Kan iemand de wildgroei aan WhatsApp-groepen een halt toe roepen? Ik verdraag het slecht. Maar ik ben dan ook het asociale type dat regelmatig, midden in een groepsconversatie, de WhatsApp-arena verlaat.
Helaas word ik telkens opnieuw aan de school-appgroep toegevoegd omdat er tussen al die prietpraat van vaders en moeders in lockdown vaak een belangrijke update van de juf of meester zit. En dat mag ik niet missen.
Om overbodige rebussen voor volwassenen en één-op-één gesprekken van pleinouders te voorkomen in een app die vooral voor schooluitleg en huiswerk bedoeld is, heb ik behoefte aan duidelijke Whatsapp-etiquette. Eerste regel: beantwoord de vraag én de vraag alleen. Lijkt simpel maar het zal je verbazen hoe godsonmogelijk dit, voor velen, is.
Neem de app-groep van het werk. Als ik ‘s avonds kook, lees of met de kinderen bezig ben, kan het zomaar zijn dat ik binnen drie minuten vijfentwintig nieuwe berichten heb. Ik werk voor een nieuwssite, dus je veert automatisch op. Is Rutte overvallen, heeft Doutzen Kroes nierstenen geplast of is Trump door z’n achterban vermoord?
Gretig scroll ik me een lamme wijsvinger om erachter te komen dat er niks noemenswaardigs gebeurt. Het domino-effect startte met een vraag van de redactie-assistent: ‘Wie kan er morgen een dagdienst werken?’ Een urgente kwestie waarvoor een snelle oplossing nodig is.
Met die vraagt ontketent ze echter, onbedoeld, een sociaal strijdtoneel. De ene na de andere collega struikelt over z’n verantwoording of zinloze alibi: ‘Dan werk ik al bij een andere opdrachtgever’ of ‘Sorry, ik ben jarig en er komt visite’. Ook leuk: ‘Ik werk morgen al’. Alsof de redactie-assistent, hoofd indeling en meester in het leggen van vijfsterren mensenpuzzels en roosters, dat zelf niet weet.
De eerste die meent dat hij iets uit te leggen heeft, verpest het voor iedereen die zich sociaal wenselijk gedragen wil. Stop ermee en geef alleen antwoord op de vraag. Ik was al geen fan van enthousiaste ouders die na kinderbedtijd doodleuk via de app zieltjes voor GroenLinks of Greta Thunberg willen winnen, maar ik ga zeker terug naar een Nokia en vaste telefoonlijn als dit soort vervuiling het nieuwe WhatsApp-normaal wordt.
Dat brengt me bij regel nummer twee: je mág, maar hoeft niemand te bedanken, juist als jij (of je kind) dat al in levenden lijve hebt (heeft) gedaan. Ook al ben je de enige ouder van de groep die het niet via een app doet.
Kinderfeestjes en uitnodigingen via WhatsApp? Prima en handig. Vijftien, onscherpe foto’s à 30 MB van acht hysterische kleuters op een modderige kinderboerderij? Ook goed. Maar zodra die kinderen met rode konen thuis komen begint het digitale gesodemieter. ‘Bedankt Miranda, Jens heeft erg genoten.’ Waarna alle ouders menen te moeten volgen. ‘Ella ook, ze is doodop.’ Who cares?
Vriendin Suus is het, als het over digitaal bedanken van partijtjes gaat, zeer met me oneens. “Ik doe dat ook altijd met een appje. Ik vind dat keurig.” “Dat is het ook”, zeg ik. ‘Maar mijn dochters bedanken altijd netjes als ze weggaan op een feest of speelafspraak, dat heb ik ze vroeg aangeleerd. En als ik ze ophaal dan zeg ik het zelf ook. Of ik vraag de jarige of het leuk was. Dat is menselijke interesse.”
“Misschien is dat het wel: ik vertrouw er gewoon echt niet op dat mijn zonen elke keer netjes ‘dank je wel’ zeggen…” lacht Suus. Zo zie je maar, het is een kwestie van goed opvoeden. Dus, geen overbodige luxe die WhatsApp-etiquette.
Journalist en auteur Maaike Olde Olthof (45) is gescheiden en heeft twee dochters. Ze maakt zich zorgen over haar moeder die dementie heeft. ‘Never a dull moment’ in dit atypische huishouden, waar Maaike wekelijks een column over schrijft.
