Opleving

Een paar dagen later krijg ik een nieuw bericht. Niet dat Dion is overleden, maar dat hij een opleving heeft gehad en het wonder boven wonder goed met hem gaat. De familie is blij dat hun tijd samen weer is verlengd en ik ben dat uiteraard ook. Dit hoort erbij.

Dit is niet de eerste opleving waar ik mee te maken krijg. Na al die jaren weet ik dat de dood zich allesbehalve laat plannen. Maar dat feit maakt mijn werk er niet makkelijker op. Want hoe weet ik dan of ik een uitvaart kan aannemen of niet?

Heel eerlijk gezegd, heb ik daar niet bepaalde vuistregels voor. Dat ik er bijvoorbeeld maximaal drie per week kan doen. Zoiets is ook niet te zeggen, want voor de ene uitvaart ben ik misschien met een paar belletjes klaar en met de ander ben ik een hele week zoet. Het ja zeggen tegen aanvragen doe ik daarom op gevoel. Gelukkig heb ik een aantal heel goede collega’s die altijd iets voor me kunnen opvangen. Goed komt het altijd.

De bijzondere uitvaarten van Iede Hoorn gebundeld in een boek: 'Een mooi afscheid draagt bij aan rouwverwerking'Lees ook

Ik vind het alleen vervelend als ik mensen met wie ik een voorgesprek heb gehad, moet teleurstellen. Die hebben mij benaderd met een reden, met mij de intieme gesprekken over hun uitvaart gehad, ik heb hun naasten al leren kennen; je bent samen een proces aangegaan en dan is het natuurlijk ook wel de bedoeling dat jij die uitvaart doet. Dat wil ik zelf ook. Maar het moet wel goed samenvallen en uitkomen.

Vreselijk als ik gebeld word en weet dat ik het niet kan doen omdat ik bijvoorbeeld net op het punt sta om op vakantie te gaan. Dan moet ik het overdragen aan een van mijn collega’s. Gelukkig komt dat niet vaak voor. Voor iets wat zo slecht te plannen is, komt het toch op de een of andere manier altijd wel recht. Ik heb er zelden niet kunnen staan.

Persoonlijk afscheid

Dion heeft na zijn eerste opleving, nog meerdere keren een dip gevolgd door een opleving gekregen. Bijna twee jaar lang heb ik updates, filmpjes en foto’s van deze familie mogen ontvangen. Ik werd echt meegenomen in het proces waar zij als familie midden in zaten. Dat was heel intensief, maar ook fijn, want zo was ik beter in staat om een zo mooi mogelijk, persoonlijk afscheid te organiseren.

Door zijn ziekte waren mijn voorgesprekken met de familie geweest, dus zag ik Dion voor het eerst toen hij was overleden. We hadden elkaar nog nooit ontmoet en toch had ik het gevoel dat ik hem kende. Zijn uitvaart was vrolijk, creatief, liefdevol, zonnig en niets was te gek. Geen pakken, maar gewoon een spijkerbroek met een zonnebril. “Hij was en is een vrolijke, enthousiaste jongen, dus hij verdient ook zo’n afscheid”, stond er in het eerste mailtje dat ik ooit kreeg van zijn moeder. Wat een voorrecht dat ik daaraan heb mogen bijdragen… en dat ik kon.

Paula's broer Marc had één eis voor zijn eigen uitvaart: 'Er moet heel hard gelachen worden'Lees ook