In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk’ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken. Vandaag vertelt Wendy over haar ex, die haar en hun baby de deur wees.
Wendy (35) is moeder van een dochter (2).
“Ik heb een chronische immuunziekte, dus toen ik zwanger raakte werd ik meteen aan extra controles onderworpen. Alles bleef gelukkig goed gaan, tot ik in week 35 een zwangerschapsvergiftiging ontwikkelde. Na wat onderzoeken in het ziekenhuis werd duidelijk dat ik de volgende dag ingeleid zou worden om de gezondheid van de baby te waarborgen.
Pittig nieuws, zeker omdat ik daar in eerste instantie alleen lag. Mijn toenmalige partner hield niet van ziekenhuizen en zei dat hij de volgende dag naar me toe zou komen, omdat hij ‘niet zoveel vrij kon nemen’. Ik was op dat moment hartstikke ziek en had geen puf om daar tegenin te gaan: ik was vooral blij dat ik zou bevallen.
Tijdens de zwangerschap was hij me ook al niet echt tot steun. Hij was wel aanwezig bij de eerste belangrijke echo, maar bij de rest ging mijn moeder mee. Ik vond dat natuurlijk niet leuk, maar hij bracht het altijd alsof het niet anders kon door zijn werk.”
“Maar goed, de bevalling. Tegen het einde kreeg mijn dochter het moeilijk, er kwam ineens haast bij kijken. Ze kwam gelukkig gezond ter wereld, maar werd meteen weggehaald door een team kinderartsen voor onderzoek. Ikzelf moest na tien minuten de OK in omdat de placenta niet losliet. Een turbulente bedoening dus. We hebben nog een week ter observatie in het ziekenhuis gelegen, daarna mochten we lekker naar huis.
Helaas was dat nog niet het einde: na vier weken bleek dat er tóch een stukje placenta was achtergebleven. Dat raakte ontstoken, waardoor ik met spoed een tweede operatie nodig had. Daar kwam weer de nodige hersteltijd bij kijken, en dat allemaal terwijl mijn dochter last had van reflux en een koemelkallergie. Al met al waren er veel ziekenhuisbezoeken nodig en was het een onrustige periode, helemáál niet waar je op hoopt.”
“Ik merkte dat ik een depressie ingleed, maar zelfs toen kreeg ik van mijn partner bijzonder weinig steun. Hij heeft één keer ’s nachts voor onze dochter gezorgd, puur omdat ik na de tweede operatie niet op mijn benen kon staan. Verder lag alle zorg bij mij, omdat ‘ik vrij was en hij moest werken’.
Het liep tussen ons bijzonder stroef. We probeerden nog relatietherapie, maar dat liep op niets uit. Ik voelde me beter als hij niet in de buurt was, dat zegt natuurlijk eigenlijk al genoeg. Ik wilde vertrekken, maar er was in zo’n korte tijd zoveel gebeurd dat ik het overzicht niet had.
Het zat eraan te komen dat we uit elkaar zouden gaan, maar de manier waarop was wel echt cru. Toen onze dochter zes maanden oud was, zei hij op een dag gewoon: ‘Dit is mijn koophuis. Ik vind jullie lastig, je gaat maar naar je ouders’. Ik kwam, dankzij mijn ouders, niet op straat te staan, maar hij liet me gewoon aan mijn lot over. Dat is natuurlijk geen normale situatie, zo uit huis gezet worden. Nu ik het zo vertel, denk ik: ik ben knettergek geweest. Ik had veel eerder moeten vertrekken.”
“Inmiddels zijn we ruim twee jaar verder en zitten we er samen tiptop bij, in een fijn nieuw huis. Het ging niet vanzelf: ik heb nog lange tijd aan de antidepressiva gezeten, maar dankzij goede hulp voel ik me steeds beter en kan ik mijn eigen leven weer aan. We hebben het goed, samen.
Met mijn ex gaat het nog altijd moeizaam. Hij ziet onze dochter nog steeds, maar alleen op momenten dat het hem goed uitkomt. De regelingen worden te pas en te onpas veranderd, met alleen zijn eigenbelang in het achterhoofd. Ik ben inmiddels weerbaar, dus ik hoop vooral dat hij beter leert omgaan met onze dochter.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Aimees ongeboren baby liep weken achter in de groei: '36 keer extra naar het ziekenhuis'
