Je neemt nietsvermoedend de telefoon op en hoort dat je kind is verdronken. Tijdens een zwemles, nota bene om te voorkomen dat zoiets verschrikkelijks gebeurt.
Lot (64) verloor haar dochter Milou (5) in 1998. Haar andere drie dochters zijn nu 32, 30 en 25. In LINDA.217 ging ze met journalist Eva Loesberg in gesprek over dit verlies.
“Ik zie mensen denken: 1998? O, dat is lang geleden. Maar voor mij maakt dat niets uit. Dit is geen pijn die langzaam uitdooft. Je bent geamputeerd voor de rest van je leven. We wonen vlak bij het water, dus we wilden dat onze kinderen zo snel mogelijk leerden zwemmen. Die dag, 17 augustus, bracht ik onze derde dochter Milou naar zwemles. Ouders mochten niet blijven kijken en dus reed ik weer naar huis.
Eenmaal thuis ging de telefoon. ‘Kunt u naar het zwembad komen? Milou wordt op dit moment gereanimeerd.’ De drie badmeesters waren haar uit het oog verloren tijdens een oefening zonder bandjes. Achteraf bleek dat Milou twintig minuten onder water heeft gelegen voordat ze werd opgemerkt. Ze had nog een lichte hartslag toen ik aankwam. Ik reed mee met de ambulance. Mijn man, Lodewijk, was inmiddels door de politie gewaarschuwd en kwam rechtstreeks naar het ziekenhuis.
‘We moeten stoppen met reanimeren, het heeft geen zin meer’, zei de arts. Miloutje werd op mijn schoot gezet. Zo hebben we een tijdje huilend en sprakeloos met z’n drietjes in die kamer gezeten. Tot we ons realiseerden dat onze andere kinderen nog van niets wisten en we niet zomaar met een overleden zusje thuis konden komen. We hebben de meisjes, toen acht, zes en anderhalf, opgehaald en Milou samen mee naar huis genomen.”
“Daar kwam ik in een andere stand. Een verdoving die werkte als bescherming. Ons huis stroomde vol mensen. Lodewijk en ik namen een faciliterende rol aan waarin we koffiezetten en anderen troostten. Het was onwerkelijk. Op de begrafenis heb ik niet gehuild. Ik was een soort zombie, een toeschouwer. En dat ben ik jarenlang gebleven. Mijn man kon zijn verdriet beter toelaten.
Dat onze andere kinderen gewoon doorgingen met hun levens, luchtte me in eerste instantie op. Pas later realiseerde ik me dat dit niet normaal was. Onbewust probeerden ze ons te ontzien, zijn nooit lastig geweest, hebben niet gepuberd. Pijnlijk vind ik dat. Hun vertrouwen in het leven is op jonge leeftijd ernstig geschonden. Je zusje gaat naar zwemles, nota bene om te voorkomen dat ze verdrinkt, en komt niet meer terug.”
“Een officier van justitie vroeg of we de drie badmeesters wilden laten vervolgen; het was tenslotte dood door schuld. ‘Nee’, zeiden wij. ‘Je zult dit maar op je geweten hebben. Erger kun je toch niet gestraft worden?’ Lange tijd hielden we hoop dat die badmeesters op een dag bij ons op de stoep zouden staan. Maar we hoorden niets. Verbijsterend.
Milou was een heerlijk, vrolijk meisje dat achter haar grote zussen aanhobbelde en zó blij was met de komst van haar kleine zusje. Dat ze een onbezorgd leven heeft gehad, is mijn enige troostrijke gedachte. De pijn blijft. Het zit in mij, in mijn man en mijn kinderen. Maar ook met een geamputeerd been kun je gelukkig zijn. Ik heb een fijn huwelijk. En geweldige dochters. Zij zijn – naast wat vrienden en een enkel familielid – mijn voedingsbron om dit leven goed aan te kunnen.”
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op LINDA.nl en in LINDA.217.
Moeder van bij surfersdrama omgekomen Max doet haar verhaal: 'Dan ben je ineens heel erg alleen'
