In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Vandaag herdenkt Kyra haar zoon Pim.
“Het klinkt misschien gek, maar zijn uit uitvaart was fantastisch. We hebben het echt op zijn manier gedaan”, vertelt Kyra in gesprek met LINDA.
Trigger warning: dit artikel gaat over zelfdoding.
Kyra is trotse moeder van vier kinderen, onder wie haar zoon Pim. “Pim was een hele vrolijke, lieve en gevoelige jongen met een geweldig gevoel voor humor. Hij had een vorm van autisme, dat leverde in zijn puberteit behoorlijk wat problemen op”, vertelt Kyra.
“Hij vond het heel moeilijk om dat te accepteren. Hij had een laag zelfbeeld, moeite met emotieregulatie, weinig zelfvertrouwen, en daarbij de problemen die bij zijn autisme hoorden. Hij had altijd het gevoel dat hij buiten de boot viel. Daarvoor heeft hij nooit de juiste therapie gevonden. Toen zijn relatie van drie jaar tot een einde kwam, hebben al die dingen hem opgebroken.”
Tekst gaat verder onder de foto.
“Het was een vrijdag toen Pim voor het eerst een poging heeft gedaan om uit het leven te stappen. Die poging was mislukt, maar hij kwam wel in het ziekenhuis terecht waar ook de crisisdienst bij kwam kijken. Hij zei alle goede dingen die je als moeder wil horen: hij wilde verder leven en het was een fout. Vanbinnen wist ik dat het niet klopte, maar dat duwde ik weg.”
Die maandag wil Pim het weer proberen op school. “Het regende die dag heel hard en Pim vroeg of ik hem naar de bushalte wilde brengen, dus dat deed ik. Hoewel ik het toen nog niet wist, zei hij zijn laatste woorden tegen mij: ‘Dag mam, tot vanavond. Ik hou van je.’ En hij stapte op de bus.”
Vanaf dat moment reist Pim verder met een klasgenoot naar Eindhoven, waar hij op school zat. Maar Pim heeft andere plannen. “Tegen de klasgenoot zei hij dat hij toch door reisde naar Maarheeze, omdat hij nog iets moest regelen met zijn ex over de auto. Dat was natuurlijk onzin, want dat was al geregeld. Hij is daar naar het station toegegaan en gesprongen.”
Kyra zit op dat moment nietsvermoedend op haar werk, tot ze wordt geappt door de ex van Pim. “Zij was met hem aan het bellen en waarschuwde mij dat het niet goed ging. Zelf kreeg ik hem niet te pakken, dus belde ik 112 en vertelde ze dat mijn zoon op het punt stond om suïcide te plegen. Ik heb ze met een signalement van zijn kleding en een foto naar Eindhoven gestuurd, want dat was het meest logisch, maar daar was hij niet.”
Adriënnes zoon Rens (17) stapte uit het leven: 'Soms lijkt het alsof ik alles in twijfel trek wat fijn is geweest'
Ondertussen kan Kyra niets anders doen dan wachten. “Ik was heel onrustig. Op een gegeven moment hield ik het niet meer en ben ik op de site van het ov gaan kijken. Daar zag ik dat er een aanrijding was geweest op het traject van Weert naar Eindhoven, toen wist ik genoeg.”
Terwijl Kyra op haar werk naar beneden loopt om opnieuw 112 te bellen en zekerheid te krijgen, ziet ze daar bij de voordeur drie agenten. “Ik trok de deur open en riep: ‘Zeg me dat het niet zo is’. Ze vroegen of ik Kyra was en zeiden: ‘Het is echt waar. Gecondoleerd mevrouw’. Mijn eerste reactie was gillen. Ik zakte letterlijk door mijn benen op de grond. Mijn wereld stortte in. Dat moment zal ik nooit meer vergeten.”
“Dan begint de hele poppenkast eromheen; ik moest zorgen dat ik thuiskwam, Pims vader informeren, mijn kinderen en andere familieleden bellen. Daardoor werd ik heel kalm en schoot ik in de regelmodus, daar ben ik de rest van de dag niet meer uitgekomen. Dat was toch een soort overlevingsmechanisme, want dit is zo groot. Dat is niet te bevatten.”
Dat betekent niet dat ze zich niet realiseert wat er zojuist is gebeurd. “Pim was al langer suïcidaal, maar daar kon hij op zijn manier mee leven. Het moment dat hij het daadwerkelijk deed, viel bij mij wel direct het kwartje: het was niet óf, maar het was wanneer.”
“Het enige wat we niet hebben kunnen doen, en wat ik nog steeds heel erg vind, is dat we geen afscheid van Pim hebben kunnen nemen. Daarvoor was hij te beschadigd.” Daarom doet Kyra er alles aan om een waardig afscheid voor hem te organiseren. “Het klinkt misschien gek, maar zijn uitvaart was fantastisch. We hebben het echt op zijn manier gedaan.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Pim was namelijk een echte metalhead en dat is duidelijk terug te zien in zijn uitvaart. “Hij had een alternatieve zwarte kist en het was in een rode bioscoop, dus het contrast was schitterend. De uitvaart heb ik helemaal zelf gedaan, samen met mijn kinderen stond ik op het podium in de bioscoop. Ik kan vertellen dat op de uitvaart van mijn kind de Kabouterdans is gedaan, en dat had hij zelf fantastisch gevonden. We hebben meer zijn leven gevierd dan dat het een afscheid was.”
Vervolgens nemen ze met een kleinere kring afscheid in het crematorium. “Daarna hebben we hier thuis een groot feest gevierd. Niets geen koffie en slappe cake, maar bier en worstenbroodjes.”
Daarna volgt een moeilijke periode. “Aan de ene kant heb ik enorm geluk gehad met de mensen om me heen, maar aan de andere kant loop je tegen een ongelofelijke muur aan, want een dood kind is al een taboe. Laat staan als dat kind ook nog eens door suïcide is overleden. Mensen weten niet hoe ze daar mee om moeten gaan. De dood is heel eng, maar suïcide is nog veel enger.”
Het heeft Kyra’s kijk op het leven veranderd. “Ik leef veel meer in het moment, een langetermijnplanning heb ik niet meer. Ook sta ik veel meer in mijn gevoel. Als ik verdrietig ben dan huil ik, al is dat in de supermarkt. Dat houdt mij overeind.”
Eva (48) maakt altaartjes voor nabestaanden: 'Er rust een behoorlijk taboe op de dood'
En dat lukt Kyra best aardig. “Ik heb alles gedaan om hem te kunnen redden, maar dat heeft niet gewerkt. Als moeder wil je dat je kind gelukkig is, en als zijn leven uit lijden bestaat, dan laat je in liefde los. Dat wil niet zeggen dat ik hem niet vreselijk mis, maar de gedachte dat hij vrij is van pijn, geeft een hoop rust.”
Daarnaast heeft ze natuurlijk nog drie andere kinderen. “Als je er één verliest, wordt de angst om een ander te verliezen tien keer zo groot. Mijn jongste is mentaal behoorlijk kwetsbaar. Dat is met tijden heel moeilijk, maar ook daar leer je mee leven. Je leert relativeren en dat moet ook wel, anders heb je geen leven meer. Rouwen is honderd tinten grijs, je hele wereld is zwart. Maar hoe donkerder het is, hoe makkelijker je de lichtpuntjes ziet.”
Door de gebeurtenis heeft Kyra gemerkt dat veel mensen niet goed weten hoe ze ermee om moeten gaan. “Als moeder van, is het verschrikkelijk dat mensen van je wegkijken of weglopen, omdat ze zelf het gesprek niet aan durven gaan.”
Daarom heeft ze een boodschap. “Loop er niet van weg, maar vraag wat je kunt doen. Luister naar het verhaal, al wordt het honderd keer verteld. Je voelt je zo alleen als dit gebeurt, pas als je de ruimte krijgt om keer op keer te vertellen wat je is overkomen, kun je het verwerken. Doodgaan hoort bij het leven, dat dat in dit geval suïcide was, verandert niets aan het feit dat hij er niet meer is.”
Ter nagedachtenis aan Pim Beckers: 3 augustus 2001 – 27 november 2023
Worstel je met suïcidale gedachten of maak je je zorgen om iemand anders? Praat er dan over. Bel 113 of ga naar www.113.nl. Stichting Zelfmoordpreventie is 24 uur per dag en zeven dagen per week bereikbaar.
'Het is van groot belang om openhartig te zijn over de dood, niet alleen voor onszelf, maar ook voor onze naasten'
