Elke acht dagen wordt in Nederland een vrouw vermoord daar haar ex of partner: femicide. Voor de nabestaanden is dat onverteerbaar. ‘Het enige dat me rustig houdt, is met haar bezig zijn.’
Vandaag, op de Dag tegen Geweld tegen Vrouwen, delen we opnieuw het interview met Anneke Veerman, de moeder van Eva Veerman. Zij werd op 15 mei 2021 thuis vermoord door haar vriend Jordan. Hij pleegde kort daarop zelfmoord in de gevangenis.
“Ik weet nog als de dag van gisteren dat ze met hem thuiskwam. Ik schrok. Dikke nek, tatoeages, kale kop. Eef, wat is dit?, gebaarde ik. Eva moest lachen. Hier viel ze nou eenmaal op. Stoer en gespierd. En ze zag altijd in alles het goede. Als kind kwam ze al aan met gewonde dieren. Een kraai, een meeuw, zelfs een keer een zwaan. Ze was zo lief en zorgzaam. Ik weet zeker dat ze dacht dat ze ook hem kon redden.
Jordan bleef vanaf dat moment zeker twee keer per week bij ons eten, zeven jaar lang. Eva werkte tot laat in de vis, dus dan bood ik hem een bordje eten aan. Hij zei meestal niet veel. Pas later ontdekten we dat hij drugsverslaafd was. Eva vertelde het ons, maar we zagen het zelf ook. De grote pupillen. Het trillen. Vaak zat hij bij Eva thuis boven te gebruiken terwijl zij beneden tv keek. Ik heb zo vaak gevraagd wat ze nou in hem zag. Hij was verslaafd aan coke, maar zij aan hem.”
“Op die dag in mei kwam ze uit haar werk thuis. Jordan hield twee zakjes coke omhoog. ‘Is het weer zover? Ik ga wel bij m’n ouders eten’, zei Eef toen. Het was tien over half negen dat ze hier wegging. En toen ze thuiskwam, is het meteen gebeurd. Terwijl ik rustig een film zat te kijken met een raketje erbij, vocht mijn dochter voor haar leven. Ze had geen nagels meer over.
Ik blijf die beelden maar zien. Ik appte haar nog welterusten. Geen antwoord. Dan is ze vast erg moe, dacht ik. Maar toen ik de volgende ochtend nog steeds geen gehoor kreeg, raakte ik langzaam in paniek. Ik appte Jordan, maar die wimpelde me af. ‘We moeten nu naar haar toe’, zei ik.”
“Bij haar huis waren alle rolluiken dicht. De politie kwam, en forceerde de voordeur. Mijn man stormde naar binnen en vond haar. Ons meisje. Stijf en koud. Overal waar je keek droop bloed. Jordan was boven in de badkamer. Hij had z’n polsen doorgesneden, maar hij leefde nog. Toen nog wel. Een paar weken later lukte het die lafbek om alsnog zelfmoord te plegen in zijn cel.
Net goed, dacht ik eerst. Daarna kreeg ik er nog een klap bij. Want hij had moeten lijden. Lijden zoals ik lijd, elke seconde van de dag. Hij ontnam me niet alleen mijn dochter, maar ook mijn spreekrecht, een rechtszaak, de brieven die ik hem zou schrijven.”
“Het enige dat me rustig houdt, is met haar bezig zijn. Over haar praten. Als ik dat niet doe, voel ik alleen maar paniek. Alsof ik haar dan echt kwijtraak.
Ik heb pillen. Zonder die pillen wil ik er niet meer zijn.
Maar ik heb nog een zoon en schoondochter. Ik heb kleinkinderen. Voor hen moet ik door. En ik heb mijn geloof. Daar put ik troost uit. We zijn al naar vier mediums geweest, en ze zeggen allemaal dat ze om ons heen is. Dus ik praat nog gewoon hardop tegen haar. Ik weet dat ze me hoort.”
In LINDA.211 ‘CRIME’ delen nog twee nabestaanden hun verhaal.
Barbara's zus werd vermoord door haar partner: 'Het onrecht is onverteerbaar'
