Geen helm

‘Waar zijn de helmen?’ is de eerste vraag die de dochter van Kois haar vader stelt als het gezin voor de eerste keer samen een fietstochtje maakt in Delft. Daar woont Kois met zijn vrouw en twee dochters, in de lente van 2017. Ze willen de gelegenheid aangrijpen om hun Amerikaanse leven in de auto even te laten voor wat het is en te leren fietsen zoals een Nederlander.

‘We krijgen geen ongeluk’

‘We hebben geen helmen gekocht,’ legt Kois zijn dochter uit. ‘Wat als we een ongeluk krijgen?’ antwoordt ze bezorgd. ‘We krijgen geen ongeluk,’ probeert de Amerikaan haar met weinig overtuiging gerust te stellen.

Lees ook
Geweldig verslag: zo ziet ons fietsleven eruit door de ogen van een Amerikaan

Elke automobilist is een fietser

Waar hij in de VS bij elke kruising opgelucht een handje opsteekt als een auto hem niet van zijn sokken rijdt, ervaart hij hoe in ons land de fietser de werkelijke koning van de weg is. Vrijwel alle automobilisten zijn zelf ook fietsers. ‘Als je op een Nederlandse straat fietst, rijdt de persoon naast je alleen in een Renault Clio omdat ze meubels naar huis moet vervoeren.’

Geen schrammetje

De infrastructuur hier is dan ook zo ingesteld op de fietser dat het aantal dodelijke fietsongelukken zes keer zo klein is als in de VS. Maar Kois blijft zich verbazen over de manier waarop Nederlanders zich zonder angst door de overbevolkte straten vol potentiële gevaren bewegen.

Flow

Langzaam maar zeker leert hij dat hij zich over moet geven aan de flow van het verkeer. Daarvoor duikt hij in de geschiedenis van de Nederlandse fietsmentaliteit. Zelfverzekerdheid, daar gaat het om: ‘”De weg is ook gemaakt voor mij”, herhaalde ik.”‘

Lees ook
Airbnb tipt toeristen in Amsterdam: ‘Ga niet fietsen als je dat niet kunt’

In een hand een tv

En aan het einde van zijn verblijf in Nederland heeft hij het echt in de vingers. Hij fietst tien kilometer, door de regen, met zijn telefoon aan voor Google Maps en een peperdure laptop voorop in zijn fietsmandje. ‘In een land waar ik ooit een man had zien fietsen met één hand aan het stuur en in de ander een televisie, voelde het alsof ik erbij hoorde.’

Het hele stuk in The New Yorker lees je hier.