Redacteur Rowan (26) gaat de fysieke én mentale uitdaging met zichzelf aan en heeft zich vastgebeten in een handjevol strenge leefregels. Die moet ze 75 dagen achter elkaar volhouden. Verzaakt ze? Dan begint ze opnieuw.
Op LINDA.nl deelt ze elke week haar ervaringen, beren op de weg, overwinningen én scheldpartijen.
Half januari besloot ik geheel impulsief mijn (ongezonde) gewoontes drastisch bij de lurven te grijpen. Ik was klaar met mijn ontembare verlangen naar comfortfood en de minuten – nee, úren – die ik verspilde met het scrollen op mijn telefoon. Het was tijd voor verandering en de enige die dat kan bewerkstelligen, ben ik zelf. Dus hup, vooruit met de geit.
De ’75 Hard Challenge’ van motivational speaker en podcastmaker Andy Frisella moet me hierbij helpen. Het belooft een fysieke en mentale transformatie van 75 dagen te worden en daar horen een paar strikte leefregels bij:
Regels
1. Een gezond eetpatroon volgen. 2. Géén alcohol (hallo dry february én march). 3. Twee work-outs van 45 minuten, waarvan één buiten. 4. Tien pagina’s lezen uit een non-fictie boek. 5. Een gallon aan water drinken (dat is 3,8 liter water, vond ik wat overdreven, dus daar heb ik drie liter van gemaakt. Dat is meer dan genoeg). 6. Een progressiefoto maken.
Hels? Waarschijnlijk. Haalbaar? Dat ook. Het vraagt alleen wat doorzettingsvermogen, discipline én karakter. En dat 75 dagen achter elkaar.
21 t/m 27 maart
De laatste loodjes wegen het zwaarste, toch? Dit was niet mijn week. Op de een of andere manier kreeg ik de afgelopen dagen mijn hoofd er niet omheen hoe ik mijn dagelijkse leven moest combineren met deze challenge. Ik kon echt blíjven piekeren over wanneer ik welke work-out zou doen. Zeker in combinatie met een weekendje weg; mijn hoofd draaide deze week overuren.
En dat zorgde voor een belabberde nachtrust en dus een chagrijnige Rowan. Ik lag hele nachten te dromen en te woelen. En prikkelbaar dat ik de volgende ochtend was. En mijn arme vent moest het bekopen. En dat vanwege zo’n klote challenge. Ik had geen zin meer.
Toch lag ik dit weekend braaf op mijn yogamatje (dat had ik meegenomen) in een vakantiehuisje in Zeeland pilates te doen. Want zoals ik al zei: opgeven staat blijkbaar niet in mijn woordenboek. Ik ben nu zó dichtbij, het zou laf zijn om nu de handdoek in de ring te gooien. Daarbij weet ik sinds deze week ook dat ik écht een inspiratiebron ben voor anderen. Ik krijg via via complimenten van vreemden en ook een van mijn LINDA.collega’s is de uitdaging aangegaan. Dus deze is voor jullie.
Conclusie: Ben je ook van plan deze challenge te doen? Het gaat echt niet allemaal voor de wind. Maar om er maar even een cliché quote in te gooien: ‘a comfortzone is a beautiful place, but nothing ever grows there’.
14 t/m 20 maart
“Er is iets met jou. Iets anders”, zegt een vriend tegen me. Ik begin te glimlachen. Het lijkt erop dat het hem niet lukt om zijn vinger erop te leggen. Onderzoekend bekijkt hij me van top tot teen. “Heb je wat aan jezelf laten doen?!”, klinkt het vervolgens vol ongeloof. Zulke situaties zijn voor mij het keiharde bewijs dat de 75 Hard Challenge zijn vruchten afwerpt. En dat dat dus nu ook zichtbaar wordt voor de buitenwereld.
Deze week paste ik opeens in broeken die al máánden onaangeroerd achter in mijn kast lagen. Een gevoel van trots overviel me. Toch wil ik me daar niet te veel aan vasthouden. Ik ben voor dit hele avontuur ook bewust niet op een weegschaal gaan staan; geen idee dus hoeveel kilo ik kwijt ben. Het gaat me er uiteindelijk om dat ik me beter voel. Wat voor gewicht daar bij hoort, dat maakt me eerlijk gezegd geen fluit uit. Ik denk namelijk dat het nietszeggende cijfer eerder mijn fijne gevoel overschaduwt en dat vind ik zonde.
Met nog 26 dagen te gaan, wil ik me nu wat meer gaan focussen op hoe ik deze routines en gezonde gewoontes ná de challenge ga volhouden. Want dat is natuurlijk de volgende uitdaging.
Conclusie: allemaal leuk die progressie, de complimenten en mijn zonnige brein. Maar mijn benen voelen ook al de hele week 100 kilo per stuk. Gaat niet allemaal over rozen.
7 t/m 13 maart
Ik ben over de helft! En het is nog geen één keer in me opgekomen om ermee te kappen. Of nou ja, jawel. Al waren dat geen serieuze overdenkingen, maar tijdelijke opwellingen. Als ik weer 45 minuten moest lopen in de stromende regen of met een bloedende baarmoeder op een spinning-fiets moest klimmen. Of mezelf er ontzéttend van weerhouden om niet gewoon een punt kersenvlaai in mijn mik te schuiven. Gewoon, omdat het kon. Dan vroeg ik me wel af: waarom doe ik dit ook alweer? En voor wie?!
Die laatste vraag kan ik ondertussen ferm beantwoorden: ik doe dit voor mezelf. Naast dat ik mezelf discipline aanleer, durf ik ook weer volledig te vertrouwen op mijn lijf. Ik heb haar absoluut onderschat: ze kan veel meer aan dan ik ooit had verwacht. Dat geldt overigens ook voor die grijze massa van mij. Ik worstel al een aantal jaar af en aan met paniek en angst, maar opgeven staat blijkbaar niet in mijn woordenboek. Ondertussen denk ik: ach, nog ‘maar’ 33 dagen. Dat kan ik.
Oh en trouwens: mijn buikspieren laten zich langzaamaan steeds vaker zien. Wie had dat ooit gedacht. Die before and after foto hebben jullie nog van me tegoed.
Conclusie: de tijd vliegt. Ook als je vooral spierpijn hebt, in plaats van fun.
28 februari t/m 6 maart
Ik ben al 35 dagen elke dag aan sporten en wandelen. En geloof mij: dat zorgt voor een héél ander soort vermoeidheid dan dat ik gewend ben. Ik ben van nature best wel een goede slaper, maar nu ben ik echt binnen no time in dromenland. Zelfs als ik al in bed lig en mijn vriend nog even snel zijn tanden poetst, merk ik er niks van als hij naast me komt liggen. Dan lig ik al lang en breed de binnenkant van mijn oogleden te bestuderen en te dromen over een stuk red velvet taart.
Ietwat ongezellig, dat moet ik toegeven. Maar mijn slaap is momenteel heilig. Omdat deze challenge niet aan rustdagen doet, is snurkend onder de wol écht het enige moment dat mijn lichaam (en mijn brein) kunnen herstellen. Routine is wat dat betreft ook onmisbaar. Daarom sta ik doordeweeks altijd om 6.45 uur op en zie het vrijwel nooit later dan 22.30 uur worden. Ook dat geeft rust.
En vooral rust in het hoofd. Ik leer door deze challenge in het nu te leven. Ondanks dat mijn week soms wat planning vereist, kijk ik vooral per dag wat ik moet doen en wat er van me gevraagd wordt. Meer kan ik niet doen. Ik merk dat mijn brein daardoor een stuk kalmer is en ik ’s nachts veel minder lig te malen over allerlei onredelijke dingen waar ik tóch geen controle over heb. Morgen is er weer een nieuwe dag.
Conclusie: ook al ga ik gapend door het leven, mijn brein is nog nooit zo wakker geweest.
21 t/m 27 februari
Ja, dit voelt wel een beetje als een keerpunt. Ik had deze week voor het eerst dat ik dacht: ‘weet je, ik kan het ook gewoon niét doen’. Want wat maakt het ook uit. Mijn lijf deed zeer, mijn benen voelen moe en ik was gewoon even boos op alles. Ik zag het nut van deze hele challenge niet meer in. Dat ging natuurlijk gepaard met een scheldpartij en een ugly cry. Luchtte wel op overigens.
Want daarna besefte ik ook dat dit juist de uitdaging is. Jezelf tot een uiterste duwen en ervoor kiezen om dat dipje weer achter je te laten. Na mijn jankbui besloot ik daarom een kickbox-training te doen. Ik moet me dan zo focussen op de combinatie van stoten en trappen, dat ik even niet kan piekeren. Daarna voelde ik me zó goed. Alsof de mist uit mijn hoofd was opgeklaard en ik opeens weer kraakhelder kon nadenken. En ik kan je vertellen: dat werkt verslavend.
Conclusie: ik verbaas me er steeds weer over hoe goed sporten voor je mentale gezondheid is. Onderschat dat niet.
14 t/m 20 februari
Ik wil taart. Al de hele week. En een glas ijskoude cola. Het is bizar hoe ontzettend je kan verlangen naar zoiets simpels. Tijdens Valentijnsdag op de LINDA.redactie vloog het lekkers me om de oren. Van gevulde hartenkoeken tot chocola in de vorm van een man. Om over de verschillende soorten drop nog maar te zwijgen. Oh, en donutbollen? Ik wist niet dat ze bestonden, maar ik wil het proeven.
‘Nee’ zeggen is moeilijker dan gedacht. Zeker wanneer je collega’s, familie en vrienden opeens in een soort feeders veranderen. Tante Gerda trekt namelijk écht haar wenkbrauwen op als je ‘nee’ zegt tegen het stuk taart tijdens haar verjaardag. Het is blijkbaar toch een ongeschreven regel dat je gewoon mee eet. Zonder te zeuren. En toch voelt ‘nee’ zeggen ook heel goed. Het is telkens bijna een soort overwinning. Ik luister naar mezelf en laat mijn beslissingen niet beïnvloeden door anderen.
Daarnaast voel ik dat mijn lichaam moe is na twee weken. De intensiteit van mijn trainingen dipt een beetje en ik ben heel erg gebaat bij mijn slaap. Het feit dat Dudley en Eunice ook ’s nachts bleven spoken, merkte ik de volgende ochtend meteen in mijn energielevel. Toch nog wat eerder naar bed de komende weken.
Conclusie: Of ik nou een wasbordje kweek of niet: ‘nee’ leren zeggen is al een prestatie op zich. Daarbij besef ik nu nóg beter hoe belangrijk slaap is. Oh, en over 8 weken ga ik donutbollen kopen.
7 t/m 13 februari
Na een week begin ik het dagelijkse sporten en wandelen te voelen in mijn lijf. Mijn benen zijn moe – ook van de ontelbare bezoekjes aan het toilet – en mijn lijf voelt beurs. Toch lijken de work-outs steeds makkelijker te gaan en word ik steeds sterker. Dat heeft vervolgens weer een positieve uitwerking op mijn gemoedstoestand. Normaal gesproken kan ik dágen klagen over mijn meedogenloze spierpijn, maar momenteel zie ik het nut er niet zo van in. Zo’n negatieve scheet gaat me namelijk echt niet helpen mijn doel te behalen.
Het mooie aan suiker is overigens dat zolang je het niet eet, je er ook niet zoveel trek in hebt. Daarom sla ik zelfs de Weespermopjes bij de koffiezaak om de hoek tegenwoordig – oké, met enige tegenzin – af. And it shows. De dagelijkse progressiefoto’s zijn hét ultieme bewijs dat twee weken water drinken, wandelen, sporten en niet snacken al voor verandering zorgen. De rol op mijn rug is bijna verdwenen en de omvang van mijn bovenbenen lijkt geslonken. Het bizarre verschil is een stok achter de deur om dit nog ruim 8(!) weken vol te houden. Wish me luck.
Conclusie: ook ná deze 75 dagen toch vaker die Weespermopjes laten liggen. Oh, en 75 dagen is lang.
31 januari t/m zo 6 februari
Ik sta elke dag om 7.00 uur op voor een wandeling of een work-out. En dat is onwennig. Thuis sporten doe ik normaal nooit en wandelen alleen als het moet. Toch doet een routine wonderen: ik vind vrij snel mijn draai. Niet denken, maar doen. Aan het einde van de dag ben ik moe maar voldaan. De crux zit hem blijkbaar in keuzes maken en zélf die verantwoordelijkheid nemen. Ik kan niemand anders de schuld geven. Ugh.
Ook stuit ik op een obstakel: planning. Twee keer per dag 45 minuten vrij maken, is een uitdaging. Zeker als je het wil combineren met werk, huishouden én een sociaal leven. Tactiek is geboden, wil ik me aan de regels blijven houden. Dat resulteerde in een pauze-work-out en wandelingen in de stromende regen, omdat mijn planning het simpelweg niet toeliet om te wachten totdat die schijt-bui voorbij was. Toont wel weer karakter.
Daarnaast lijkt dit bijna een sociaal experiment. Het is bizar hoe vaak ik uit moet leggen waarom ik een glas champagne afsla of mijn koekje naast de koffie laat liggen. Mijn omgeving heeft daarbij ook opeens de behoefte om zich te verontschuldigen als zij wél van een cocktail of een patatje genieten. Interessant én irritant.
Conclusie: ik ben verrot, maar ook trots. En je kan verbazingwekkend veel doen op één dag.
Rowans ervaringen van week 8 van haar 75 Hard Challenge lees je hier op zondag 27 maart om 12.00 uur.
Ray over levenslessen in 'Kamp van Koningsbrugge': ‘Je bent zélf verantwoordelijk voor je keuzes’
