Huilen

Sinds cabaretier Jeroen van Merwijk wist dat hij zou komen te overlijden, werd hij volgens Heerschop lief. “Hij kon eindelijk zeggen hoeveel hij van anderen kon genieten.” Van Merwijk belde hem en had een lijst met vrienden en collega’s van wie hij afscheid wilde nemen. “Hij nam uitgebreid de tijd om te vertellen wat je voor hem had betekend. Wat-ie mooi vond aan je.”

Maar ook zijn zus belde hem. Huilend. “Ik weet wat ze gaat zeggen. Mama is overleden.” Ook al wist hij dat de tijd een keer komt, het bericht komt onverwachts. Haar lichaam raakte steeds meer in verval, maar geestelijk was ze nog goed. En een volhouder. “Maar na de dood van mijn vader, haar man, werd ze ook geconfronteerd met eenzaamheid”, vertelt Heerschop.

Lees ook
Cabaretier en liedjesschrijver Jeroen van Merwijk (65) overleden

Peter Heerschop

Heerschop reed naar het huis waarin hij was op gegroeid. “Daar zat ze. Mijn moeder. Ze was dood.” Zijn moeder leerde hem dat hij met alles tevreden moest zijn en niet zo maar op moest geven. “Ze was vooral moeder, met als doel: zorgen”, gaat Heerschop verder.

“Daar was ze goed in. Maar dan gaan de kinderen het huis uit en worden de kleinkinderen groter. Vrienden en vriendinnen gaan dood, haar lichaam kan het vrijwilligerswerk wat ze deed niet meer aan en er is niets meer te zorgen. Wat ze het liefst doet, kan ze niet meer.”

Een diepe buiging

“Er is niemand voor wie ze kan zorgen. Dus het is mooi geweest. Ze drukt niet op de alarmknop om haar nek. Het licht gaat niet meer op groen.” Heerschop slikt zijn tranen weg. “Daar zit ze. Mijn moeder. Ze is dood. Ik kijk naar haar. Ik maak een diepe buiging.”

Hij sluit af: “’s Nachts rijdt mijn vrouw me naar huis. En in mijn hoofd zingt Jeroen.”

Lees ook
Peter Heerschop herdenkt overleden vriendin van dochter: ‘Haar zien huilen, kan ik niet’