Pakketbezorgers werken onder nare omstandigheden. Volkskrant-journalist Marieke de Ruiter dook afgelopen zomer in het leven van bezorgers. En wat blijkt? Er gaat veel mis.
Pakketbezorgers maken lange dagen en bezorgen tot 200 (of soms zelfs meer) pakketjes per dag tegen zeer lage tarieven. In Op1 vertellen De Ruiter en pakketbezorger Guillermo Ahmad over de erbarmelijke situatie.
De Ruiter had in haar studententijd ook een baantje als bezorger. Maar vergeleken met toen is de werkdruk enorm hoog en het loon dat er tegenover staat enorm laag. “Hoe hard je ook werkt, je komt er niet. Je gaat allemaal verplichtingen aan, zoals een busje leasen, maar uiteindelijk kom je gewoon niet uit je kosten.”
De voorwaarden waaronder pakketbezorgers hun geld verdienen zijn erbarmelijk. Pakketbezorger Guillermo Ahmad deelt zijn ervaringen.
“Er is heel veel werkdruk en lange dagen. Het sloopt je vanbinnen en vanbuiten”, zegt Ahmad. Je uiteindelijke loon hangt af van de hoeveel geslaagde bezorgingen. Dat houdt in: als Guillermo voor de deur staat met zijn pakket en er is niemand thuis (zo ook niet de buren), dan krijgt hij niet betaald.
Wanneer hij wel succesvol een bezorging afrondt, ontvangt hij ongeveer 60 cent per succesvolle stop. Hierom is het aantal bezorgingen van groot belang voor een goede werkdag. “Ik was dus gisteren een beetje aan het mopperen omdat wij een pakketje vonden, ergens waar het niet hoorde”, bekent presentator Carrie ten Napel, “Maar ik begrijp het; het wordt gewoon ergens neergezet omdat je anders geen geld krijgt.”
Het betekent voor Guillermo dat hij non-stop zal moeten rijden om zoveel mogelijk adressen langs te gaan.
Zijn recordaantal is 300+ pakketjes op één dag. “Het is tien uur ’s ochtends tot tien uur ’s avonds rijden. Zonder pauzes. Je kunt soms bij een Albert Heijn plassen, maar plassen kost tijd.”
Post-NL besteedt 70 procent van de routes uit aan onderaannemers. “Met die eerste onderaannemer is er nog een contract en worden misschien goede tarieven betaald, maar die onderaannemer besteedt óók weer routes uit aan een onder-onderaannemer.”
Uiteindelijk is het via een rits onderaannemers zo ver de keten door dat alle marges verdampt zijn. Degene die onderaan staat, ontvangt dus het minste geld.
Maar ook Post-NL is niet zonder blaam. Het postbedrijf beweert stellig dat 90 procent van de bezorgers aantoonbaar in loondienst zijn en dus goede cao-voorwaarden hebben.
Zowel De Ruiter als Ahmad betwijfelen dit. Ahmad zou zelfs onder geen enkel beding bij Post-NL werken. “Het is: zoek het maar uit en wees voor tien uur terug.”
Het fragment terugkijken? Dat kan hier.
