Sexuele intimidatie in het openbaar vervoer komt vaak voor. Columnist Maike leerde dinsdag het woord ’treinrukkers’ kennen en ze vindt er niets grappig aan.
Er zijn mannen die zich graag een potje aftrekken in de trein.
Pardon? Misschien komt het omdat ik zelden in het openbaar vervoer zit, maar ik had daar geen idee van. En nee, natuurlijk niet álle mannen, maar laten we zeggen, een handje vol. En dat is blijkbaar genoeg om er een term voor te hebben: treinrukkers. Briljant duidelijk. Ik mocht ‘m dan dinsdag voor het eerst horen, volgens Google (gratis tip: vermijd Google Afbeeldingen) bestaat ‘ie al jaren. Zowel de treffende term als de rukkende vent.
Het was een schokkend artikel, dinsdag in de Volkskrant. Met stijgende verbazing las ik over een fenomeen dat blijkbaar lastig te bestrijden is. Exhibitionisten die in het openbaar vervoer graag de hand aan zichzelf slaan. Verhalen van vrouwen wier aandacht subtiel of minder subtiel wordt getrokken naar een enthousiast bewegende broek. Stel je voor. Je schrikt je de pleuris.
Lees ook
Maike kan niet bingewatchen, maar de bios bezoekt ze maar al te graag
Gillen doet bijna niemand in zo’n situatie. Wel verstijven – stop ander woord – bevriezen. Bij gevaar is bevriezen een overlevingsreactie van het lichaam. Tonic immobility: je wil wel weg, maar het lukt je niet. In het geval van een treincoupé kan het denk ik ook nauwelijks. En laat dat nou net de bedoeling zijn van Piemelmans. Die vindt het extra opwindend om vrouwen te zien schrikken en verlammen. Chapeau voor de enkele vrouwen die er toch nog in slagen een foto te maken van de stumper. Maar of dát ze nou afschrikt?
Ineens moest ik denken aan de tijd dat ik liftend met een vriendin door het land ging. Jong en onbevangen stapten we in de auto van een luchtverkeersleider die op weg was naar z’n interessante werk. Vanaf de achterbank luisterde mijn vriendin aandachtig naar zijn verhalen terwijl ik me voorin stilletjes afvroeg wat hij in godsnaam zat te frunniken aan zijn gulp. De gluiper. Ik heb er niets aan overgehouden maar koosjer was het niet.
Meppen en krijsen doet bijna geen sterveling in serieuze gevallen. Zulke naïeve adviezen komen alleen van de beste stuurlui. Dus heb je in bevroren toestand niet fel en alert gereageerd, dan kun je zomaar aan jezelf gaan twijfelen: stom wijf dat je niets deed. Heb je het wel goed gezien? Dat dus. En zo jammer, want natuurlijk stel je je niet aan. Victim blaming is a bitch.
Lees ook
Maike schrijft een ode aan de vijftigste verjaardag van het internet
Pijnlijk genoeg wordt er vaak lacherig gedaan over zulke voorvallen. Daarvan regent het voorbeelden in het artikel. Volgens deskundigen zijn zulke reacties zelfs schadelijker dan het voorval zelf. Me dunkt. Treinrukkers en potloodventers, zo leerde ik, zitten onterecht in het grappige hoekje. Kom op zeg, hou ‘m lekker in je broek. En zoek hulp.
Met een tienertoerende dochter in het vooruitzicht, kan ik maar beter in actie komen. In gedachten schaf ik een OV-kaart aan en ga ik als de sodemieter op zoek naar reizende piemels. En die geef ik natuurlijk níet wat ze willen. Ik zal vooral niet schrikken, bevriezen of gillen, zo neem ik me strijdbaar voor. Eenmaal oog in oog met mijn slachtoffers, hoop ik minachtend te grinniken om ze daarna lachend uit het grappige hoekje te verdrijven. En nou wegwezen, stelletje sneue rukkers, voor ik jullie vastnagel. Aan je eigen schandpaal.
Maike Jeuken (47) is freelance journalist en fotograaf.
Samen met Rob runt ze een samengesteld gezin met zeven kinderen.
Voor LINDA.nl schrijft ze over wat haar opvalt in het nieuws.
Instagram: @maikejeuken
