In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Rachel ten Oever (21).
Haar vader Gerhard overleed juni vorig jaar aan de gevolgen van een kwaadaardig melanoom.
“Mijn vader was één van de liefste mannen ter wereld”, zegt Rachel. “Hij was zo liefdevol naar mij, mijn zus en mijn moeder toe. Hij had alles voor ons over, het maakte niet uit wat.”
Ze heeft een goede band met hem. “We zijn altijd een hecht gezin geweest, maar zeker in de jaren waarin hij ziek werd, veranderde onze band. Daarvoor nam ik mijn ouders vaak voor lief, maar toen leerde ik dat ik dat niet moest doen. Dat het zomaar over kan zijn.”
Haar ouders hebben een huis gekocht en Gerhard is aan het klussen op zolder, als hij een wondje op zijn knie ontdekt. “Hij had ook bulten in zijn lies. Wij dachten: misschien is er vuil in zijn wond gekomen en is dat opgehoopt. Maar het bleek lymfeklierkanker te zijn. Gelukkig een langzaam groeiende soort. Hiermee zou hij wel honderd kunnen worden.”
Een paar maanden later blijkt hij ook kanker in zijn nieren te hebben. “Dat was niet uitgezaaid en is netjes weggehaald. Hij had geluk gehad.” Maar het geluk blijft niet aan zijn zijde. “Hij had al jaren een plekje op zijn borst zitten: dat bleek een kwaadaardig melanoom te zijn van 0,2 millimeter. Ook deze keer had hij geen uitzaaiingen en werd het verwijderd.”
Liever een keer te veel dan te weinig: zo check je jezelf op een melanoom
Gerhard krijgt chemotherapie. “Onderhoud vanwege de lymfeklierkanker.” Maar dan ontdekken de artsen ook iets anders. “Waarschijnlijk was er een cel van het melanoom achtergebleven. De kanker was terug en zat overal: in zijn lever, zijn botten en zijn hersenen.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Het is een zware tijd voor het gezin. “Mijn vader vergat steeds meer. Dan kwam ik uit mijn werk en dan vroeg hij hoe het op mijn werk was geweest. Twee minuten later vroeg hij het opnieuw en vijf minuten later weer. Hij wist het niet meer. Toen werd ons wel duidelijk dat het echt niet goed met hem ging.”
Als hij ’s nachts een epileptische aanval heeft, wordt hij opgenomen in het ziekenhuis. “De artsen vertelden ons dat hij niet meer te redden was. Ondertussen begreep mijn vader niet waarom hij in het ziekenhuis was. Mijn moeder moest hem wel drie keer vertellen waarom we hier waren en dat dit het einde was. Dat was verschrikkelijk.”
Hij wordt overgebracht naar een hospice. “Daar dachten ze dat hij nog ongeveer een week zou hebben. Mijn vader sliep veel, had veel pijn en we kregen geen contact meer met hem.” Moeder en dochters besluiten bij hem te gaan waken. “De eerste nacht bleef ik bij hem, maar toen mijn moeder eenmaal weg was, bekroop me een naar gevoel. Ik wilde daar niet zijn. Ik belde met mijn moeder. Zij stelde voor om te komen, maar ik zei: ik blijf, ik stel me aan, er is niks aan de hand.”
Ingrids vader overleed aan alvleesklierkanker: 'Er was niks meer aan te doen'
Ze ligt die nacht op een stretcher naast haar vader. “Hij kreunde, ik was bang dat hij pijn had. Volgens de arts sliep hij en had hij geen pijn. Toch kreeg hij extra pijnstilling, omdat ik me daar prettig bij voelde. Dan wist ik zeker dat hij niet hoefde te lijden.” Ze valt weer in slaap. “Ik werd wakker door de verpleegkundige: mijn vader was overleden. Ik was als verdoofd, kon niet huilen. Dit had ik niet verwacht. Hij was koud, maar zijn handen waren nog warm. Het was net gebeurd.”
Op 17 juni 2022 overlijdt Gerhard op 52-jarige leeftijd. “Ik mis alles aan mijn vader. Als anderen over hun vader praten dan denk ik: dat wil ik ook. Ik facetimede, belde en appte veel met hem. Het zijn de kleine dingen die nu niet meer kunnen. Het is een jaar geleden. Het verdriet wordt niet minder, maar meer. In het begin leef je in een roes, maar nu word ik geconfronteerd met de harde realiteit. Hij is weg is en komt niet meer terug.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring, en is geen medisch advies. Overleg altijd met je (huis)arts.
