Karin* (51) is dolgelukkig als ze zwanger blijkt te zijn. Ze kijkt uit naar de bevalling, maar na de keizersnede gaat het mis. De kersverse moeder heeft een zwarte en dikke buik en bovendien heel veel pijn.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
Het is 2005 als Karin zwanger blijkt te zijn. “Ik vond het superleuk en was heel blij. De eerste drie maanden voelde ik me beroerd, maar toen dat voorbij was kon ik volop genieten.” Het is de eerste keer en ze is onbevreesd. “Ik had me het te idyllisch voorgesteld. Ik had nieuwe dekbedden gekocht, mijn slaapkamer gepimpt, ik vond het allemaal leuk. Ik dacht: iedereen kan bevallen, dus ik ook. Natuurlijk doet het pijn, maar ik geef me eraan over en dan komt het wel goed.”
Twee weken voor de bevalling blijkt de baby een sterrenkijker te zijn. “Ze wilden haar draaien, maar dat wilde ik niet. Als ze zo ligt, dan is het zo bedoeld, dacht ik.” Dus wordt er een keizersnede ingepland. “Mijn man en ik hadden er superveel zin in. Het was alsof we op schoolreisje gingen. We hadden slecht geslapen en gingen enthousiast naar het ziekenhuis toe.”
Karin ziet alleen op tegen de verdoving. “Een kennis van mij is operatieassistente en zij was erbij. Ik mocht haar alles vragen, ze zou niet van mijn zijde wijken. Dat was een geruststelling.” De operatie verloopt soepel. “Lola* werd geboren en was gezond. Mijn man en ik waren helemaal blij. Het was enkel hoezee en hosanna.”
De kersverse ouders krijgen tijd met zijn drieën, maar al snel komen vrienden en familie massaal op bezoek. “Wij waren de eerste in onze vriendenkring die een kind kregen, dus dat was bijzonder. Iedereen wilde langskomen: mijn ouders en schoonouders, maar ook vrienden en vriendinnen, ooms en tantes.”
Zeker veertig mensen komen dezelfde avond nog langs. “Ik vond het heel fijn, alleen een beetje druk. Ik was moe en had buikpijn, maar dat hoorde er allemaal bij, dacht ik. Omdat de buikpijn bleef aanhouden, probeerden ze de lucht uit mijn buik te laten lopen, maar dat hielp niet. Ook werd er bloed geprikt. Ik bleek een hb van 3 te hebben, levensgevaarlijk. Ik kreeg meteen twee zakken bloed.”
Karin blijft een feilloos vertrouwen houden. “Ik wilde gewoon naar huis en daar herstellen. Ik had een dikke en zwarte buik en veel pijn, maar daar maakte ik me geen zorgen over, ik dacht dat het door de keizersnede kwam. Maar toen ik eenmaal thuis was en de verloskundige mijn buik zag, zei ze: ‘Dit is niet goed, ik ga de huisarts bellen.'”
De huisarts schrikt als ze Karins buik ziet. “Ze zei dat er óf nog een instrument in mijn buik zat óf nog een kind. Ik moest onmiddellijk terug naar het ziekenhuis. Daar werd me gevraagd of ik bloed was verloren. Nee, nauwelijks. Er bleek een liter bloed vast te zitten in mijn buik.”
Verdoving werkte niet tijdens keizersnede van José (34): 'Mijn hartslag sloeg op hol'
De volgende ochtend wordt ze geopereerd. “De operatie ging prima. Ik was opgelucht en om 20.00 uur ’s avonds mocht ik weer naar huis. Toen de kraamhulp de volgende ochtend langskwam, schrok ze zich kapot. Volgens haar stonk het zó dat er wel wat aan de hand moest zijn. We gingen terug naar het ziekenhuis. Daar bleek dat ik tijdens de operatie een buikvliesontsteking had opgelopen. Ze plaatsten een drain in mijn buik waardoor het wondvocht eruit kon.” Even lukt het haar niet om positief te blijven. “Ik vond het heel erg en moest verschrikkelijk hard huilen.”
Karin heeft twee keuzes: twee weken in het ziekenhuis blijven óf naar huis en elke dag voor controle naar het ziekenhuis. Ze kiest het laatste. “Ik moest dezelfde gynaecoloog en kraamhulp houden, anders zouden veranderingen wellicht niet worden opgemerkt. Mijn man, de kraamhulp en ik leefden vrijwel afgezonderd van de rest van de wereld. Mijn man en ik gingen naar het ziekenhuis en zagen verder niemand. Ik lag alleen in bed en mocht niks doen. Na drie weken krabbelde ik langzaam weer op.”
Achteraf vindt ze het onvoorstelbaar dat ze na drie maanden weer aan het werk is gegaan. “Ik heb helemaal niet van mijn kraamtijd genoten. Had gewoon een half jaar vrij moeten nemen.” Maar zo zit Karin niet in elkaar. Niet lullen, maar poetsen, is haar lijfspreuk. Ze zeurt niet en blijft altijd positief. “Maar daar heb ik te makkelijk over gedacht.”
De eerste jaren gaat het goed, maar Karin heeft een onregelmatige menstruatie. “Jaren later ging ik daarvoor naar de gynaecoloog. Zij vertelde dat ik een halve baarmoeder en maar één eierstok heb. Een stuitligging was de enige mogelijkheid voor Lola om goed te kunnen liggen. Als ze was gedraaid, was ze gestikt. Instinctief had ik destijds de juiste beslissing genomen. Ik realiseerde me dat het een wonder was dat ik zwanger was geworden, een kind had gekregen en dat ik zelf ook ontzettend veel geluk heb gehad. We zijn er allemaal goed uitgekomen. Toen ben ik een tijdje erg bezig geweest met wat er allemaal gebeurd is.”
Juist daarom wil ze haar verhaal graag delen. “Ik wil anderen meegeven dat je echt voor jezelf mag opkomen. Dat het niet normaal is om een zwarte buik of altijd buikpijn te hebben. Positief denken is goed, maar het moet wel realistisch zijn. Ik dacht altijd maar dat alles goed zou komen en dat het er allemaal bij hoorde, dat heeft mij niet geholpen.”
Karin had graag meer kinderen gehad. “Dat is er niet meer van gekomen. Ik durfde niet meer.” Maar daar heeft ze vrede mee. “Ik heb zo’n geweldig kind: sociaal, ondernemend, gezellig, ondeugend, slim”, vertelt ze glunderend. “Ik ben een gelukkig mens en voel me gezegend met alles wat ik wel heb: superlieve familie en vrienden en de twee allerliefste oppaskinderen die ik me kan wensen.”
*De namen in dit artikel zijn om privacyredenen gefingeerd. De echte namen zijn bekend bij de redactie.
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Sharon begon te bloeden na keizersnede: 'Bloedproppen zo groot als tennisballen'
