Binnen het huishouden Versteegh draag ik verschillende petten. Onder andere, maar niet uitsluitend, zijn daar zoal: de vuilnisbak, wat men niet op wenst te eten wordt automatisch mijn kant op geschoven, de taxichauffeur, schijnbaar heb ik altijd tijd en zin om iedereen overal naartoe te brengen dan wel te halen – ongeacht het tijdstip – en ik ben natuurlijk het manusje-van-alles voor het uitvoeren van allerhande taakjes.
Voor het laatstgenoemde krijg ik vaak opvallende heldere instructies zodat mijn vrouw zeker weet dat het zelfs onder mijn verantwoordelijkheid waarschijnlijk niet zal mislukken.
'We kijken elkaar aan en denken allebei hetzelfde: moeten we niet maken dat we wegkomen?'
Nu kreeg ik van haar een adres en de opdracht om het avondeten, sushi, op te gaan halen. Aangekomen op de locatie waar ik naartoe gezonden werd, kon ik niet anders dan concluderen dat er, tegen de verwachtingen in, toch iets misgegaan moest zijn.
Volgens mijn navigatiesysteem was ik op mijn bestemming gearriveerd, maar om mij heen kijkend bevond ik me toch echt in een woonwijk in Amsterdam-Noord. Er was nergens een restaurant te zien, de straat bestond uit een rijtje van tien huizen. Laat staan iets dat eruit zag als een sushirestaurant of überhaupt iets van een bordje dat een aanwijzing gaf.
Met knikkende knieën bel ik mijn vrouw. Dit moet met een zekerheid grenzende waarschijnlijkheid betekenen dat ik ergens iets verkeerd heb begrepen of onjuist heb uitgevoerd. En dat terwijl het toch zo simpel leek? Ze vertelt dat ik wel op de juiste plek ben, maar dat het iemand is die een restaurant vanuit huis runt. Op dat moment zwaait van achter een raam een man met een vriendelijk gezicht en gebaart met een opgestoken duim dat ik wel degelijk goed zit. Hij laat me binnen en zegt dat ik door mag lopen naar de woonkamer waar nog een man op zijn bestelling zit te wachten.
Terwijl hij druk bezig is om onze bestellingen klaar te maken, vertelt de kok dat hij oorspronkelijk uit Pakistan komt en hiervoor 25 jaar in een sushirestaurant heeft gewerkt. Daarna was hij even uberchauffeur en nu had hij sinds een paar jaar zijn eigen afhaaltent vanuit huis.
Mijn telefoon trilt en het blijkt een appje van mijn vrouw die wil weten hoe het gaat. Ik vertel haar dat ik zit te wachten en dat het een vreemde gewaarwording is om in iemands huis te zijn. Ze stelt me gerust en zegt dat de recensies uitsluitend lovend zijn en dat ze het van meerdere vrienden getipt heeft gekregen.
Dan vraagt kok Jamil of ik interesse heb in meer informatie over de vis. Absoluut, al is het maar om de tijd te doden. Hij legt uit waarom juist dit stuk van deze tonijn zo goed is en wat maakt dat hij voor de zalm kiest die hij kiest.
De man die er al zat toen ik binnenkwam, vertrekt met zijn bestelling in een papieren zak en gaat richting zijn fiets. Ineens rent de kok achter hem aan en grist een shopper uit een kast in de gang. Als hij weer binnenkomt, legt hij uit dat het begon te regenen en dat een papieren tas dat misschien niet volhoudt. Uiteraard ben ik lui en met de auto gekomen, dus dat probleem heb ik niet, maar iemand die zo zorgt voor zijn gasten wekt vertrouwen.
Als ik mijn eten van hem overhandigd krijg, vraagt hij of we voortaan iets eerder willen bestellen dan vlak van tevoren. Hij gaat doorgaans na de lunch aan de slag en als er bestellingen bijkomen aan het einde van de middag kan hij niet altijd garanderen dat hij het nog kan aannemen, ook omdat hij alles alleen doet. Ik voel me direct schuldig en zeer onwetend.
Eenmaal thuis blijkt elke hap een waar genot. De zalm smelt op mijn tong en de rollen zijn heerlijk. Nooit eerder haalde ik sushi bij iemand thuis op, zelden eerder at ik het van zulke goede kwaliteit.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'De laatste keer dat je iemand helpt verhuizen is de dag dat-ie naar zijn tweede grote-mensen-huis verhuist'
