Mijn vrouw en ik hebben een vakantiehuis (van mijn vrouw moet ik huisje zeggen). Het ligt in de bergen in Andalusië. Ieder jaar proberen we daar minstens één vakantie met ons samen­gestelde gezin te vieren. Als je al enkele kinderen hebt zien uitvliegen en afkoerst op een empty nest, koester je ieder moment waarop je de hele collectie bij elkaar hebt. Maar het plannen van een gezamenlijke vakantie is ingewikkelder dan alle staatshoofden bij elkaar krijgen voor een klimaattop. Toch lukte het dit jaar weer, in de herfstvakantie. Dat wil zeggen: twee dagen hadden we ze met z’n allen bij elkaar. #3 en 4 wilden eerst nog twee avondjes Amsterdam Dance Event meepikken en vlogen dus later in. #2 had op donderdag een verjaardag van haar roommate, waar ze niet onderuit kon. Begrijpelijk, haar vriendin werd negentien en dat maak je maar één keer in je leven mee, dus die vertrok eerder. En #1 wilde er graag met haar vriendje een paar dagen Malaga aan vastplakken, als ze dan toch daar in de buurt was. “Dat scheelt ook weer vliegkilometers en is dus beter voor het milieu.” De gedachten van adolescenten zijn soms wonderlijk.
Twee dagen samen. Maar wel twee bijzondere dagen. In de wijde omgeving van ons huis was de elektriciteit uitgevallen. Niks waar een snoer of stopcontact aan te pas komt, deed het nog. Dat heb je zo nu en dan, als je op een berg in Zuid-Spanje zit.

De storing zou zeker 24 uur duren, hoorden we van de bewoners van de omliggende huizen. Weg was de vanzelfsprekendheid van een koelkast, oven, vaatwasser, broodrooster en – o jee – wifi.
De eerste wifi-vrije uren overheerste het chagrijn. “Wat moet ik een hele dag doen zonder wifi?” riep #5 wanhopig. “Ik heb een deadline voor een werkstuk”, mopperde #2. “Nou mis ik Ajax vanavond”, klaagde ik.
Ik heb mijn gezin beloofd niet in details te treden over de conflicten die ontstonden in de strijd om de enige powerbank in huis, maar laat ik het zo stellen: als mensen in levensnood komen, blijkt de schil van de beschaving flinterdun. Langzaam legde de meute zich neer bij het afschuwelijke noodlot dat ons overkomen was. We speelden Kolonisten van Catan en Ticket to Ride. Daarna sloeg mijn vrouw een pagina open van het laatste boek van een schrijver die ik niet kan noemen omdat dat reclame en eigenpijperij zou worden. We speelden het vragenspel uit het boek. Wat vind je het irritantst aan mij? Welk kledingstuk van mij zou je het liefst verbranden? Naar wie ga je het eerst als je problemen hebt? Heb je weleens met drugs geëxperimenteerd? Hoeveel echte vrienden heb je? Omschrijf mij in vijf woorden. Wat doe je over tien jaar?
God is a wifi. Maar het is hemels als-ie even niet bestaat.•

meer lezen van kluun? check linda.nl