Origineel aanzoek

“Ik was 23 en vier jaar samen met Dirk-Jan toen hij op Amsterdam Centraal een fotohokje indook. Hij zei dat hij nieuwe pasfoto’s nodig had voor zijn studentenkaart. Prima. Ik wachtte een paar minuten, tot hij uit het hokje kwam met de fotostrip. Hij had zichzelf gekiekt met een kartonnen bordje: ‘Wil je met me trouwen?’. Ik had het totaal niet zien aankomen, maar het was een fantastisch aanzoek. Zo origineel en onverwacht. We begonnen daarna al snel met plannen en schakelden twee ceremoniemeesters in. Ik was toentertijd zelf nogal een chaoot, dus liet alles aan hen over. Ze gingen grondig te werk en dachten aan alles. Ze test-reden zelfs de routes tussen onze locaties. Super grondig.”

De dag

“Helaas kun je sommige dingen gewoon niet regelen. De weken voor onze bruiloft was het stralend weer, op de dag zelf kwam het met bakken uit de hemel. We regelden snel witte paraplu’s en een nieuwe shootlocatie, want foto’s maken in de Soesterduinen ging het niet worden met dit weer. Dat was een domper, maar geen ramp: uiteindelijk konden we terecht in een mooi kasteel. Opgelost, dachten we, maar toen diende het volgende probleem zich al aan. Onze trouwauto was een klassieke Jaguar, maar door de luchtvochtigheid wilde die niet meer aan de praat. Mijn aanstaande kwam dus bij mijn ouderlijk huis aanrijden in de auto van de fotograaf. De Jaguar sleepte daar met een kabel achteraan. Dat beeld vergeet ik nooit meer. Zo’n treurig gezicht in de regen. We zetten de trouwbloemen snel over op de oude Mercedes van mijn vader en voilà: we konden door.

Ik ben van mezelf al een stresskip, dus deze kleine tegenslagen kwamen bij mij al wat harder binnen. Het spannendste moment moest tenslotte nog komen: het jawoord in het gemeentehuis. We arriveerden netjes op tijd, maar twee van onze daggasten ontbraken: oma en mijn schoonzus waren kwijt. Oma bleek uiteindelijk nog midden in het watergolven te zitten bij de kapper. Mijn schoonzus was met de auto verdwaald in de krochten van Baarn en Soest en kwam bijna een uur later huilend aanzetten, zich hard verontschuldigend.

Wij  zaten al die tijd in een apart kamertje met de ambtenaar van de burgerlijke stand, terwijl de daggasten zaten te wachten op hun plekken. Ons trouwliedje draaide op repeat, dus zij werden daar natuurlijk knettergek van. Gelukkig konden we ons de uitloop wel veroorloven: er kwam geen bruiloft meer na ons. De ceremonie zelf was gelukkig prachtig en na dat moment viel de spanning weg. Tijd om te genieten.

We reden richting onze feestlocatie toen we ineens werden aangehouden door de politie: Dirk-Jan moest blazen. Alcoholcontrole. Ik dacht echt, je ziet toch dat ik hier in mijn trouwjurk zit? Een bruidspaar laat je toch lekker doorrijden? Maar nee hoor, we kregen een ‘Gefeliciteerd, maar of je wel effe wilt blazen’. Gelukkig had Dirk-Jan nog geen slok op en mocht hij doorrijden, inclusief zo’n gele sleutelhanger. Dat is nog steeds hét souvenir van onze dag.”

Tot de dood ons scheidt?

“Onze trouwdag was absoluut geen ramp en achteraf kunnen we er goed om lachen, maar op dat moment waren al die dingen bovenop elkaar wel heftig. Het leek wel vrijdag de dertiende, joh. Toch kijken we met een goed gevoel terug op de dag: het diner en feest waren fantastisch, we hebben dat stuk ontspannen kunnen vieren. Het blijkt maar weer: je kunt zaken nog zo goed voorbereiden, maar een kwijtgeraakte oma kun je gewoon niet voorzien. Deze trouwdag vol pech was in ieder geval geen voorteken voor ons huwelijk: we zijn inmiddels veertien jaar gelukkig getrouwd.”

Oproep

Heb jij ook nog een goed verhaal liggen over een beroerd verlopen bruiloft? Deel het op LINDA.nl. Mail in het kort jouw verhaal samen met je naam, leeftijd, telefoonnummer en foto’s naar ellen.hensbergen@linda.nl.

Lees ook
Saskia: ‘Mijn trouwdag? Door je rug gaan, flauwvallen én een blauw oog’