Ben je eindelijk aanbeland bij de mooiste dag van je leven, crasht je dronken neef het diner met een gênante toost en besluit je wederhelft zich een hersenschudding te vallen. Top.
Voor de rubriek In Voor- En Tegenspoed spreken we vrouwen van wie de trouwdag nét niet helemaal volgens plan verliep. Joyce van de Vrande (46) vertelt waarom ze met twee blauwe ogen rondliep op haar bruiloft.
Trouwdatum
11 februari 1999
“Voor het buffet hadden we nog schalen nodig, die mochten we lenen van een restaurant iets verderop. Twee dagen voor de bruiloft ging ik ze oppikken met mijn schoonzus. We bleven binnen nog even hangen: het personeel dronk een drankje en het was gezellig. Ondertussen begon het buiten te sneeuwen en werd de wereld wit. Op de terugweg lieten we de gordels achterwege: we hadden allebei net gelnagels gezet voor de bruiloft en waren bang dat ze zouden afbreken.
Lang verhaal kort: in de laatste bocht voor ons dorp verloor ik de macht over het stuur en we raakten in de slip. De auto miste op een haar na mijn buurman, die net zijn flessen naar de glascontainer bracht, en we vlogen met een enorme klap tegen een lantaarnpaal. Ik bleek met mijn neus het stuur doormidden te hebben gekopt en m’n schoonzus knalde een gat in de voorruit. De buurman hielp ons uit de auto, terwijl we bloedden als een rund en de claxon maar bleef loeien. Ik schijn toen de legendarische woorden ‘Gelukkig zijn mijn nagels nog heel’ gesproken te hebben.
Wij dachten zelf dat het allemaal wel meeviel, lieten de auto staan en wandelden de laatste meters naar huis. Mijn moeder schrok zich kapot toen ze ons zag en stuurde ons direct door naar de huisarts. Toen hij hoorde dat ik over 36 uur de bruid zou zijn, zei hij één ding: ‘Dat wordt geen plaatje, dames’.”
“Hoe waar dat was, bleek de volgende ochtend. Na een nacht slapen was alles gaan opzwellen en blauw geworden, dus ik kon mijn ogen niet meer open krijgen. Ik zag geen hand voor ogen en die ogen zelf leken meer op twee blauwgroene golfballen. Ook mijn neus lag aan twee kanten open, dus het zag er niet uit. Ik heb de hele dag met ijskompressen en andere middeltjes op bed gelegen om de zwelling zoveel mogelijk weg te krijgen. Het hielp een beetje: ik kon mijn aanstaande weer herkennen, maar hij mij niet meer.
Afblazen was voor ons geen optie: verder had ik geen hoofdpijn of spierpijn, ik kon alles gewoon doen. We wilden nog steeds graag kiezen voor elkaar, dus besloten we de bruiloft door te laten gaan. We hebben wel even de fotograaf gewaarschuwd dat het lastig zou worden om mooie plaatjes te schieten met deze blauwe ogen.”
“Op de grote dag wisselden we de visagiste in voor een grimeur. Een vrouw die normaal gesproken ook littekens en brandwonden wegwerkt. Zij stopte alles dicht met groen, blauw en rood poeder, ze maakte een heel schilderij van mijn gezicht. Daaroverheen kwam nog wat mascara en oogschaduw. Mijn blauwe ogen waren zo aardig gered, maar we hebben het de hele dag steeds bij moeten werken.
Joyce met grime:
De fotograaf heeft uiteindelijk een heel leuke reportage gemaakt, waarin we doen alsof mijn man de klapdeuren van het restaurant tegen mijn gezicht laat klappen en ik daardoor flauwval. Het is heel grappig geworden en gaf een leuke twist aan het werkelijke verhaal. Je moet toch iets, hè. Verder was het een prachtige dag. Iedereen was blij dat we er nog waren en we hebben een heel mooi feest kunnen vieren met zijn allen.
Die nacht vertrokken we naar de huwelijkssuite van een hotel. De volgende ochtend keek de receptioniste wel wat vreemd op toen we kwamen uitchecken: mijn zorgvuldig aangebrachte grime was weg en mijn blauwe ogen kwamen in vol ornaat tevoorschijn. Het leek dus wel alsof hij me de hele kamer had door gehoekt. Wij hadden het zelf niet eens meer door. Maar toen mijn schoonvader ons oppikte, grapte hij: ‘Jeetje, ze zullen wel gedacht hebben…'”
De trouwreportage van ‘het ongeluk’:
“Ons verhaal doet het nog steeds goed op feestjes. Het is een succesverhaal geworden, want we zijn nog steeds heel gelukkig samen met onze drie kinderen. Iedereen vond me toen een pechvogel, maar ik weet wel beter. Ik ben de grootste geluksvogel die er rondloopt.
Het is eigenlijk een lesje nederigheid geweest. Ik maakte me zorgen om van alles: van mijn nagels tot de jurk, de auto en het eten. Je komt erachter dat het eigenlijk maar draait om één ding: dat je kiest voor elkaar, ondanks blauwe ogen en een gecrashte auto. We zijn helemaal geen zoetsappige types, maar dit was wel een les. Het draait om de liefde, de rest is onbelangrijk.”
Heb jij ook nog een goed verhaal liggen over een beroerd verlopen bruiloft? Deel het op LINDA.nl. Mail in het kort jouw verhaal samen met je naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s naar ellen.hensbergen@linda.nl.
Lees ook
Rianne: ‘Ik wachtte op onze openingsdans, maar hij stond te tongen op het toilet’
