In juni 2022 overleed Emelie aan een hersentumor. Paul de Leeuw volgde de laatste maanden van haar leven voor het programma Niet klein te krijgen, waarmee de elfjarige een diepe indruk achterliet op honderdduizenden kijkers.
Op Nationale Broer- en Zusdag vertelt Isa (12), haar tweelingzusje, hoe ze terugkijkt op deze periode. “Die beelden zijn nu voor mij een blijvende herinnering, dat is fijn om te hebben.”
Isa komt net terug van school als LINDA. het interview start. Haar eerste weken op de middelbare school zitten erop en gingen hartstikke goed, vertelt ze. “Ik hoef niet heel ver te fietsen, dat is fijn. Maar de lessen zijn natuurlijk saai, dat hoort erbij. Gelukkig zitten mijn beste vriendinnen nu ook bij mij op school.” Ambitie zit er ook al goed in: Isa wil graag VWO doen, en daarna een studie criminologie.
Soms voelen al die toekomstplannen een beetje gek, want eigenlijk hoopte Isa jarenlang dat ze naast Emelie in de klas zou komen te zitten. “Daar praatten we vaak over, ook al wisten we niet of dat wel ging lukken. We maakten altijd plannen samen, ook over waar we zouden gaan wonen en hoe we beroemd zouden worden. Dat is nu allemaal helemaal anders. Ik verwachtte natuurlijk niet dat dit zou gebeuren.”
Emelie krijgt begin 2022 te horen dat haar hersentumor niet meer genezen kan worden. In Niet klein te krijgen is te zien hoe ze om de tegenslagen heen nog volop geniet van wat haar allemaal wél lukt. Haar eigen liedje Kankerkampioen opnemen bijvoorbeeld, en genieten van het feest dat Make-A-Wish Nederland voor haar organiseerde.
Als de stichting haar vraagt wat haar liefste wens is, reageert Emelie bescheiden: iets met suikerspinnen misschien, en muziek maken lijkt haar ook wel fijn. Als haar hele klas vervolgens háár liedje begint te zingen, en het grote feest compleet wordt gemaakt met taart en confettikanonnen, is Emelie blij verrast en helemaal in haar element. Het helpt haar gezin ook: het feest is iets positiefs om nog lang van na te genieten. “Haar wens was precies zoals zij zelf was”, blikt Isa terug. “Dit is wat ze het liefst wilde: samen met de hele klas, gezellig en vol plezier.”
Moeder Annika houdt ontroerende toespraak op uitvaart van haar Emelie (11): 'Ik ben sprakeloos trots op jou'
Dat het gezin een paar maanden werd gevolgd door cameraploegen, vond Isa eigenlijk een heel leuke ervaring. “Ik vind het fijn om die beelden te hebben, want het is een blijvende herinnering aan hoe het allemaal was toen ik tien en elf jaar oud was. Ook de moeilijke dingen zijn gefilmd en ik denk dat ik het later misschien wel fijn vind om dat terug te kijken.”
Op dit moment voelt ze de behoefte om het programma vaker terug te kijken nog niet, maar beelden van Emelie poppen vaak wel op andere manieren op. “Soms krijg ik van Snapchat of mijn camerarol van die ‘herinneringen’ met allemaal foto’s van haar, dan vind ik het fijn om even aan haar te denken.”
Op andere momenten komen die herinneringen vanzelf. Als Isa zich in de les verveelt en afdwaalt met haar gedachten, of als ze ’s nachts wakker wordt. “Dan ben ik er spontaan even niet meer bij”, vertelt ze. “Dan denk ik veel aan haar en voel ik dat ik haar mis. Soms denk ik aan hoe het vroeger was, toen we nog normaal leuk samen waren. Thuis maakten we er altijd een dierentuin van, Emelie en ik waren een soort varkens, ons zusje Sare het snelle konijntje en onze broer Danté de leeuw. Die beelden zullen altijd blijven.”
Elke dag vindt Isa wel iets wat haar aan Emelie doet denken. Als ze de hond uitlaat en langs een elektriciteitskast loopt, bijvoorbeeld. “Daar klommen we altijd samen op zodat we lekker konden kletsen en lachen. Onze humor was eigenlijk heel slecht en daarom zo leuk. Vaak gingen we dan veel te laat naar huis omdat het zo gezellig was.”
Helemaal weg zal Emelie nooit zijn. In de woonkamer heeft het gezin een kleine herdenkingsplek ingericht, maar ook op Isa’s slaapkamer is ze nog te vinden. “Eerst sliepen we daar samen. Dan lagen we ’s avonds eindeloos te kletsen als we eigenlijk allang moesten slapen. Sommige spullen zijn nu verplaatst, maar ze heeft nog steeds een eigen plekje. Ik heb een foto neergezet met wat kaarsjes en leuke beeldjes om het echt mooi te maken. Zo is ze er toch een beetje bij.”
“Maar eigenlijk is ze dat altijd”, vervolgt Isa. “Haar energie is gewoon om ons heen. Soms voelt het alsof ik een tweede persoon in me heb, omdat we zó op elkaar leken. Dan leef ik voor twee. Maar soms baal ik gewoon dat Emelie de leukste dingen van het leven niet meer meemaakt. Dan denk ik: hier had je gewoon bij moeten zijn.”
Annika Pullen, de moeder van het gezin, brengt in januari 2024 haar boek uit over rouw tijdens ziekte en na verlies: Rouwkampioen.
Kasper (4) overleed aan hersentumor, vader Jeroen loopt hard om geld op te halen
Disclaimer: dit artikel gaat over een persoonlijke ervaring. Heb je zelf lichamelijke en/of – mentale klachten? Raadpleeg dan altijd je (huis)arts
