Sandra Hoogerdijk-Joannes (50) uit het Belgische Schilde verveelde zich als thuisblijfmoeder en besloot weer karatelessen te nemen. Met succes: ze werd deze week wereldkampioen karate.
Trots nam ze de titel in Tsjechië in ontvangst. En dat terwijl de Nederlandse, die in België woont, pas tweeënhalf jaar geleden weer is begonnen met trainen. Wij belden haar op.
“Op mijn zesde ben ik begonnen met karate”, steekt Sandra van wal. “Ik was altijd onzeker, een enorme huilebalk en was overal bang voor. Van mijn vader moest ik daarom op karate, ik moest wat zelfverzekerder worden.” De eerste jaren waren zwaar voor Sandra, maar ze werd steeds beter en vanaf haar negende behaalde ze prijs na prijs.
Tot haar twintigste traint ze op een heel hoog niveau, waarna ze besluit om te stoppen. “Ik was alleen maar op de sportschool; ik at daar, trainde, gaf zelf les en maakte er mijn huiswerk. Daarbuiten had ik niets en de lol was er inmiddels wel af. Ik deed het niet meer vanuit een passie, maar om resultaten te behalen. Ik wilde meer tijd voor mijn vrienden, studie en reizen.”
Lees ook
Kwieke Betsy uit ‘De wereld rond met 80-jarigen’ doet nog altijd aan karate (en hoe)
Rond die tijd ontmoet ze ook haar huidige man, met wie ze eerst de hele wereld overgaat en vervolgens trouwt en kinderen krijgt. “Mijn man heeft een eigen bedrijf waarvoor hij dag en nacht werkt en ik wilde bij onze zoon en dochter thuisblijven. Dat heb ik met heel veel plezier en liefde gedaan, we hebben daardoor een heel fijne band en ik vind het heerlijk om moeder te zijn.”
“Ik belandde daarom ook echt in een zwart gat toen mijn dochter naar Amsterdam vertrok voor haar studie”, gaat de karatekampioen verder. “Ik heb alles wat mijn hartje begeert en toch voelde ik me heel ongelukkig, bang, moest ik veel huilen en werd ik gek van mezelf. Ik stortte me daarom volledig op mijn zoon. Als hij uit school kwam, werd hij bedolven onder mijn vragen. Daar werd hij gek van, uiteraard. De dokter schreef me voor deze periode zelfs lichte antidepressiva voor, maar dat wilde ik niet. Ik moest wat voor mezelf gaan doen. En dat werd karate.”
Tweeënhalf jaar geleden meldde ze zich aan voor karateles en sindsdien traint ze vijf dagen per week, 2,5 uur per dag. “Ik ben daardoor helemaal opgebloeid, mijn gezin klaagt nu zelfs dat ik er zo weinig ben”, lacht Sandra. “Zij waren natuurlijk gewend dat ik altijd thuis was.”
Haar eerste wedstrijd in die tweeënhalf jaar was meteen een grote: het WK. “Ik heb enorm getwijfeld of ik wel mee moest doen en dat gevoel is gebleven tot en met de finale van het toernooi”, legt Sandra uit. “Ik vond het doodeng. Had ik de snelheid nog wel? Was ik wel sterk genoeg? In de finale stond ik tegenover een meervoudig wereldkampioen, heel spannend.”
Lees ook
Met dit karate-meisje wil je geen ruzie
“Dat ik uiteindelijk heb gewonnen, is een droom die uitkomt”, glundert de kampioen. “Iedereen denkt nu dat ik voor het WK in Tokio ga, of het EK, maar ik twijfel nog. Hoewel het me prachtig lijkt om voor een wedstrijd naar Japan te gaan.” Sandra gebruikt haar talent inmiddels niet alleen voor karate, maar ook voor het geven van lessen zelfverdediging aan jonge meisjes en vrouwen. Precies hoe ze zelf ook ooit is begonnen.
