Soms heb ik ineens een date-visioen. Zoals nu, op de hoek van de Ferdinand Bol- en de Albert Cuypstraat in Amsterdam. Een glashelder spookbeeld van hoe ik nog jaren en jaren door blijf spelen op de verleidelijk knipperende gokautomaat die mijn telefoon heet.
De mobiele telefoon, bedenkelijke hofleverancier van alle opwinding in ons leven. Onze straatdealer, eigenlijk. Maar date déjà-vues heb ik ook op deze plek!
Toen dat ding er net was, eind jaren negentig, liep ik met een soort baksteen met antenne aan mijn hoofd op precies deze straathoek voor drie gulden per minuut te bellen met een meisje dat ik de avond ervoor in Paradiso had ontmoet. Dat was een opwindende ontwikkeling ten opzichte van op een vast telefoonnummer eerst haar boze vader aan de lijn krijgen.
Mijn eerste bellende baksteen had ik in 1996, maar nog niet elk leuk meisje was in het bezit van ‘een mobiel’. Die kon ik dan niet bellen en alleen maar hopen dat ik haar ooit weer zag bij een Paradisco of Noodlanding.
Wie had kunnen bedenken dat ik drie decennia later op exact deze zelfde straathoek met mijn vettige wijsvinger twijfelend zou bungelen boven een spiegelglad retina-scherm waarop honderden vrouwen (die ooit misschien gedanst hebben in de Paradiso?) mij scherm-vingerend digitaal voorspel zouden bieden? Ik niet.
In 1996 belde ik precies hiér voor het eerst mobiel een meisje. LEAH had ik de avond ervoor zien zweven tussen de pompende bastonen van Paradiso. Ze danste fantastisch terwijl het zweet parelde op haar bovenlip. We kusten en ik kreeg haar nummer. Dat nummer belde ik op deze hoek. Ineens herinner ik het me exact.
Wat is er in al die jaren veranderd? In mijn verbeelding zie ik mezelf op een groepsfoto staan. Zo eentje die ze laten zien in het tv programma Het Mooiste Meisje Van De Klas. Het is dertig jaar terug, iedereen heeft een peuk in zijn hoofd en het mooiste meisje heeft een fles Pisang Ambon in haar hand. Meteen daarna fantaseer ik die foto anno nu, met dezelfde groep: doorleefde koppen, een paar kaal, of grijs, sommigen dikker, maar iédereen met nep-lach voor de socials van het programma. En er ontbreekt iemand?
Ik fantaseer dat Sjoerd, de minst knappe jongen, na jaren en jaren volhouden uiteindelijk toch getrouwd was met Melissa (het mooiste meisje van de klas), maar dat Melissa een jaar na het trouwen helaas is overleden door een val van een catwalk in Miami. Dat maakt Sjoerd tot weduwnaar van het mooiste meisje van de klas, en dat vindt iedereen extra zielig voor hem, omdat zij zo ongelofelijk knap was en omdat het hem, de oorspronkelijke loser, uiteindelijk toch gelukt was om haar te krijgen. Seksistisch flutprogramma eigenlijk. Maar ik dwaal af.
Het is confronterend dat er voor mij blijkbaar niets is veranderd op deze straathoek; nog steeds zoek ik contact met vrouwen en betaal ik daarvoor (lees: mijn datingapp-abonnement anno nu, en die drie gulden per minuut bellen toen), nog steeds is die mobiele telefoon de dealer in het spel en nog steeds (of weer) ben ik single en op zoek. Is er dan echt helemaal niets veranderd in mijn liefdesleven in die 28 jaar?
Toch wel. We kijken niet meer vooruit, alleen maar naar beneden. Dat is het grote verschil. Ik zie mezelf staan, midden op straat kijkend op mijn datingapp, terwijl de leukste vrouwen gewoon langslopen. Ik zie een puber zoevend op zijn fatbike op zijn telefoon kijken naar TikTok-filmpjes over andere pubers op fatbikes. Ook zie ik een vrouw in de tram op haar scherm een column in een damesblad lezen, over ‘liefde via schermpjes’ terwijl de vrouw tegenover haar op oogcontact hoopt. We raken volledig afgeschermd door onze dealer; de eeuwige stoeptegel in het straatbeeld. De tele- ‘Sorry, ben jij Kasper?’
Ik schrik en kijk op van mijn schermpje. ‘Leah…???’
'Is zoeken naar verkering op latere leeftijd wezenlijk anders dan toen we zestien waren?'
