Vlucht

Die stopt even, maar vlucht dan weg. Omstanders ontfermen zich over de kinderen en Mc Williams, die buiten bewustzijn op de straat ligt. “Ik kan me daar weinig van herinneren. Later heb ik gehoord dat mijn zoon die achter me reed, dacht dat ik onder de auto was verdwenen. De kinderen voorop waren opeens hun mama kwijt.”

De moeder is de enige met letsel, maar wel zodanig dat ze meteen naar het ziekenhuis wordt overgebracht. Daar blijkt ze schade te hebben aan haar zenuwbanen, naast een forse hersenschudding. Ze belandt in een revalidatiecentrum, waar ze definitief te horen krijgt dat ze nooit meer kan lopen.

Afhankelijk

In dit revalidatiecentrum heeft Mc Williams een jaar gewoond. “Gewoon om er zoveel mogelijk uit te halen wat er nog in zat.” Dat was een heel heftige periode, vooral voor het gezin. Maar het moeilijkste was misschien wel toen ze thuis kwam, en haar leven 180 graden was gedraaid. “Ik kwam thuis in een rolstoel, in een huis vol aanpassingen. Mijn hele leven was ik zo zelfstandig, maar nu werd ik met alles wat ik deed afhankelijk van anderen. Dat vond ik echt heel moeilijk.”

Mc Williams besloot het bijltje er niet bij neer te gooien. Al vanaf het moment dat ze te horen kreeg dat ze verlamd was, had ze gezegd dat ze ooit weer zou gaan lopen. Ze meldde zich aan bij een fysiotherapeut gespecialiseerd in dwarslaesies, om zo sterk mogelijk te worden. 

Slimme knie

Toch ging het weer mis: vanwege haar verlamming, verdraaide haar voet. Daarvoor werd ze geopereerd door een orthopedisch therapeut, die haar na de operatie vroeg wat ze nog meer in het leven wilde. Dat was natuurlijk lopen. De dokter bracht haar op het idee van een ‘slimme knie brace’.

Samen met haar fysiotherapeut verdiepten ze zich hierin en zo kwamen ze uit bij de c-brace: een soort robotknie die alle functies van het verlamde been overneemt.  Het probleem was alleen dat dit apparaat nog nooit vergoed was door een Nederlandse zorgverzekering en 45.000 euro kost.

Testen

Toch nam haar fysio contact op met de leverancier van het apparaat. Samen regelden ze een oefenmoment, zodat Mc Williams het eens kon testen. Een jaar geleden, in een soort gymzaal, kreeg ze de brace voor het eerst om haar been en moest ze zichzelf omhoog trekken aan een rekje. “Ik kan me dat moment nog zo goed herinneren. Ik trok mezelf op en kon gewoon staan! Keek mensen weer in de ogen aan. Ik kan het niet anders beschrijven als fantastisch.”

Maar het was ook emotioneel. “Toen ze zeiden: til je linkerbeen maar op, en ik alleen nog op mijn rechterbeen stond, werd het me te veel. Toen moest ik tien minuten herstellen. Maar daarna gingen we er natuurlijk weer voor. We hebben de hele dag getraind en ’s avonds kon ik lopen, zónder krukken. Dat was het mooiste moment uit de afgelopen vijf jaar.”

Lopen, lopen, lopen

Maar daarna kwam het moeilijkste moment: de brace moest weer af en ze moest hem inleveren. “Het liefste was ik weg gerend, maar dat kon natuurlijk niet.”

Mc Williams zat thuis en streed een halfjaar lang om een c-brace vergoed te krijgen. “Ik had het toen echt heel moeilijk. Je kunt je er gewoon niet bij neerleggen, want er is een mogelijkheid om weer te kunnen lopen. Dat heeft er echt in gehakt. Ik kon alleen nog maar denken aan lopen. Ik was zó bang dat deze droom aan mij voorbij zou gaan.”

Verlossend telefoontje

In mei kreeg ze het verlossende telefoontje; de zorgverzekering zou het vergoeden. Samen met haar kinderen zat ze op de bank Titanic te kijken, met een kop thee in haar handen. “Ik liet het theeglas vallen en begon te huilen, van geluk. Kon geen woord meer uitbrengen. Ongelofelijk om zulk nieuws te krijgen. Dat je weet dat er een einde komt aan de rolstoel en dat je weer lopend door het leven kunt. Ik kon gewoon weer echtgenoot en moeder worden zoals ik gewend was!”

In juni was het zo ver: Mc Williams mocht de robotknie mee naar huis nemen. Haar kinderen zaten op de bank televisie te kijken, toen ze al lopend op hen af kwam. “Als ik eraan denk, moet ik bijna weer huilen. Dat moment was onbetaalbaar. De kinderen keken zo verbaasd en daarna kwam de blijdschap. Je zag het kwartje vallen: mama loopt weer.”

Lees ook
Manon (38) raakte verlamd na een duik op Bonaire: ‘Ik wist niet dat ’t water maar tot m’n enkels kwam’

Fietsen

De kinderen vielen haar in de armen, een lange groepsknuffel volgde. “Mijn zoon pakte me vast en wilde me niet meer loslaten. De twee kleintjes zeiden: ‘Mama, wat ben je groot’. De oudste zoon snapte er helemaal niks van. Die was de kluts even kwijt. Je bent verlamd en je loopt, hoe kan dat?”

Lees ook
Patricia’s zoon (14) raakte plotseling verlamd: ‘Hij zat gevangen in zijn eigen lichaam’

Inmiddels kan Mc Williams stukken lopen met haar been, kan ze in een aangepaste wagen autorijden, trappen op en af, op ongelijke paden lopen, in het bos wandelen, hellingen op en af én als klap op de vuurpijl zelfs fietsen, waardoor ze haar kinderen weer naar school kan brengen. Nu alleen paardrijden nog, haar grote liefde voor het ongeluk. Maar ook dat gaat lukken, denkt ze. “Ik blijf de grenzen verleggen en kijken wat de brace en ik allemaal samen kunnen.”