Het risico van de regie uit handen geven is dat dingen enorm gaan tegenvallen, en je kunt er niks van zeggen. Jij ging immers akkoord met het feit dat iemand anders de plannen zou maken.
Tijdens een weekendje weg met vrienden werd de invulling van het zaterdagprogramma gedaan door J. en M. Let wel: ik ben niet deze J. Dan waren we namelijk op een terras in de zon gaan zitten of in een goed restaurant. Nu gingen we naar een escape room.
In mijn totale leven heb ik twee keer eerder opgesloten gezeten in een kamer waar ik door middel van hints uit moest zien te komen. Of eigenlijk ‘ontsnappen’. Daar wringt bij mij meteen de schoen. Want je zit helemaal niet echt vast in die kamer. Als je wil kun je er op elk moment uit, iedereen doet alsof.
'Woest begint het beest in mijn nek te bijten, bruut en agressief, ik ben in totale paniek'
In het verhaal van onze escape room zaten we vast op een duikboot in de Sovjet Unie. We hadden een uur om het mysterie op te lossen. Bij de uitleg was de sfeer lacherig, alleen de twee organisatoren hadden er echt zin in, maar dat viel niet in goede aarde. Een jongen met een vlekje vroeg of we het allemaal wat serieuzer konden nemen. We werden immers zo achter slot en grendel geplaatst. We trokken ons gezicht in de plooi en zetten ons beste beentje voor.
Terwijl we naar binnen werden geleid vertelde vlekmeneer dat we om hints konden vragen door met onze armen gekruist naar de camera te gaan staan.
Ons commentaar dat we meteen alle hints wilden, zodat we binnen een paar minuten weer buiten stonden, stelde hem duidelijk teleur. ‘De eerste tien minuten zijn er sowieso geen aanwijzingen. Jullie zullen eerst zelf je best moeten doen’, sprak hij afgemeten. De sfeer zat er lekker in.
Eenmaal binnen bleken de eerste twee taken vrij gemakkelijk te vinden en op te lossen, meteen daarna liepen we hopeloos vast. Omdat we pas zeven minuten bezig waren, bleven onze X-factorbewegingen beantwoord met stilte. Elke drie minuten ging er een luchtalarm af, om ons te waarschuwen voor naderende bommen, gok ik. Toch lachen, aangezien we zogenaamd onder water zaten in een onderzeeër.
Er was over wel meer dingen niet goed nagedacht. Zo waren de spelelementen onmogelijk te doorzien en/of op te lossen zonder aanwijzingen van de spelleider buiten. Nadat we voor de vierde keer van zijn hulp gebruik hadden gemaakt, kwam zijn persoonlijkheid door het scherm heen gesijpeld. Vergeet niet: jullie leven in oorlogstijd. We waren blijkbaar nog steeds niet doordrongen van de ernst van de situatie waar we in zaten.
Wat ook niet hielp is dat we helemaal niet in een ernstige toestand verkeerden, maar gewoon in een kelder zaten op een afgelegen industrieterrein in Noord Brabant. Na een uur liet hij ons, zichtbaar onbevredigd met onze prestatie, de ruimte weer uit. We hadden het niet opgelost.
Het diner bestond uit een lasagne die uit meer vel dan vulling bestond. Drankjes zaten bij de prijs in, behalve uiteraard bier, dat wat we wilden drinken. Een witbiertje bleek acht euro. Zelfs de twee regelaars moesten toegeven dat het een deceptie was. Mocht er ooit oorlog uitbreken dan ga je aan ons allen helaas niks hebben. Tenminste, als we opgesloten worden in een niet geluiddichte duikboot.
'Had ik geweten dat ik voor zo weinig geld zo mooi kon wonen, dan had ik de scheiding een paar jaar eerder gedaan'
