In de tweedelige docu ‘Ankie de olympische weduwe’ neemt Ankie Spitzer het zichzelf nog altijd kwalijk dat ze haar man pushte om in 1972 terug naar het olympische dorp af te reizen, waar hij aan zijn einde kwam.
Vijftig jaar na het gijzeldrama in München zijn het verdriet en schuldgevoel weer alsof het gisteren was.
Op 5 september 1972 overvielen gewapende Palestijnen het slaapverblijf van het Israëlische team tijdens de Olympische Spelen in München. Ankie Spitzer verloor haar man Andre. Hij was een van de elf slachtoffers van het gijzeldrama. Ze probeert in de tweedelige documentaire Ankie de olympische weduwe achter de waarheid van die dag te komen.
Vijftig jaar na de gijzeling bezoekt haar oud-collega Twan Huys de weduwe. Ze vertelt hem over de noodlottige dag dat haar man naar München vertrok, zijn dood tegemoet.
Andre was de nationale schermcoach van Israël en net vader geworden van een dochter toen hij naar de Olympische Spelen vertrok. Terwijl Spitzer met presentator Twan Huys herinneringen ophaalt, is het verlies duidelijk zichtbaar. Zelfs vijftig jaar na dato.
Ankie reis met Andre mee naar München. Hun dochter Anouk is dan zeven weken oud, Ankies ouders en broer passen op haar. Maar het meisje kan niet stoppen met huilen. Ankies broer Cees, zelf kinderarts, vertrouwt het niet, waarop de baby naar het ziekenhuis wordt gebracht.
Arrestaties bij protest Athene tegen Olympische Spelen in Beijing
Ankie en haar familie houden dit heftige nieuws geheim voor Andre. “Ik dacht dat hij dan uit zijn concentratie zou zijn, en hij is naar München gekomen om met zijn schermers resultaten te halen.” Wanneer Andre klaar is met zijn competitie wil hij een paar dagen reizen met zijn vrouw, waarop zij hem de waarheid opbiecht en het stel huiswaarts gaat. “Hij vond het verschrikkelijk, toen zijn we stante pede doorgereisd naar het ziekenhuis.”
Andre heeft maar twee dagen vrij en reist na het bezoek aan zijn dochter alleen terug naar München. Daarvoor moet hij op de internationale trein stappen in Den Bosch, die op 4 september vertrekt. “Toen kwamen we op het station in Den Bosch en zagen we de trein wegrijden”, herinnert Ankie zich die dag. “En toen zei Andre: ‘helemaal geen probleem, dan heb ik nog een hele dag met jullie en dan neem ik vanavond de avondtrein’.”
Dat vindt Ankie een slecht idee. “Ik zei: dat kan je niet maken want je hebt gezegd dat je maar twee dagen wegging. Toen zei ik: weet je wat? We gaan nu in de auto met snelle vaart naar Eindhoven, dan proberen we hem daar op te pikken.” Dat lukt op het nippertje. De deuren sluiten bijna en Andre koopt het treinkaartje in de trein. Ankie heeft dat kaartje nog altijd.
Van dat besluit heeft de weduwe na al die tijd nog spijt. “Ticket to hell”, legt ze zichtbaar geëmotioneerd uit aan Huys. Had Andre de trein niet gered, dan was hij pas de volgende ochtend in München aangekomen. “Dan had hij het hele drama gemist. Daar heb ik me heel schuldig over gevoeld. Ik dacht: ik heb hem zijn dood in gestuurd. Soms denk ik ook: alles was anders gelopen als ik dat niet had gedaan.”
Het tweede deel van Ankie de olympische weduwe is 5 september te zien om 21:27 op NPO 1.
Deelname Elizabeth aan opening Olympische Spelen in 2012 moest geheim zijn
