In de serie ‘OLVG – Ziekenhuis met een hart’ vertellen verschillende artsen over hun ervaringen met kindermishandeling en hoe ze dat vanuit hun werk tegen proberen te gaan.
“We zien geregeld kindermishandeling. Dat is een van de meest emotionele onderwerpen van mijn vak”, aldus Felix Kreier, kinderarts in het OLVG.
Michiel Gorzeman is arts op de spoedeisende hulp in hetzelfde Amsterdamse ziekenhuis. Hij belt met een moeder, die hij heeft aangemeld bij een hulpinstantie om kindermishandeling uit te sluiten. “De melding is niet dat u een stempel krijgt van: u zorgt niet goed voor uw kinderen. De melding is dat er iemand contact met u opneemt om te kijken hoe het nu met u gaat en hoe het met de kinderen geregeld is.” De arts legt de ouder uit dat ze wekelijks te maken hebben met casussen waarbij kindermishandeling “aan het licht komt”. “En dat is echt serieus”, benadrukt Gorzeman.
“Ik heb ook twee kinderen en ik ben dezelfde leeftijd als u. Ik zou er ook ontzettend de pest over in hebben als dit mij ineens overkomt.” De spoedeisende hulp-arts kan zich dat goed voorstellen, zo legt hij aan de mevrouw uit. “Aan de andere kant is misschien nog wel erger dat we af en toe kindermishandeling missen. Ik zeg niet dat dat bij u het geval is, maar er zijn heel veel gevallen van kindermishandeling en die herkennen we niet. Helaas kun je niet op iemand verhaal of blauwe ogen vertrouwen of het kindermishandeling is of niet. Het komt in alle omgevingen voor.”
Nina werd slachtoffer van kindermishandeling: 'Met haar trouwring sloeg ze mijn tand kapot'
Gorzeman vertelt over een huisarts die met zijn dochtertje binnenkwam. “Het letsel wat zij had, dat klopte niet. Dat je denkt: bizar dat je zo’n breuk hebt na een val. Hij wist natuurlijk ook wel dat wij op kindermishandeling letten zoals iedere arts dat behoort te doen. We zijn heel eerlijk dat gesprek aangegaan: we denken altijd aan kindermishandeling. Dus we gaan ook screenen, vragen stellen of het klopt en het opschrijven. Omdat die breuk anders is dan je zou verwachten, moet ik ook instanties inlichten.” De vader in kwestie vond het dubbel, zo vertelt de arts. “Aan de ene kant was hij beledigd en boos, maar aan de andere kant kon hij moeilijk zeggen dat het niet mocht.”
Dokter Kreier vindt het als kinderarts moeilijk om te zien wanneer kinderen niet veilig zijn bij hun eigen ouders: “Omdat je er natuurlijk voor het kind er bent. Als iemand dat kind iets heeft aangedaan, is het uiteraard een natuurlijke reactie om heel boos op die agressor te worden.” De arts probeert die boosheid niet te ontkennen, maar hij wil er zich er ook niet door laten leiden. “Mijn rol is om dat kind te beschermen. Er zijn andere instanties om de ouders daarvoor te straffen.”
De kinderarts herinnert zich een casus waarbij een baby met een opvallende fractuur in het bovenbeen op de eerste hulp terechtkwam. “Dat breek je niet zomaar en ook niet op die manier.” Voor dr. Kreier was dat een aanleiding om navraag te doen: “En toen bleek het verhaal niet consistent”. Hij heeft een open aanpak: “Ik ga daar naar binnen, en ik zeg heel duidelijk wat mijn rol is en dat iets opvalt. Ik spreek letterlijk uit dat wij de opdracht hebben gekregen minder gevallen van kindermishandeling te missen.”
Hij benadrukt dan ook dat hij nog helemaal niet weet “of er sprake is van kindermishandeling of niet”, maar dat hij wel de taak heeft dat te onderzoeken. In het geval van de baby wist Kreier het vertrouwen te winnen van de vader. Deze gaf toe de baby te hebben mishandeld. “We hebben het kind verder onderzocht en dat bleek zes genezen botbreuken te hebben.” Daaruit konden ze in het ziekenhuis concluderen dat het kind al heel lang in een gewelddadige situatie zat. “Dat kind was in levensgevaar en is daardoor wel gered. De vader zit nu in de gevangenis.”
OLVG: Ziekenhuis met een hart terugkijken? Dat kan hier.
Kindermishandeling: dit kun jij doen als buitenstaander
