In de rubriek ‘Monumentje’ interviewen we elke week iemand die een ode wil brengen aan een overleden geliefde, vriend of familielid. Deze week is dat Ingrid Snip (51).
Haar vader Reindert overleed in april aan de gevolgen van uitgezaaide alvleesklierkanker.
“Mijn vader was een sociale en amicale man”, aldus Ingrid. “Hij kende heel veel mensen en zij kenden hem ook. Dat kwam door zijn werk als timmerman, maar hij deed ook jarenlang vrijwilligerswerk bij de brandweer en hij was voetbalscheidsrechter. Als ik met hem op pad was, stopte hij om de paar meter voor een praatje. Zaten we in de auto dan zwaaide of claxonneerde hij naar bekenden.”
De band tussen Ingrid en haar vader is goed. “Ik kan me niet herinneren dat we ooit ruzie hebben gehad. Natuurlijk kreeg ik in mijn puberteit weleens op mijn kop, maar het was nooit écht raak.”
Haar moeder en vader leren elkaar al jong kennen en krijgen Ingrid als ze allebei twintig zijn. Er volgen twee jongens. “Ik kom uit een liefdevol gezin. We maakten geen verre reizen, maar gingen in de zomer altijd in Nederland naar de camping. Hoewel we het financieel niet breed hadden, deden mijn ouders alles wat binnen hun mogelijkheden lag. We kwamen niets te kort.”
Ingrids ouders gaan met pensioen en vermaken zich prima. “Mijn vader huppelde nog regelmatig over het voetbalveld. Hij zou – nadat mijn moeder een nieuwe heup had gekregen – aan de slag gaan als vrijwilliger bij de voetbalvereniging. Ze genoten. Gingen regelmatig fietsen en met mooi weer gingen ze varen in hun bootje of met de caravan op vakantie.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Angeliques verloofde overleed voor de bruiloft: 'De grond zakte onder mijn voeten vandaan'
Maar daar komt in februari acuut een einde aan als Reindert last krijgt van vermoeidheid. Ook is hij benauwd en verliest hij gewicht. “De huisarts verwees hem direct naar het ziekenhuis voor een röntgenfoto. Al snel kregen we het bericht dat er afwijkingen te zien waren. Dat kon van alles zijn. Een maand later kregen we te horen dat hij alvleesklierkanker met uitzaaiingen had. Er was niks meer aan te doen. De prognose? De ene arts zei zes maanden, de andere verkorte dat naar drie maanden.”
Het is een zware tijd. “Mijn ogenschijnlijk fitte vader van 72 veranderde in een zieke, kwetsbare en zwakke man. Hij ging hard achteruit. Mijn moeder poetste ’s ochtends zijn tanden, waste hem en kleedde hem aan. Dan had hij het het zwaarst, maar dat zagen wij niet. Al snel kon hij niet meer naar boven. Hij kreeg een bed in de woonkamer en wassen gebeurde in de keuken.”
Er wordt gesproken over palliatieve sedatie. “Dat zou gebeuren als er meer slechte dan goede moment waren. Maar er waren nog veel goede momenten. Dan keek hij voetbal of Flikken Maastricht of dan genoot hij in de tuin van de zon. Ook haalden mijn broers en ik onze ouders regelmatig op voor het eten.”
Ze vervolgt: “Mijn vader was geen enorme prater. Hij besprak zijn diepste gevoelens niet, maar in de periode na de diagnose deed hij dat ineens wel. Hij verontschuldigde zich dat hij niet vaak genoeg ‘ik hou van jou’ tegen ons had gezegd. Dat vond ik niet erg. Ik had zijn liefde altijd gevoeld. Zelf zei ik het ook niet vaak, al zei ik wel regelmatig ‘love you’ tegen hem. Die avond appte hij mij. ‘Love YouTube’. Daar ging iets mis. Ik reageerde: ‘Love YouTube 2!’. Waarop hij reageerde: ‘Die stomme autocorrectie’. Dat waren de goede momenten.”
Maar een maand na de diagnose gaat het mis. “Ik zou mijn ouders ’s middags ophalen. ’s Ochtends had ik nog met hem geappt. Hij was moe en had slecht geslapen. ‘Maar we komen wel, hoor!’, schreef hij. Kort daarna belde mijn moeder. Mijn vader was op onwel geworden op het toilet. Ik reed meteen naar ze toe, trof ze samen aan in de gang. Ik ben bij ze gaan zitten. De ambulance kwam. Hij werd met een tilmat op het bed gelegd. Mijn moeder en ik zijn erbij gaan zitten en een paar minuten later blies hij zijn laatste adem uit.”
Ingrid mist haar vader ontzettend. “Zijn lieve, sociale karakter. Zijn interesse in het gezin, zijn kinderen en kleinkinderen. Zelfs onze hond was dol op hem. Ik mis hem wanneer ik in het huis van mijn ouders ben. Mijn moeder woont daar nu alleen, maar hij hoort daar ook. En als we met zijn allen zijn, zijn we incompleet.”
Wil jij ook het verhaal vertellen van jou en je overleden dierbare? Mail je naam, leeftijd, telefoonnummer en in een paar zinnen je verhaal naar lezer@linda.nl o.v.v. Monumentje.
Jennifers man had uitgezaaide darmkanker: 'Het leven was uitzichtloos lijden geworden'
