De laatste maanden van het leven van presentator Marc de Hond is zijn broer Brian veel bij hem over de vloer. Hij helpt Marc en zijn vrouw Remona bij de verzorging van hun kinderen en ziet hoe hij zijn leven documenteert als naslagwerk voor de familie.
Het vormt het zaadje voor wat nu Stichting Levensportret is, een stichting die kosteloos videoportretten maakt van ongeneeslijk zieke mensen.
“In de zomer van 2020 is Marc overleden”, vertelt Brian. “De laatste paar maanden van zijn leven heb ik bij hem en zijn vrouw Remona mogen wonen om ze te helpen bij de verzorging van hun kinderen Livia en James. We zaten midden in de coronapandemie en het land was in lockdown.”
Marc maakt een documentaire over zijn leven en neemt elf interviews op. “Ik maakte dat van dichtbij mee en zag wat het met hem deed dat hij op deze manier zijn levensverhaal en levenslessen kon delen met Livia, James en ons. Het heeft hem geholpen bij het vinden van rust en zingeving. Het is van onschatbare waarde om alles te kunnen zeggen wat je nog wil zeggen, zeker als je jonge kinderen hebt.”
Als Marc overlijdt, begint Brian daarom samen met zijn broer Michel met stichting Komma. “We gingen videoportretten maken van ongeneeslijk zieke mensen met jonge kinderen, maar we kwamen erachter dat er veel meer mensen zijn die hier graag gebruik van willen maken. Jaarlijks krijgen 100.000 mensen te horen dat ze ongeneeslijk ziek zijn. Wij wilden iedereen helpen.”
Daarom begint hij met zijn goede vrienden Liam Algrisi en Katherine Diaz Stichting Levensportret. Daarin doet hij hetzelfde wat hij eerder al deed, maar nu voor iedereen die ongeneeslijk ziek is. “In het eerste jaar hebben we 350 portretten gemaakt, dat is er bijna elke dag een. Elke keer als we een portret hadden gemaakt, zagen we hoe er een last van de schouders viel.”
“Het zijn altijd mensen die bezig waren met hun aanstaande dood, daar iets mee wilden doen, maar niet wisten hoe. Het zijn geen schrijvers, geen filmmakers. En ze wilden vertellen over hun leven, en niet over de dood. Dat wij hun leven op een professionele manier documenteren geeft rust.”
Tekst gaat verder onder de foto.
Het biedt troost voor de patiënt én voor de nabestaanden. “Ik weet uit ervaring dat het niet zozeer een portret is dat je er heel vaak bij pakt, maar dat het fijn is dat het er is. Je kunt ernaar grijpen als je wil weten hoe iemands stem klonk, als je iemand wil horen lachen of de mimiek van die persoon wil zien.”
Brian raadt mensen die ernstig ziek zijn en een videoportret willen aan om zich zo snel mogelijk aan te melden. “Je wil je tijdens de opnames zo goed mogelijk voelen en er zo goed mogelijk uitzien. Daarom is het fijn om in een vroeg stadium op te nemen, als dat kan.”
Het moment waarop de beelden worden gedeeld, verschilt vaak enorm. “Sommigen willen het portret het liefste met hun familie bekijken terwijl ze nog leven, dan kunnen ze eventuele vragen nog beantwoorden. Anderen zeggen: deel dit met mijn kinderen als ze achttien zijn. Dat is helemaal aan hen.”
Mensen die zich aanmelden, krijgen het portret compleet kosteloos. “Tot nu toe hebben we nog nooit ‘nee’ hoeven zeggen. Ook als er binnen een of twee dagen gefilmd moest worden, is dat tot op heden altijd gelukt.”
Al is het financieel soms best een uitdaging om alles voor elkaar te krijgen. “We hebben een team van fantastische vrijwilligers. Het is lastig om subsidies te krijgen, omdat we zo innovatief zijn. Daarom zijn we grotendeels afhankelijk van donaties van particulieren.” Dus, kun je wat missen? Dan kun je via de site van Stichting Levensportret geld doneren.
Dit bericht op Instagram bekijken
