Ja, het moederschap is prachtig, maar soms ook gewoon verdomd hard werken. Doris (42) is moeder van een dochter (7). Ze kreeg daarna drie miskramen, waar ze te pas en te onpas mee geconfronteerd wordt.
“Ik denk dat we gewoon eens moeten kappen met vissen naar andermans situatie.”
“De zwangerschap van mijn dochter ging hartstikke voorspoedig. Ik raakte snel zwanger en had geen last van complicaties. De bevalling was heftig door een weeënstorm, maar verder? Eigenlijk helemaal geen nare ervaringen. Anderhalf jaar later bleek dat ik weer zwanger was. Onverwacht, maar heel welkom. We waren superblij en helemaal niet bezig met het idee dat het fout kon gaan, omdat onze eerste ervaring zo fijn was.
Met zeven weken kreeg ik last van bloedverlies. Ik schrok daarvan, maar in overleg met mijn verloskundige besloot ik het nog even aan te kijken. Een paar dagen later ging het ineens helemaal mis. Het bloedverlies werd veel heviger, dus ik rende naar de wc. Daar kwam het er met een soort wee eigenlijk al uit. Ik was alleen thuis, dat was vrij heftig: ik had geen idee wat ik moest doen op zo’n moment. Ik ruimde alles op en ben gaan rusten.
Naderhand bleek in het ziekenhuis dat alles op natuurlijke wijze was gebeurd en verdwenen, een verdere ingreep was niet nodig. Dat scheelde, maar we hebben daarna wel een aantal maanden gewacht met een nieuwe poging. Zoiets ingrijpends moesten we eerst even verwerken.”
Anneke herkende na bevalling haar borstkanker niet: 'Dacht dat het melkklieren waren'
“Ruim een halfjaar later raakte ik weer zwanger. Ook die zwangerschap resulteerde rond de zeven weken in een miskraam. Weer een paar maanden later herhaalde dit proces zich met mijn vierde zwangerschap. Ik ben steeds onderzocht, maar er was geen duidelijke oorzaak: we hadden gewoon drie keer ontzettende pech.
We zijn anderhalf jaar verder sinds de laatste miskraam. We hebben nog steeds een kinderwens, maar ik raak niet zwanger. Het duurt lang, maar er is niets ‘mis’ qua vruchtbaarheid: het is gewoon afwachten. Maar hoe langer het duurt, hoe meer je je afvraagt wanneer je moet stoppen. En hoe harder het binnenkomt als mensen ernaar vragen of commentaar geven.”
“Onze familie en goede vrienden weten van de miskramen, maar we hebben het verder niet breed uitgemeten. En omdat we natuurlijk een gezonde dochter van vier jaar oud hebben, krijg je in sociale situaties vaak vragen. ‘Wordt het niet eens tijd voor een tweede?’ bijvoorbeeld, of opmerkingen als ‘Eén is geen’. Mensen vinden blijkbaar dat je niet compleet bent met ‘maar’ één kind en projecteren die ideeën heel snel en makkelijk op anderen. De ene dag kan ik daar goed tegen, maar soms is het ontzettend pijnlijk.
Ik denk dat we gewoon eens moeten kappen met vissen naar andermans situatie. Een kinderwens is iets ontzettend persoonlijks en je weet nooit wat er achter iemands situatie schuilgaat. Het kan enorm pijnlijk zijn als je dingen invult voor een ander, hoe goedbedoeld ook. Ja, we hebben een gezond kind waar we ontzettend blij mee zijn, maar dat betekent niet dat je te pas en te onpas kunt beginnen over verdere gezinsuitbreiding.”
“Het ís niet vanzelfsprekend dat alles goed gaat, dit soort dingen zijn niet maakbaar. En zeker als dingen misgaan is het heel moeilijk om aannames naar je hoofd geslingerd te krijgen. Ook voor mensen die bijvoorbeeld bewust kinderloos zijn. Ik heb een vriendin die helemaal gelukkig is zónder kinderen, maar zij krijgt continu aannames als ‘komt nog wel’ of ‘het lukt zeker niet’ te horen. Zij moet zich altijd verantwoorden. Sorry hoor, bewuste kinderloosheid is óók gewoon helemaal oké. Dat jij toevallig kinderen hebt of wilt, betekent niet dat het voor een ander ook zo is.
Wat leggen we elkaar allemaal voor moetjes en ideeën op? Laten we stoppen met het opdringen van die normen. Ik mis hierin soms echt een flinke dosis respect en tolerantie.”
*Doris deelt haar verhaal anoniem en dit verscheen eerder op LINDA.nl in 2022.
3x 'Zeg eens eerlijk': 'Mijn ouders weigerden op kraambezoek te komen'
