Begraven of cremeren?

Begraven of cremeren? De begrafenisondernemer kijkt ons vragend aan. Het blijft stil. We hebben geen idee. De dood was niet iets waar we het tijdens de spaghetti uitgebreid over hadden. Nu, achteraf, had ik gewild dat we dit wel gedaan hadden. Na een lange stilte geef ik aan dat ik wil dat Stefan begraven wordt. Niet omdat ik het zie zitten om wekelijks even langs te lopen bij een graf, maar omdat onze zoon op dat moment 2 jaar is en ik hem een plek wil geven waar hij heen kan. Slim bedacht, al zeg ik het zelf.

Een plek in de zon

“Op naar de begraafplaats”, denk ik. Met een golfkarretje worden we over het terrein gereden en samen met Stefans broer kiezen we een plek vol in de zon. Stefan hield van de zon. Dat dit bloemtechnisch niet per se heel handig is, realiseer ik me dan nog niet. We geven elkaar een high five en lopen tevreden het terrein weer af. De grafrechten (de huur eigenlijk) koop ik af voor 20 jaar. Daarna mag onze zoon bepalen wat hij er mee wil.

Een groot graf

Als ik weken later bij de steenhouwer kom voor een grafsteen en ik het grafnummer doorgeef, roept deze enthousiast: “O, u heeft een groot graf gekozen. Dan kunnen we echt iets moois maken.” Verbouwereerd kijk ik de beste man aan. Ik heb dus blijkbaar een groot graf. Oké, maak er wat moois van, beste man.

Wekelijks naar het graf

En dat doet hij. Het is een prachtig graf, voor zover je dat over een graf kunt zeggen. Ik zou altijd nog mijn diensten als grafontwerper kunnen gaan aanbieden. De eerste maanden tijg ik wekelijks naar de begraafplaats. Ik sta dan wat ongemakkelijk te wiebelen bij het graf, rook een sigaret om de tijd wat te doden en loop dan zuchtend weer naar de auto. Naast de begraafplaats is overigens een fastfoodketen die mij ook wekelijks van een McFlurry voorziet, dat zie ik dan als voordeel.

Voor anderen

Als ik dit een paar maanden heb volgehouden en ik weer eens zuchtend bij de auto sta te lurken aan mijn ijsje, vraag ik me af waarom ik mezelf dit toch elke keer weer aandoe. Waarom ga ik ergens heen waar ik helemaal niet wil zijn? Voor anderen. Ik doe dat voor anderen. “Kijk mij eens de treurende weduwe uithangen, ik loop de deur plat hier bij dit prachtige graf. En dan ga ik hier trouw staan en forceer een traan – als dat lukt -, zodat ik tegen jullie kan zeggen dat ik toch maar mooi weer even heb staan huilen boven dat graf.” Die McFlurry liet ik over het algemeen dan maar buiten beschouwing.

Acuut gestopt

Vanaf het moment dat ik me dat realiseer, stoppen mijn grafbezoeken acuut. Ik ga alleen nog als mijn zoon daarom vraagt. En heus, af en toe vraag ik ook aan hem of hij wil gaan, maar persoonlijk heb ik mijn quotum wel gehaald voor de komende twintig jaar.

Weduweregel 7:

Gij zult het graf bezoeken: Maar alleen als jij daar zin in hebt, en anders neem je gewoon lekker alleen die McFlurry.

Janke Verhagen verloor haar man in 2014 bij een ‘vergismoord’. Haar online magazine ‘Het is om te Janke’ gaat, zoals ze zelf zegt, over doorleven na een klote-ervaring. Eerlijk, recht door zee en vaak met een knipoog.

Lees ook de andere ‘weduweregels’ in deze reeks:

1. Weduwe Janke (35): ‘Ze vroegen: ‘Ben je eigenlijk wel verdrietig?’

2. Weduwe Janke over rouw: ‘Vlees verwerk je, verdriet integreer je’

3. Weduwe Janke leefde op sigaretten en koffie: ‘Mijn keel voelde als schuurpapier’

4. Weduwe Janke verlangt naar stilte maar wordt gedwongen te praten

5. Weduwe Janke bleef lachen: ‘Omring jezelf met mensen met humor’

6. Janke heeft ‘maar’ één foto van haar overleden vriend in huis en daar vinden mensen wat van