Ah, l’amour. Niets fijner dan een hevige verliefdheid of steady relatie, maar helaas is niet alle sprookjes een goed einde beschoren.
In de rubriek ‘Bedrogen Vrouw‘ spreken we vrouwen die door alle leugens het bedrog niet (meer) zagen.
Vandaag vertelt Aline* (45) hoe haar man in een moeilijke periode troost zocht bij een ander.
Duur relatie
22 jaar
Type bedrog
Affaire
“Mijn man en ik kennen elkaar nu 22 jaar. We bouwden samen een goede relatie op, waar drie kinderen uit voortkwamen. Alles liep goed, tot vijf jaar geleden onze zoon overleed. Ik kon dat verdriet niet aan en klampte me aan mijn man vast. Vanaf dat moment werd ik steeds meer afhankelijk van hem, zowel financieel als emotioneel. Het ging heel geleidelijk, zo langzaam dat ik het niet zag gebeuren. Ik stopte met werken, daarna met autorijden en het onderhouden van sociale contacten. Ik kroop helemaal in mijn schulp, terwijl mijn man zijn best deed me daaruit te trekken.
Dat leidde natuurlijk tot conflicten. Hij voelde zich steeds beperkter in zijn vrijheid en zei na een jaar of twee dat hij me helemaal niet meer herkende. Hij vond dat ik mijn leven weer wat moest oppakken, maar dat voelde voor mij onmogelijk. Ik was een schim van de vrouw die ik was voor het overlijden van onze zoon. Daarnaast zag ik zijn noodkreet ook als een bedreiging, waardoor ik nog verder wegzakte en alleen maar meer op zijn energie teerde.”
“Op een avond vertelde hij dat hij ergens anders wilde gaan wonen. Ik voelde totale paniek, maar had óók het gevoel dat er een ander in het spel was. Hij ontkende dat en zei dat hij een maand of drie voor zijn rust uit huis wilde. Zo gezegd, zo gedaan. Hij woonde drie maanden in een hotel, zodat hij kon kijken wanneer hij zich goed genoeg voelde om terug te keren.
Die situatie deed mijn kinderen veel verdriet en ik stond er thuis ineens alleen voor. Deze combinatie zorgde ervoor dat ik mezelf weer oppakte. Ik ging naar een psycholoog en zocht weer werk. Ik móest wel, voor mijn kinderen. Mijn man zag ook dat ik opkrabbelde en bleef daardoor contact houden met mij en de kinderen.
Wat me wel opviel is dat hij soms heel slecht bereikbaar was, ook al had hij altijd zijn telefoon bij zich. En het ene moment was hij ook heel kortaf en in zichzelf gekeerd, het volgende juist extreem aanhankelijk. Het klopte niet voor mijn gevoel. Ik vroeg meerdere malen of er een ander in het spel was, maar hij ontkende en werd zelfs boos als ik daarnaar vroeg. Ik rationaliseerde daardoor mijn voorgevoel weg – hij zei toch dat er niemand anders was? Ook de psycholoog gaf aan dat ik daar dan maar vanuit moest gaan.”
“Na die maanden in het hotel gaf hij aan dat hij weer vaker thuis wilde zijn. Hij wilde zich weer meer bezighouden met het gezin. Hierdoor werd het relaxter tussen ons, al bleef de afstandelijkheid soms terugkeren. Na een paar maanden maakten we samen een lange wandeling. Toen vroeg hij ineens of ik, in de periode dat hij weg was, niet verliefd was geworden op een ander. Dat zei me genoeg: hij dus wél. Afschuwelijk. Na het verliezen van een kind was dit mijn grootste angst, je man verliefd op een ander. Maar ik was zelf onderdeel van het probleem: hoe harder ik aan hem trok, hoe meer hij zich aan mij onttrok.
Hij vertelde dat hij al een punt achter de affaire had gezet. Hij was niet verliefd en het stelde eigenlijk niet veel voor. Het was echt een vlucht, hij zocht troost. Hij bekende dat hij mij en de kinderen nooit kwijt had gewild, maar dat hij zichzelf en mij wél was kwijtgeraakt in de achterliggende jaren.
Toen ik geen leuke vrouw voor hem was, ‘ontfermde’ een collega zich over hem. Terwijl zij hem probeerde weg te trekken, kwam ik weer op eigen benen te staan: en dát bleek de enige manier om deze relatie nog te herstellen.”
“We hebben de draad opgepakt en zijn alweer een tijdje samen. De jaloezie en het verdriet waren eerst lastig, maar de tijd helpt het slijten. Het scheelt ook dat ik mijn eigen aandeel in de situatie goed inzie: hij is geen dader, ik geen slachtoffer. Onze relatie is er enorm op vooruit gegaan. De collega in kwestie heeft mij nog lelijke berichten gestuurd, maar het drijft ons alleen maar dichter naar elkaar toe.
Het verlies van een kind is verschrikkelijk. Aan iedereen die dit heeft meegemaakt: volg alsjeblieft je eigen pad, en laat elkaar als partner vrij hierin. Leun niet té hard op de ander. Het is gemakkelijker gezegd dan gedaan, maar het redt je relatie. En die heb je juist enorm nodig bij het gemis.”
*Wegens privacyredenen is Alines naam gefingeerd, haar echte naam is bekend bij de redactie.
Ben jij ook ooit bedrogen en wil je jouw verhaal delen op LINDA.nl? Mail in het kort jouw ervaringen samen met je naam, leeftijd en telefoonnummer naar ellen.hensbergen@linda.nl.
Lees ookDorien: 'Ja ik was schuldig aan de affaire, maar níet aan zijn stalkgedrag'
