Na een intensieve periode en het verlies van onze moeder, besloot mijn vader dat het tijd was om quality time door te brengen met ons, zijn twee oudste dochters. Hij nam ons voor acht dagen mee naar een paradijselijke bed & breakfast in de bergen van Spanje.
Een bijzondere ervaring, gezien het ruim veertig jaar geleden was dat we zo met z’n drieën op vakantie gingen.
Ik dacht terug aan de vakanties met mijn vader van vroeger: waar we ook waren, hij legde altijd makkelijk contact met mensen en probeerde ook voor ons nieuwe vrienden te vinden. Meestal schaamde ik me kapot wanneer hij andere kinderen aansprak en vroeg of ze met mij wilden spelen, maar het werkte: elke vakantie had ik genoeg speelvrienden.
Dit bracht me op het idee dat hij deze vakantie maar eens een leuk vriendje voor me moest vinden. In mijn fantasieën sloeg ik door. Hoe mooi zou het zijn als mijn vader mijn toekomstige levenspartner nog leert kennen, of zelfs uitzoekt? Hij zou dé perfecte persoon zijn om me nog even snel uit te huwelijken. Dus ik gaf hem de opdracht: vind een geschikte vent voor me tijdens ons reisje. Iemand met een huis in Spanje, ik zag het al helemaal zitten.
We vlogen naar Valencia en maakten vervolgens een anderhalf uur durende rit de bergen in. Daar, verscholen in een groene vallei tussen imposante bergpieken, lag de B&B. Bij aankomst werden we warm verwelkomd door de eigenaren, mijn vader barstte in tranen uit. Later vertelde hij dat het voelde alsof hij bij de hemelpoort was aangekomen. De daaropvolgende acht dagen waren ook hemels. Op deze idyllische plek waren de enige geluiden het gezang van vogels, het geruis van de bomen en het zachte gezoem van bijen.
Volop genoten we van de rust en schoonheid om ons heen. We lazen boeken aan het zwembad en voerden diepgaande gesprekken. Mijn vader las fragmenten voor uit zijn oude dagboeken, waardoor mijn zus en ik beter begrepen waarom hij er, na de scheiding van onze moeder, niet altijd zo voor ons kon zijn zoals hij had gewild.
Verderop in de vallei stond een olijfboom, al meer dan duizend jaar stevig geworteld in de grond. De oude wijze boom had stormen doorstaan, droogtes overleefd en was blijven groeien en bloeien. Op deze plek werd onze nietigheid en tegelijkertijd de grootsheid van het leven zo tastbaar. Mijn zus en ik klampten ons vast aan de boom, misschien zoals we ons ook wilden vastklampen aan onze vader.
Tijdens een uitstapje naar de kust was de zee was nog koud en wild, maar dat weerhield mijn vader er niet van om een stuk te zwemmen. Ik bleef hem nauwlettend in de gaten houden, bang om hem uit het oog te verliezen. Op dat moment drong het tot me door: ik heb geen moeder meer, en ik wil mijn vader zo lang mogelijk dichtbij me houden.
De stiltes, de oude wijze olijfboom, een vader die dagboekfragmenten voorlas: alles voelde magisch en helend. Dat ik na die acht dagen geen nieuw speelvriendje had gevonden en niet vertrok met mijn toekomstige levenspartner, boeide niet. Wat er echt toe deed, was dat ik vertrok met nieuwe mooie herinneringen en het besef dat we als familie moeilijke tijden hebben doorgemaakt en verliezen hebben geleden. Maar ondanks alles zijn we blijven staan, blijven groeien en hebben we onze wortels nog dieper in de grond verankerd. Net als de oude, wijze olijfboom.
'Op mijn eerste moederloze Moederdag vroeg ik me af: hoe moet ik deze dag doorkomen?'
