Hierna kwam het tijdperk meteen-opstaan-na-de-landing. Nog voor het lampje ‘stoelriemen vast’ was uitgegaan stonden mensen al met gebogen hoofden onder de bagagebakken om maar als eerste uit de kist te kunnen. Dat bleek minstens net zo nutteloos en sneu als de eerder genoemde ovatie en dus was het tijd voor iets nieuws. Tegenwoordig is het de mobiele telefoon.

Zodra de wielen van het vliegtuig de landingsbaan raken, of soms nog daarvoor wanneer het mobiele internet alweer contact maakt met een telefoonmast, begint men met het berichten van het thuisfont. De strekking van boodschappen zal bij iedereen hetzelfde zijn: zojuist veilig geland, tot zo. Of iets van die strekking.

Zo niet bij de man naast mij. Hij dacht meer aan praktische zaken en handelde pragmatisch. Bij het instappen sprak hij al de gevleugelde woorden: ‘Ik heb geen zin om de hele reis met jou te gaan zitten vechten om de armleuning, dus wil jij hem het eerste of tweede deel van de vlucht?’ Ik besloot dat ik prima twee uurtjes zonder kon en heb hem mijn deeltijdarmleuning cadeau gedaan.

Hij bleek verder van het type mens dat alles wat hij doet van uitleg voorziet en dus liet hij aan zijn vrouw weten dat hij ene Dirk een berichtje ging sturen. Even Dirk appen dat hij gewoon zou blijven wachten bij een tankstation of rondjes zou blijven rijden rond Schiphol en niet zomaar de auto zou parkeren. ‘Weet je wat dat hier per uur kost? Dan kun je net zo goed met de taxi gaan. Ze vragen hier Amsterdamse prijzen.’

Toch mooi om te zien hoe de Hollandse inborst, en de daarbij behorende zuinigheid, het wint van de behoefte om te laten weten dat je in goede gezondheid terug bent gekomen.

‘O, en app jij Marja even’, ging hij verder, ‘want dan kan ze vast Chinees bestellen. Je weet hoe lang ze er daar altijd over doen om het te bezorgen en ik heb natuurlijk geen zin dat we straks thuis komen en dat ik dan nog een uur op de bami moet gaan zitten wachten. Zeg je wel dat ze deze keer niet de gebakken banaan vergeet? Het is een schat van een mens, maar je moet haar wel altijd alles drie keer uitleggen.’

Druk begon zijn vrouw ook met berichten sturen, uiteraard op de manier waarop mensen die pas op latere leeftijd voor het eerst een mobiele telefoon in hun handen hadden; met één vinger en in slowmotion.

Ineens verlangde ik ook naar thuiskomen en dat er in witte dampende bakjes een maaltijd op me stond te wachten. En naar een Dirk die precies kwam aanrijden wanneer je met je klein formaat rolkoffer de deur van de luchthaven uitliep. Ik gun iedereen een Dirk en Marja in zijn leven.

'Ik ben geen held in begrafenissen. Maar nu was het anders. Nu huilde ik ook omdat ik zelf verdrietig was'Lees ook