Zwanger worden is voor Birgit Nielsen (32) niet vanzelfsprekend. Na vier jaar, een IUI-behandeling en een miskraam durft ze bijna niet te geloven dat het lot haar toch gunstig gezind is. Als ze 30 weken en 3 dagen in verwachting is, begint de bevalling veel te vroeg.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“Ik wilde het liefst voor mijn dertigste een kind”, vertelt Birgit. “Dus stopte ik in 2018 met de pil.” Ze is dan 26 jaar oud. “Ik had gehoord dat ontpillen lang kon duren. Ik had een onregelmatige cyclus en na een jaar was ik nog niet zwanger, dus ben ik naar de huisarts gegaan en startten we een zwangerschapstraject.”
Birgit begint met het slikken van een testhormoon. “Ik raakte zwanger en kreeg een miskraam. Dat was een lastige periode.” Ze stapt over op hormonen die ze elke dag in haar buik moet injecteren. “Om de drie dagen moest ik naar het ziekenhuis.” Het gaat haar niet in de koude kleren zitten. “Iedereen om mij heen leek ineens zwanger te worden. Feestelijke berichten op social media kwamen hard aan. En mensen durfden mij niet te vertellen dat ze in verwachting waren.”
Hoe langer het duurt, hoe somberder Birgit wordt. “Mijn man zei: ‘Dit gaat niet goed, je moet er even tussenuit’. Dus ben ik in mijn eentje naar Italië gegaan. Toen ik terugkwam wist ik: het is goed zo, we kunnen ook zonder kind een gelukkig leven leiden. Een maand later bleek ik zwanger te zijn.”
Dat nieuws komt als een donderslag bij heldere hemel. “Het was heel erg schakelen. We hadden net geaccepteerd dat het zo goed was. En na mijn eerdere miskraam was het extra spannend. Maar op de echo’s was te zien dat het kindje een hartslag had en goed groeide. Toch bleef de angst dat het mogelijk mis zou kunnen gaan. Pas na de twintigwekenecho durfde ik erop te vertrouwen dat het écht goed zat.”
Als Birgit 30 weken en 3 dagen in verwachting is, gaat het stel naar een lentefeest in het dorp. “We kwamen veel mensen tegen die ons succes wensten met de laatste loodjes.” Ze gaan even boodschappen doen voor het avondeten, om zich later op de avond weer in het feestgedruis te mengen. “Stefan ging de winkel in. Ik bleef in de auto zitten, omdat ik ontzettend last kreeg van mijn rug. Ik dacht: dat hoort erbij. Thuis aten we pizza. Ondertussen werd de rugpijn erger en erger. Ik wist mezelf geen houding meer te geven.”
Maar er staat ook nog een buurtborrel op het programma. “Daar zijn we toch nog even naartoe geweest. Mijn man sloeg de biertjes af, je wist maar nooit. ’s Avonds zou er ook nog een bandje spelen, maar ik trok dat niet meer. Ik had zo veel rugpijn dat ik besloot thuis in bad te gaan. Misschien zou het dan zakken, maar dat gebeurde niet. Mijn man stelde net voor om weer te gaan, toen ik lichtroze bloed verloor. Ik wist: dit is niet goed, en ik belde de verloskundige.”
Marlijns bevalling duurde vier dagen: 'Maanden later was ik nog steeds helemaal op'
De verloskundige adviseert Birgit om twee paracetamol in te nemen en het even aan te kijken. “Maar de pijn werd steeds erger en ik vertrouwde het niet. Om 21.00 uur kwam de verloskundige langs. Zij toucheerde me en constateerde dat de baarmoedermond al helemaal week was. Ik was al aan het bevallen.” Als ze haar tas pakt om naar het ziekenhuis te gaan, breken haar vliezen. “Ik zat op handen en knieën en wist niet wat ik moest doen.” De verloskundige helpt haar overeind en vergezelt het stel naar het ziekenhuis. “Ik was in paniek. Ik was nog maar ruim 30 weken zwanger, dit was veel te vroeg.”
Eenmaal in het ziekenhuis staat er een heel team voor Birgit klaar. “Ik kreeg direct een longrijpingsprik toegediend. Ook kreeg ik twee banden om mijn buik geschoven: één om de weeën aan te zien komen en één om de hartslag van de baby in de gaten te houden. De gynaecoloog legde mij duidelijk uit wat er zou gaan gebeuren. Als ik zou zijn bevallen, zou mijn dochter op een brancard gelegd worden, worden beademend en door middel van een plastic zak warm gehouden worden. Daarna zou ze worden gestabiliseerd in een couveuse en naar de intensive care gebracht worden. Ook werd mij verteld dat ze niet bij mij zou worden gelegd. Het was fijn dat ik me daarop kon voorbereiden.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Dan begint het wachten tot ze voldoende ontsluiting heeft om te gaan persen. “Om 9 uur ’s ochtends moest ik overgeven van de pijn, maar ik kon geen pijnstilling meer krijgen; ik had 9 centimeter ontsluiting, het kon ieder moment gebeuren. Zeven ziekenhuismedewerkers stonden me aan te moedigen. De gynaecoloog vertelde precies wat ik moest doen en na drie weeën werd Emilie geboren.”
Het meisje huilt meteen. “Dat was een goed teken.” Ze is 39 centimeter lang en weegt 1300 gram. “En dan kom je in een soort rollercoaster terecht. De gynaecoloog en verloskundige richtten zich op mij en de nageboorte. Emilie kreeg een beademingskap, werd gecontroleerd, in de couveuse gelegd en naar de intensive care gebracht. Ik wilde dat mijn man met haar meeging, ik zou me wel redden. Maar toen de nageboorte er ook uit was, was ik ineens helemaal alleen.”
Ondertussen wordt haar buik dikker en keert de pijn in alle hevigheid weer terug. “Ik belde mijn moeder om mijn verhaal te doen, maar ik kreeg zo veel buikpijn dat ik niet meer kon praten. Ik drukte op de hulpknop en moest overgeven. Doordat ik kracht zette tijdens het spugen, spoot er anderhalve liter bloed naar buiten. Het bleek dat mijn baarmoeder niet inkromp. Ik kreeg een middeltje en moest mogelijk geopereerd worden, als bleek dat de placenta niet in zijn geheel naar zou komen.”
Maar er zijn geen resten in haar buik achtergebleven en haar baarmoeder krimpt dankzij de medicatie alsnog ineen. Als Birgit geplast heeft, mag ze eindelijk naar haar dochter toe. “Ik dacht: hup, uit bed, maar dat was iets te enthousiast. Mijn hoofd wilde wel, maar door de ruggenprik mijn benen niet.” De verloskundige helpt haar met plassen en rijdt haar naar haar pasgeboren dochter toe.
In totaal ligt Emilie zeven dagen op de intensive care. “We konden via de baby cam naar haar kijken. Ik werd na vier dagen ontslagen. Elke ochtend en middag gingen we naar het ziekenhuis.” Daarna ligt het meisje nog drie weken op de high care en vijf weken op de medium care. Inmiddels is ze bijna twee maanden thuis. “We werden echt geleefd. Iedereen zegt dat het zo heftig voor ons was, maar dat voel je niet. Je gaat gewoon door. Natuurlijk hadden we het graag anders gezien, maar die keuze hadden we niet.” Stefan en Birgit kunnen nu echt genieten. En Emilie? “Zij doet het heel goed. Vorige week zijn we zelfs naar de babyspa geweest. Eindelijk kunnen we nu leuke dingen gaan doen.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Bij de laatste echo bleek Cindy's baby niet meer te leven: 'Toen kwam ik erachter wat een gebroken hart is'
