In de rubriek ‘Zeg eens eerlijk‘ staan eerlijke verhalen over het moederschap centraal. Want ja, het is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken.
Vandaag de beurt aan Ingrid (41), moeder van twee dochters (3 en 6 jaar). Na haar keizersnede moest ze met ondraaglijke pijnen weer terug naar het ziekenhuis.
“Allebei mijn dochters lagen in stuit. De eerste is succesvol gedraaid, maar dat lukte helaas bij onze tweede niet. Ik kon kiezen tussen een stuitbevalling of keizersnede. De gynaecoloog legde uit dat er bij een keizersnede wel risico’s zijn voor de moeder, maar wat precies? Dat heb ik nooit echt te horen gekregen. Ik dacht vooral: ‘Dat is een kleine kans, en ik wil het beste voor de baby.’ De keizersnede zelf ging prima, maar achteraf had ik flinke pijnen.
Na vijf dagen was ik weer thuis, waar ik voornamelijk veel in bed lag: je mag natuurlijk niet zoveel na zo’n operatie. Het viel dus wel op toen ik na veertien dagen ineens een enorm stekende pijn in mijn rug voelde. Eerst dacht ik aan een verrekte spier, maar de pijn werd met de minuut erger. Ik belde mijn gynaecoloog voor advies. Hoort dit erbij? Die was gelukkig heel alert en verwees me met spoed door naar de eerste hulp. ‘Het kán zijn dat je een longembolie hebt’, zei ze.”
“Ik zwaaide nog snel mijn tweejarige dochter gedag – ‘Mama is zo terug’ – en vertrok met mijn man naar het ziekenhuis. Mijn moeder paste op de kinderen. Gelukkig maar, want ik kwam het ziekenhuis die dag niet meer uit: de artsen konden het probleem maar niet vinden. Mijn saturatie was goed, dus ze dachten niet langer aan een longembolie. Ik kreeg allerlei onderzoeken, terwijl ze de pijn er maar niet onder kregen met morfine.
Ergens halverwege die onderzoeken ging het goed mis. Ik kreeg geen zuurstof meer en de pijn was ondraaglijk. Zoveel pijn had ik gewoon nog nooit gevoeld. Wat bleek: het was wél een longembolie. Een zeer grote, met een longinfarct als gevolg. De oorzaak: stolling door de keizersnede. Dat was dus een van de risico’s, maar omdat ik niet goed wist waar ik op moest letten, heb ik te laat ingegrepen. Ik was er gewoon niet alert op.”
“Ik heb tien dagen in het ziekenhuis gelegen, volledig van de wereld. Ik had helemaal niet door hoe heftig het was, maar ondertussen kwam er wel nog een longvliesontsteking bovenop. De kinderen mochten niet op bezoek komen, ik was er te slecht aan toe. De artsen denken dat ik al een stollingsprobleem hád, maar dat het nooit eerder is ontdekt. De keizersnede was mijn eerste operatie.
Uiteindelijk trok de situatie bij en mocht ik weer naar huis. Daar volgden nog een paar pittige maanden. De eerste weken kon mijn man zorgverlof opnemen, maar na drie maanden stond ik er toch echt alleen voor. Maar ik was helemaal nog niet hersteld, ik kon amper honderd meter lopen. En dan heb je de zorg voor een baby én peuter.
Mijn moeder hielp gelukkig mee, maar ook dat vond ik moeilijk: je voelt je een soort toeschouwer in je eigen leven. Ik probeerde steeds meer zelf op te pakken, maar daardoor raakte ik – ook door het slaaptekort en mijn langzame lichamelijke herstel – ook nog eens overspannen.”
“Eerst was ik een heel actieve moeder, maar nu? Ik vind het heel moeilijk te accepteren dat ik nu zo goed op mijn grenzen moet letten. We zijn nu drie jaar verder en eigenlijk heb ik nu pas het gevoel dat ik weer een beetje op eigen benen sta, al is het ijs nog steeds heel dun.
Daarnaast heeft mijn oudste last gehad van verlatingsangst: mama zei dat ze ‘zo’ terug zou komen, maar ik kwam natuurlijk pas tien dagen later thuis als een soort wrak. Het zijn gewoon heel roerige tijden geweest voor ons allemaal.
Ik wil nu mijn verhaal delen omdat veel mensen gewoon niet goed weten welke risico’s er bij een keizersnede komen kijken. Zo’n operatie vinden we vrij normaal, en dat is oké, maar ik had toch wel echt betere voorlichting willen krijgen over potentiële gevolgen. Dan was ik alerter geweest op mijn klachten en had ik waarschijnlijk sneller gehandeld.
Het is voor iedereen anders, maar meestal is een keizersnede gewoon echt niet niks. Zorg ervoor dat je goed begrijpt wat het inhoudt en vooral: waar je op moet letten.”
Heb jij ook een ervaring die je wilt delen en sta je open voor een kort (eventueel anoniem) telefonisch interview? Mail dan naar ellen.hensbergen@linda.nl met een korte samenvatting van jouw verhaal en je telefoonnummer.
Chloé's zoons werden onterecht uit huis geplaatst: 'De buurt pest ons nu weg, voor niets'
