In de 2DOC ‘Belaagd’ komen vrouwen aan het woord over de talloze keren dat zij te maken kregen met (straat)intimidatie, aanranding en andere voorbeelden van grensoverschrijdend gedrag.
Drie vrouwen vertellen over het seksuele misbruik dat zij meemaakten en het schuldgevoel dat daar achteraf bij kwam kijken.
Trigger warning: hierna volgen beschrijvingen van seksueel geweld.
De eerste jonge vrouw die haar verhaal doet is veertien jaar als een jongen op een feestje veel te ver gaat. “Het ging allemaal heel leuk en aardig, tot ik wilde gaan slapen.” Als ze eenmaal op bed ligt, komen er twee jongens bij zitten. “Eentje kende ik. Ik dacht: is prima, kom er lekker bij, gezellig. Die andere kende ik niet.” Hij begint haar aan te raken. “Ik wilde dat niet, dus ik zei stop.” Hij stopt niet, en ook de andere jongen, haar ‘vriend’ grijpt niet in. “De ander die zat aan me, hij hield me beet. Hij dwong mijn hoofd naar bepaalde richtingen.” Na de verkrachting maakt ze zichzelf allerlei verwijten. “Je had eerder weg kunnen gaan en je had gewoon gelijk weg moeten gaan, toen hij opmerkingen begon te maken. Daar heb ik mezelf heel lang schuldig over gevoeld.”
Ze verzwijgt het lang, totdat ze erachter komt wat er nu eigenlijk echt is gebeurd. “Dat het niet mijn schuld was en dat het onder verkrachting viel.” Ze ging met mensen praten en deelt nu haar verhaal onder andere op social media om andere vrouwen een hart onder de riem te steken. Na de aanval begon ze aan alles te twijfelen: “Of ik wel zo sterk was als ik dacht en of ik wel goed voor mezelf kon opkomen. En of het echt niet mijn schuld was, dat vooral.”
Karin Bloemen vertelt in 'Op1' wat ze doet als ambassadrice tegen seksueel geweld: 'Praat erover als slachtoffer'
“Mijn ex-man zat bij de marine, die was gewoon altijd weg”, begint een oudere vrouw haar relaas. Als ze de dader leert kennen is het vanuit haar puur vriendschappelijk, want zij is op dat moment getrouwd. Ze worden vrienden en hij komt vaker over de vloer. “Op een dag waren de kinderen niet thuis, uit logeren, en toen heeft hij mij te pakken genomen. Hij heeft mij op een vreselijke manier verkracht.” Ze gilt, ze schreeuwt en vecht, maar het mag niet baten. Hij zorgt ervoor dat ze met een gescheurde anus in het ziekenhuis terechtkomt en geopereerd moet worden. “Laatst sprak ik daarover met mijn psychosomatische fysio en die zei: ‘Heeft die dokter niks gezegd? Van: hoe komt dit?’ Maar die heeft niets gezegd.”
Ook dit slachtoffer zocht de schuld bij zichzelf. “Omdat ik hem in huis had gehaald. Maar ja, dat had ik nooit verwacht dat zoiets zou gebeuren.” Ze durft het lange tijd aan niemand te vertellen. “Ik schaamde me verschrikkelijk.” De mensen die het wel te horen krijgen, zeggen al gauw: ‘Het is je eigen schuld’, ‘Het is omdat je die man hebt binnengelaten’. “Maar je kan toch niet verwachten dat iedere man die je als vriend beschouwt, zulke dingen bij je doet?”
De bijna 76-jarige vrouw is door het geweld het vertrouwen in mannen kwijtgeraakt. Voor haar is het nog steeds “een issue“. “Er komt bij ons bijvoorbeeld geen werkman binnen om iets te doen, zonder dat mijn partner thuis is.” En ook binnen haar relatie heeft het nog steeds consequenties. “Hij mag mij niet té stevig vasthouden als we met elkaar vrijen. Daar kan ik niet tegen, dat moet hij niet doen.” De vrouw heeft geen positief zelfbeeld, zo vertelt ze eerlijk. Haar partner aanbidt haar, “maar van mezelf houden is gewoon heel moeilijk”, concludeert ze zichtbaar aangedaan.
De derde vrouw is in een vreemde stad, in een vreemd huis op een feestje met vrienden. Ze heeft gedronken en wil op een gegeven moment gaan slapen. De man die haar vervolgens misbruikt, staat dat niet toe. “Het maakte hem eigenlijk niet uit wat ik wilde.”
“Je merkt in alle handelingen, in spieren of zenuwen van dat lichaam, dat diegene dat niet wil. Welke gek haalt het dan in zijn hoofd om gewoon door te gaan en niet te luisteren naar die nee?”, vraagt ze zich af. De gebeurtenis bleef constant in haar hoofd spoken. Gedachten als ‘dit had ik kunnen doen’ en ‘waarom heb ik dat niet gedaan?’ voerden de boventoon. Een professionele hulpverlener leerde haar dat het niet haar schuld is. “Er zijn ook heel veel andere mensen die jou victim blamen. Maar ja, dat is zo gemakkelijk gezegd.” Voor de personen die het slachtoffer de schuld geven heeft ze een duidelijke boodschap: “Stel je een soort rugzakje voor dat je elke dag op je rug mee moet nemen aan schuldgevoel. Hoe zwaar en vermoeiend is dat?”
Heb jij seksueel geweld meegemaakt en wil je daarover praten? Centrum Seksueel Geweld biedt professionele hulp en is 24/7 bereikbaar via het telefoonnummer 0800 – 0188.
De 2DOC Belaagd terugkijken? Dat kan hier.
Regeringscommissaris Mariëtte Hamer: 'Grensoverschrijdend gedrag is wijdverbreid en structureel'
