Op een doodnormale dag liet mijn moeder de hond uit. Vanuit het niets begon de hond te rennen en trok zij mijn moeder mee. Daar lag ze dan, op de grond. Even later in het ziekenhuis bleek mijn moeder een gebroken schouder te hebben, maar daar bleef het helaas niet bij. Toen de arm eenmaal genezen was, kreeg mijn moeder bulten. Zij voelde al snel dat er iets niet goed was, en dat bleek na een ziekenhuisbezoek ook zo te zijn.

In 2004 werd er bij mijn moeder non-Hodgkin lymfoom (lymfklierkanker) vastgesteld. Ook bleek zij al in het laatste stadium te zitten, namelijk nummer vier. Van de dokter kreeg ze te horen dat ze waarschijnlijk nog maar vijf jaar te leven had. Ondanks dat mijn moeder al voelde dat er iets niet goed was, kwam dit natuurlijk aan als een grote schok.

De ziekte

Hoewel het er voor mijn moeder niet positief uitzag, kwam het gezin altijd op de eerste plaats. We hadden dan ook echt een typische moeder-dochterband. Zelf ben ik ook erg ziek geweest. Ik heb twee keer borstkanker gehad. Ik kon dit altijd goed met mijn moeder bespreken omdat we zo erg op elkaar leken. Wanneer er iets was, kon ik dit altijd bij haar kwijt. Dit mis ik dan ook het meest.

Ondanks de voorspelling van de dokter, heeft mijn moeder nog veertien jaar met de ziekte kunnen leven. Ze heeft dan ook veel meer van haar kinderen en kleinkinderen meegekregen dan dat zij van tevoren had gedacht. Daarvoor ben ik dankbaar.