In de rubriek ‘Monumentje’ brengen lezers een ode aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week herdenkt Noémi haar opa Max en haar oma Lia, die drie weken na elkaar overleden.

Verteld door Noémi Leons aan Dana Bitter ter nagedachtenis aan haar oma (10-10-1922 – 12-10-2019) en haar opa (24-11-1921 – 02-11-2019).

Mijn opa en oma hebben elkaar ontmoet na de Tweede Wereldoorlog. Ze waren beiden Joods en hebben de oorlog vanuit een compleet ander perspectief meegemaakt. Mijn oma heeft in de kampen gezeten, in kamp Westerbork en Bergen-Belsen. Mijn opa zat in het verzet. Vroeger was het daarom altijd zo dat mijn opa heel graag verhalen wilde vertellen over wat hij allemaal heeft gedaan. Maar mijn oma kon er nooit over praten.

Mijn grootouders hadden een speciale band en vulden elkaar ook zeker op latere leeftijd heel goed aan. Opa kon heel goed lopen, maar kon niet zo goed zien en horen. Oma kon juist heel goed zien en horen, maar niet goed lopen.

Toen mijn oma voor de tweede keer een herseninfarct kreeg, was de helft van haar lichaam verlamd en kon zij alleen nog maar op bed liggen. Vanaf het moment dat mijn vader opa vertelde dat het echt niet goed ging met oma, is hij niet meer bij haar bed weggegaan. Ik weet nog heel goed dat hij steeds met zijn oor naar haar neus toe ging om te controleren of zij nog leefde. Ondanks dat hij veel dingen vergat, wist hij dit zo goed.

Toen mijn moeder naar mijn oma toe wilde gaan, hoorde ze mijn opa tegen mijn oma praten. Hij zei: “Lia, je hoeft het niet meer voor mij te doen. Ik kom toch snel achter je aan, dus maak je geen zorgen om mij.” Een paar dagen later overleed ze.

Precies twee weken nadat oma was overleden, kwam mijn vader naar mij toe met het nieuws dat ook opa snel zou overlijden. Dit was een grote shock voor ons allemaal, omdat het qua gezondheid eigenlijk heel goed met hem ging voor zijn leeftijd. Toen hij overleed, vertelde de dokter dat hij waarschijnlijk overleden is aan een gebroken hart. Erg verdrietig, maar het is ook een mooi liefdesverhaal.

Het mooie van het verhaal, vind ik, dat mijn opa zijn belofte aan mijn oma is nagekomen. Het moment dat we mijn opa hadden begraven en we wegliepen van zijn graf, kwam er toch een soort rust over ons heen. We wisten dat ze nooit zonder elkaar zouden kunnen leven.

Lees ook
Mariska herdenkt haar zoon (11): ‘De tunnel begaf het, met Tygo er nog in’