof er niets mis is tussen hen, alsof dit een gewoon avondmaal is waarna ze zich te bed zullen begeven.
In werkelijkheid, denkt ze, nog steeds zwevend onder de koude, zwetende stenen van het plafond, was het een saaie rit vanaf het hof, door barre, bevroren velden, de lucht zo zwaar dat deze leek neer te zijgen op de toppen van de kale bomen. Haar echtgenoot bepaalde het tempo op een draf, mijl na mijl op en neer voortschokken in het zadel, haar rug beurs, haar benen geschaafd door de natte kousen. Zelfs in de met eekhoornbont gevoerde handschoenen waren haar vingers, waarmee ze de teugels omklemde, stijf van de kou, en de manen van het paard waren algauw bedekt met ijs. Haar echtgenoot reed voorop, gevolgd door twee lijfwachten. Toen de stad overging in het land had Lucrezia haar paard de sporen willen geven, met haar hielen tegen de flanken willen drukken en willen voelen dat de hoeven over de stenen en de aarde vlogen, in volle vaart over het vlakke land in het dal, maar ze wist dat het haar niet was toegestaan, dat haar plaats achter hem was, of naast hem in- dien daartoe genood, nooit voorop, en dus ging het verder in draf.
Aan tafel, naast de man van wie ze nu vermoedt dat hij haar gaat doden, wenst ze dat ze het had gedaan, dat ze haar merrie had aangespoord tot een galop. Ze wenst dat ze hem voorbij was gesneld, joelend van verboden vreugde, met wapperende haren en mantel, hoeven die kluiten aarde opwierpen. Ze wenst dat ze haar paard met de leidsels naar de heuvels in de verte had gestuurd, waar ze kon verdwijnen tussen rotskloven en pieken zodat hij haar nooit zou kunnen vinden.
Hij steunt met zijn ellebogen aan weerszijden van zijn bord en vertelt dat hij hier als kind al kwam, in dit jachthuis zoals hij het blijft noemen, en dat zijn vader hem hier vroeger mee uit jagen nam. Ze luistert als hij vertelt dat hij pijl na pijl naar een doelwit op een boom moest schieten tot zijn vingers ervan bloedden. Ze knikt en maakt medelevende geluiden op de juiste momenten, maar wat ze in plaats daarvan wil doen is hem in de ogen kijken en zeggen: ik weet wat jij van plan bent.
Zou hij verbaasd zijn, overrompeld? Beschouwt hij haar als zijn onschuldige, naïeve vrouw, nauwelijks droog achter de oren? Ze doorziet alles. Ze doorziet dat hij zijn list heel zorgvuldig heeft voorbereid, heel grondig, haar heeft geïsoleerd, ervoor heeft gezorgd dat haar gevolg is achtergebleven in Ferrara, dat ze alleen is, dat hier geen mensen van het castello zijn, alleen hij met haar, twee wachters buiten op hun post en een handvol plattelandsbedienden.
Hoe zal hij het doen? Dat zou ze hem eigenlijk willen vragen. Het mes in een donkere gang? Zijn handen om haar keel? Een val van een paard, voorgewend als ongeluk? Dat staat allemaal op zijn repertoire, daar twijfelt ze niet aan. Het kan maar beter goed gebeuren, zou haar advies aan hem zijn, want haar vader is niet iemand die de moord op zijn dochter licht zou opvatten.
Ze zet haar beker neer en recht haar rug; ze kijkt naar haar echtgenoot, Alfonso, hertog van Ferrara, en vraagt zich af wat er nu staat te gebeuren.
‘Het huwelijksportret’ verschijnt 18 oktober en koop je bij jouw boekhandel voor €25,99.
Lees hier het eerste hoofdstuk van 'Gewoon knetterhard jezelf zijn' van Cathelijn Paling
