In de etalage

Voor ik dit zo kort en duidelijk durfde te omschrijven waren we toch een paar jaar verder. Want ook hierover menen veel mensen wat van te moeten vinden. Tijdens mijn laatste lezing gebeurde het weer. “Maar waarom heb je er in godsnaam voor gekozen om dit superpersoonlijke verhaal zo in de etalage te zetten?” Deze vraag heeft niet eens de schijn van een waardeoordeel, maar is er een in de categorie “recht in je gezicht”.

Eerlijk is eerlijk

Het is niet de eerste keer dat ik deze vraag krijg, en ik vermoed dat het ook niet de laatste keer zal zijn. Het antwoord daarop is niet zo gemakkelijk in één zin te vangen. En, eerlijk is eerlijk, voor mij is dit zelf een behoorlijke strijd geweest. Ik vroeg mezelf continu af of ik geen misbruik maakte van de situatie. En anderen deden dat blijkbaar dus ook. Mijn strijd had dan ook meer te maken met de mening van anderen, dan dat het ging om mijn eigen intenties.

Sleutel in handen

Ondertussen ben ik een stuk zekerder van mijn zaak en is mijn huid wat dikker geworden. Ik kan mezelf recht in de spiegel aankijken en weet dan zeker dat wat ik doe, geen misbruik is voor mijn eigen gewin. Wat ik doe komt voort uit de wens en de enorme motivatie dat ik hoop dat mensen inzien dat zij zélf de sleutel in handen hebben.

Dit gebeurt alleen in films

Het leven slaat je soms recht in je gezicht. De manier waarop je daarmee omgaat, bepaalt voor een groot deel hoe je daar dan weer uitkomt. Hoe meer mensen dat gaan inzien, hoe beter. Mijn onwaarschijnlijke verhaal is er een dat je zelden tot nooit hoort. Dit gebeurt niet in het echte leven, dit gebeurt alleen in films.

Ik verdien geld aan de ‘vergismoord’

En juist het bizarre, de zeldzaamheid van mijn verhaal, kan het verschil zijn tussen achterover leunen in je eigen slachtofferschap of weer in actie komen. Daar ben ik trots op, daar verdien ik mijn geld mee. En daar heb ik vrede mee. Dus kort door de bocht: ik verdien geld aan de ‘vergismoord’ op mijn vriend. Zo, ik heb het gezegd. En dat doe ik om alle juiste redenen.

Stefan heeft gewonnen

Als ik één persoon raak tijdens een lezing of door het schrijven van bijvoorbeeld de weduweregels, en die persoon denkt: ik voel me gesteund, ik kan dit ook, ik ga ervoor, dan heb ik gewonnen. Dan heeft Stefan gewonnen. Dan hebben jongens met automatische wapens die de verkeerde man doodschieten zéker niet gewonnen.

Weduweregel 12:

Gij zult geen geld verdienen aan de dood van uw man: Behalve als jij denkt dat dit het juiste pad voor je is, en jij jezelf recht in de spiegel kunt aankijken.

Janke Verhagen verloor haar man in 2014 bij een ‘vergismoord’. Haar online magazine ‘Het is om te Janke’ gaat, zoals ze zelf zegt, over doorleven na een klote-ervaring. Eerlijk, recht door zee en vaak met een knipoog.

Lees ook de andere ‘weduweregels’ in deze reeks:

1. Weduwe Janke (35): ‘Ze vroegen: ‘Ben je eigenlijk wel verdrietig?’

2. Weduwe Janke over rouw: ‘Vlees verwerk je, verdriet integreer je’

3. Weduwe Janke leefde op sigaretten en koffie: ‘Mijn keel voelde als schuurpapier’

4. Weduwe Janke verlangt naar stilte maar wordt gedwongen te praten

5. Weduwe Janke bleef lachen: ‘Omring jezelf met mensen met humor’

6. Janke heeft ‘maar’ één foto van haar overleden vriend in huis en daar vinden mensen wat van

7. Janke bezocht Stefans graf alleen voor anderen: ‘Toen ik me dat realiseerde, stopte ik acuut’

8. Weduwe Janke vindt één verhuisdoos genoeg: ‘Ze zeiden: ‘Je doet zijn spullen toch niet weg?’

9. Weduwe Janke twijfelde aan haar relatie: ‘De dinsdag na zijn dood belde ik onze therapie af’

10. Weduwe Janke zocht troost in café: ‘Drank verdoofde me’

11. Weduwe Janke over daten na dood man: ‘Ik wilde fysiek contact’