Loes (36) is gezegend met een zoon, maar wil nog een kindje. Ze is dan ook ‘in de gloria’ als ze zwanger blijkt te zijn. Tijdens de 13 wekenecho komt ze erachter dat de baby ziek is. Met 17 weken wordt de zwangerschap afgebroken en moet ze bevallen van een overleden meisje.
In de rubriek Bijzondere Bevallingen horen we de opmerkelijkste verhalen over bevallingen. Van moeders, familieleden, vrienden, kennissen en experts.
“De bevalling van mijn zoon Julius, inmiddels een kleuter van vijf, ging niet vanzelf”, blikt Loes terug. “Ik verloor veel bloed. We hebben daarom bewust gewacht met een tweede. Toen we er weer voor wilden gaan, bleek ik PCOS (polycysteus ovarium syndroom, red.) te hebben. Ik kreeg pillen die ervoor zorgden dat mijn eisprong weer regelmatig werd en binnen drie maanden was ik in verwachting. Ik was moe en misselijk, maar in de gloria.” Omdat ze onder controle is in het ziekenhuis krijgt ze met zeven weken een vitaliteitsecho. “We zagen een kloppend hartje.”
De zorg wordt overgedragen van het ziekenhuis naar de verloskundigenpraktijk en met 13 weken mag ze opnieuw langskomen voor een echo. “Alles werd gecheckt. Toen de verloskundige de nekplooi inspecteerde, viel ze stil. Ze zag een vochtschil om het lijfje. Ook groeide de baby niet hard genoeg. Het zag er niet goed uit, maar meer dan dat mocht ze op dat moment niet zeggen. Was dit kindje ziek of gehandicapt? Ik wist en kon niks.”
Thuis kruipt Loes onmiddellijk achter haar computer op zoek naar antwoorden. “Wat betekent een verdikte nekplooi en een vochtschil? De uitslag van de NIPT-test was negatief, dus er waren al een aantal syndromen die afvielen. Ik voelde me verdoofd. Dat weekend ging ik er even tussenuit met mijn vriend Jeroen en zoontje, omdat ik thuis gek werd.”
Een week later kan ze in het ziekenhuis terecht voor een uitgebreid onderzoek. “De echoscopiste wond er geen doekjes om. Ze zei dat het er niet goed uitzag. Ons kindje had een verdikte nekplooi en één in plaats van vier hartkamers. De prognose was somber en niet met het leven verenigbaar. Dat nieuws werd bevestigd door een gynaecoloog. Ik had de keuze: de zwangerschap afbreken of doorzetten met een grote kans dat het kindje in mijn buik zou overlijden. We kregen meer informatie dan we op dat moment konden verwerken, ook over eventuele vervolgonderzoeken.”
Evi kreeg ondanks negatieve NIPT-test toch een zoon met het syndroom van Down
Loes besluit de zwangerschap af te breken. “Ik wilde niet dat ons kindje zou moeten lijden.” Daarnaast wil het stel aan alle onderzoeken meewerken. “Dit zou gevolgen kunnen hebben voor ons zoontje of voor een eventuele volgende zwangerschap. Daarom werd er een afspraak gemaakt om bloed te prikken. Ook mocht ik langskomen voor een vruchtwaterpunctie. Ons kindje bleek het syndroom van Turner te hebben. Dat komt alleen voor bij meisjes. Zo kwamen we erachter dat ik in verwachting was van een dochter. Het ontstaan van dit syndroom was niet genetisch. Het was dus gelukkig niet erfelijk en de kans op herhaling was 0,1 procent.”
“Het was surrealistisch dat ik zou gaan bevallen van een overleden kindje. We moesten over zoveel nadenken: hoe zou ze gaan heten, wilden we een geboortefotograaf en hoe wilden we afscheid van haar nemen? Tijdens mijn eerste bevalling was ik 2,5 liter bloed verloren, omdat de baarmoeder niet goed samentrok nadat de placenta geboren werd. Bij een afbreking en vroeggeboorte is de kans groot dat de placenta blijft zitten. Dat kan voor veel bloedverlies zorgen, daarom werd ik extra goed in de gaten gehouden.”
Op 3 april 2024 om 11.00 uur meldt het stel zich in het Wilhelmina KinderZiekenhuis. Loes is dan 17 weken zwanger. “De avond daarvoor had ik een pil ingenomen. Dat vond ik heftig. Je weet dat je de eerste stap om de bevalling op gang te laten komen hebt genomen. Met een leeg mandje liepen we het ziekenhuis binnen. Ik zag de mensen naar me kijken. Eenmaal op mijn kamer kreeg ik een infuus. De verpleegkundigen waren lief voor me: ze vroegen hoe het met me ging en wat ze voor me konden doen om mij te helpen.”
Ze hoopt de bevalling zonder pijnbestrijding te kunnen doen. “Dit was het laatste fysieke dat ik voor haar kon doen.” Om 12.00 uur krijgt ze vaginaal medicatie toegediend die de weeën op gang moeten brengen. Dat wordt om 15.00 uur herhaald. “Mijn vriend en een vriendin waren bij mij. We kletsten tijdens het wachten, dat was heel fijn. Ik voelde dat ik in goede handen was. Ik had krampen en kreeg paracetamol. Om 17.30 uur wilden ze me opnieuw medicatie toedienen. Ik wilde eerst nog even plassen omdat ik het uur na deze medicatie niet uit bed mocht komen. Toen ik naar de wc ging, deed de zwaartekracht zijn werk. ‘Ze komt’, riep ik. Mijn vriend was op dat moment net wat drinken halen. Het ging razendsnel. Charlotte is in de wc geboren. Ze viel in een po.”
Verdoving werkte niet tijdens keizersnede van José (34): 'Mijn hartslag sloeg op hol'
De verloskundige begeleidt Loes weer naar haar bed. “Ik kreeg de vraag of ik haar meteen wilde zien of dat ze haar eerst moesten schoonmaken. Ik vroeg of ze haar wilden omschrijven. Ik vond het spannend. Ze was mooi, zeiden ze, alles zat erop en eraan.” Haar vriend is inmiddels op de hoogte gebracht van de geboorte van zijn dochter. “Ook hij vond het spannend en wist niet of hij haar wilde zien. Mijn vriendin ging naar hem toe en heeft met hem op de gang gewacht.”
Loes wil haar dochter zien en vasthouden. “Dit was onze eerste ontmoeting en ons afscheid. Een paar minuten lang was ik helemaal alleen met haar. Daarna was het tijd om de placenta geboren te laten worden. De verloskundige duwde op mijn buik, maar dat hielp niet. Om te voorkomen dat ik opnieuw veel bloed zou verliezen, werd ik naar de operatiekamer gebracht. Een paar uur later werd ik wakker op de uitslaapkamer. Ik wilde Charlotte graag bij mij houden. Ze hadden haar neergelegd in het mandje, met haar handjes op haar buik. ’s Ochtends kwam de fotograaf om foto’s te maken. Jeroen heeft Charlotte niet gezien. Ook de foto’s heeft hij nooit bekeken en ik denk niet dat dat ooit gaat gebeuren. Ze was zichtbaar ziek en hij wilde het beeld dat hij van haar in zijn hoofd had graag houden.”
De volgende ochtend om 12.00 uur gaan Loes en Jeroen naar huis. “We namen definitief afscheid, aangezien we ervoor hadden gekozen om haar in het ziekenhuis achter te laten. Daar is ze gezamenlijk met andere kindjes gecremeerd. Ze zijn daarna samen uitgestrooid over de Noordzee. Het was een fijn idee dat ze niet alleen was. Ik zei tegen haar dat ze voor altijd bij ons zou horen, dat we haar nooit zouden vergeten en haar naam altijd zouden blijven noemen. Ik raakte haar nog even aan en toen gingen we weg. Het was zwaar, maar ik wilde het moment niet te lang laten duren. Anders zou het alleen maar moeilijker worden.”
De wereld van Loes en Jeroen staat stil, maar tegelijkertijd gaat het leven door. “Onze zoon moest de volgende dag gewoon weer naar school. Dat was heftig, maar ook goed. Soms stelde Julius vragen als: wat betekent het om dood te gaan? Dat was confronterend, maar daarna pakten we de draad weer op.”
Inmiddels is het gezin een jaar verder. “We missen haar, maar tegelijkertijd denk ik met liefde en trots terug aan de bevalling. Ondanks het grote verdriet is het een mooie ervaring geweest en ben ik blij dat ik het op eigen kracht heb kunnen doen.” Het verdriet is blijvend. “Ik praat nog steeds een keer per maand met een maatschappelijk werker.” En 3 april? “Dat is Charlottedag. Dan herdenken en vieren we haar geboorte. Charlotte is onderdeel van ons gezin en het is fijn als mensen haar naam blijven noemen.”
Heb jij ook een bijzonder bevallingsverhaal? Mail je naam en verhaal in een paar zinnen naar lezer@linda.nl onder vermelding van ‘Bijzondere bevallingen’ en wie weet lees je straks jouw verhaal terug op LINDA.nl.
Sanne kon in geen enkel ziekenhuis terecht en beviel in de auto: 'We zaten nog niet op de ring en ik kreeg al persdrang'
