Hockeyclub

“Tien jaar geleden zat ik in de barcommissie van de hockeyclub. Na zo’n feestje borrelden wij altijd nog flink na. Een rem had ik niet echt. Ik ging gewoon door met drinken tot ik niet meer kon. Zo ook die avond. Goede gesprekken? Fijne muziek? Ik weet er tot op de dag van vandaag echt niets meer van. Dat ik na al die biertjes een keer naar het toilet moest? Logisch, maar ook daar staat me niets meer van bij.”

“Ik denk dat ik uren in dat allerkleinste kamertje heb doorgebracht, want toen ik wakker schrok was het feestje allang voorbij. De lichten waren uit, de feestgangers naar huis. Raar vond ik dat, ik was altijd degene die het licht uitdeed. Een tikkie gedesoriënteerd – vooruit: nog altijd stomdronken – stond ik op, toen ik me helemaal kapot schrok. Het alarm, dat ik er normaal gesproken op deed,  bleek fantastisch te werken. Het begon oorverdovend te loeien.”

“Door de herrie  raakte ik  in paniek. Kwam ik hier ooit nog uit? Ik zocht naar een raam dat iemand mogelijk had laten openstaan, maar de club zat potdicht. Ik stond te bonken en te schreeuwen: wie zou me hier in het holst van de nacht uit halen?”

Saved by the bell

“Nou, de beveiliging, want die had de melding ook gekregen. Met grote zaklampen schenen ze in mijn ietwat hysterische gezicht, om vervolgens weer om te keren.  Toen raakte ik helemaal in paniek.  Ik schreeuwde hysterisch: ‘Jullie mogen nu niet weggaan, ik zit hier nog!’ Ik heb daarna nog een of andere vage scharrel gebeld voor hulp. Dat de beveiligers in kwestie, misschien toevallig, de sleutel voor me haalden? Dat kwam geen moment in me op.  Ik kon dus wel door de grond zakken toen ze weer terugkwamen. Ze hadden veel meegemaakt, maar dit nog niet eerder. En ik? Was in één klap weer nuchter.”

*De naam Sophie* is gefingeerd en bekend bij de redactie.

Emma (30) ging in loeistrakke leren kokerrok op date: 'Ik kukelde van de barkruk en kwam niet meer overeind'Lees ook