“Past dat wel? Ik denk het eigenlijk niet.” De drager kijkt naar mij en de beheerder van de begraafplaats. We hebben net een prachtig afscheid gehad en zijn nu op de begraafplaats voor het laatste onderdeel. De dragers hebben de kist op planken boven het graf gezet, en nu zien zij, de beheerder en ik in één oogopslag dat deze kist te groot is voor het gat.
Ik draai me om en zie de groep van zo’n veertig mensen die wachten op mijn seintje om ook deze kant op te komen om een laatste groet te brengen en bij het dalen van de kist aanwezig te zijn. De twee papa’s van de jongen in de kist, Vincent, komen mij in het vizier. Een kleine week geleden belde een van hen mij op dat hun zoon van achttien was overleden. Achttien jaar. Dat komt altijd even binnen. De afgelopen week ben ik onderdeel geweest van hun gezin.
Ze hebben mij verteld dat de jongen als vijfjarige bij hen is gekomen en acht jaar ziek is geweest. Het is overduidelijk dat hij een mooi mens was en dat hij vreselijk gemist gaat worden. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Ik had de maten van de kist toch doorgegeven? Ik moet het antwoord schuldig blijven en heb daar op dat moment ook niet zoveel aan, want dit moet eerst worden opgelost. Het maakt me niet uit hoe ze het doen, maar deze kist gaat dalen. Vandaag nog.
Iede Hoorn over de uitvaart van Maud: 'Ze leefde maximaal en stopte op haar hoogtepunt'
De beheerder denkt dat als we de grepen eraf halen, het misschien net moet lukken. Ik loop naar de vaders en neem hen mee naar het graf. Daar vertel ik meteen hoe het zit: de kist is te groot en kan niet dalen. Dat oplossen is niet zo makkelijk, want het graf is klaargemaakt en dat betekent dat er een wand in is gezet om te voorkomen dat het zand er weer in komt. Ik stel voor alle mensen te vragen om bij het graf afscheid te nemen.
Gelukkig weten de genodigden niets van het dalen van de kist. Vervolgens kan deze groep naar huis of naar het restaurant dat door de familie is gereserveerd, en in de tussentijd kijkt de beheerder van de begraafplaats wat hij kan doen om dit op te lossen.
Ik beloof dat de kist uiteindelijk toch nog zal dalen met alleen hen erbij. Gelukkig reageren de vaders nuchter en goed. Er is weinig aan te doen en het is wat het is. Dat neemt niet weg dat ik me afschuwelijk voel. Ook omdat een van de vaders expliciet had aangegeven het heel belangrijk te vinden om bij het dalen van de kist aanwezig te zijn. Ik bied mijn excuses aan en we gaan door met het aangepaste programma. Alle genodigden lopen langs het graf en brengen een laatste groet.
Ik kijk naar de kist, die allesbehalve standaard is. Het is een soort uitgeholde boomstam waarin Vincent op een bedje van mos ligt. De perfecte kist voor deze jongen die zo gek op de natuur was. Toen ik tijdens de eerste afspraak zijn slaapkamer binnenkwam, waar hij lag opgebaard, was dat wat opviel. Ik zag een poster met vlinders, opgezette vogels, een boswachtershoed; er klonken zelfs natuurgeluiden.
De uitvaart van Quin (24): 'Zijn moeder zag eerst ravage van het dodelijke ongeluk en schrok toen ze de motor herkende en later haar zoon'
Vincent leefde voor de natuur en zijn grote droom was ooit boswachter te worden. Dat moest terugkomen in zijn afscheid. Van de magische locatie voor de dienst, met prachtig licht en een weelderig jungle-achtig decor, tot troostkaartjes met een geluksveertje en dus ook een passende kist. Als de laatste persoon langs het graf is gelopen, neem ik de papa’s mee naar de entree en is het wachten.
Gelukkig krijg ik niet veel later het bericht dat de grepen er inderdaad af konden en dat de kist klaar is om te dalen. De twee papa’s nemen als laatsten afscheid, met z’n tweeën, en daarmee krijgt deze vervelende situatie toch nog een mooie wending. Want dit was eigenlijk wat ze stiekem hadden gewild, als laatsten samen afscheid nemen. En nu gebeurde het door deze rare loop van omstandigheden alsnog. Ik denk het wel vaker in dit vak: toeval bestaat niet.
Het beste van LINDA. direct in je mail? Meld je aan voor onze nieuwsbrief.
'Een uitvaart is stressen, één verkeerde druk op een knop en je maakt een blunder van formaat'
