Jackie schrijft om de twee weken over haar zoon die zich een meisje voelt. Ze heeft twee kinderen en werkt in de zorg.
Deze column gaat over een doodgewoon kind. Een zevenjarig kind dat naar school rent met vlechtjes in het haar en een roze jasje aan heeft. Een kind dat speelt met een vriendinnetje en thuiskomt in een geleende Elsa-jurk. Dat in bed kruipt onder een roze gebloemd dekbedovertrek nadat het een boek heeft gelezen over een hond die aan ballet doet. Dat zelf van kleins af aan op ballet zit, dat zich als tweejarige begon te verkleden als prinses en dat besloten heeft dat ‘ie ook jurkjes en rokjes naar school aan wil. Gewoon, een doodnormaal kind.
Dit kind, waar je niet van opkijkt wanneer je hem naar school ziet rennen of ziet steppen in de straat, is ergens ook wel bijzonder. Mijn kind heeft een naam die je niet zou verwachten bij iemand met vlechtjes en een jurk aan. De manier waarop hij wordt aangesproken, brengt mensen in de war. Waarom zou je een meisje aanduiden als ‘hij’? Soms voelen mensen zich geroepen om dit te corrigeren. Dan zeggen ze: het is niet hij, het is zij! Als je mijn kind vraagt of het hij of zij genoemd wil worden, dan zegt hij dat het niet uitmaakt. En dat is best bijzonder, voor een jongen.
We zijn er niet op ingesteld met zijn allen, dat jongens zo verschrikkelijk veel van meisjesdingen kunnen houden en zich zo kunnen vereenzelvigen met meisjes dat ze aangeven een meisje te zijn. Ik was in ieder geval niet ingesteld op een zoon die zegt, wanneer hij en ik samen thuis zijn: ‘Gezellig een avondje met de meiden!’ Misschien ben ik er nog steeds niet helemaal op ingesteld. Soms erger ik me aan zijn getut. Soms ben ik bang voor wat hem nog te wachten staat. Vaak vraag ik me af hoe het over vijf of tien jaar met hem zal gaan. Maar heel vaak is het geen issue. Dan is hij gewoon mijn kind.
Van mij mag hij zich ontwikkelen zoals hij wil. Maar daarvoor is het nodig dat de mensen met wie hij in aanraking komt, dat ook oké vinden. Niet alleen de kinderen met wie hij speelt, de mensen van wie hij les krijgt en de buren naast wie hij woont. Ook de mensen die hij op tv ziet, van wie hij stukken leest in de krant of posts ziet op internet. En die mensen vinden dat niet allemaal oké, dat jongens zich gedragen of voelen als meisjes. Het is ook raar, dat begrijp ik wel. Maar ergens is het ook fijn toch, als iedereen zichzelf kan zijn. Daarom schrijf ik de komende tijd deze column. In de hoop dat mijn kind, nu en straks, in deze maatschappij doodgewoon kan zijn.
Lees ook
Jackie schrijft columns over haar zoon, die zich een meisje voelt: ‘Het is af en toe lastig’
