Corona

In de eerste tien dagen word ik geleefd door mijn benauwdheid en hoesten. Ik ben buiten adem als ik naar de keuken loop om een kop thee te zetten. Opstaan, douchen en aankleden zijn al een uitdaging, daarna moet ik een halfuur uitrusten op de bank voor ik ontbijt kan maken. Tussendoor ben ik ook nog jarig. Dat vier ik in mijn eentje op de bank, omringd door bloemen en post. Veel energie heb ik niet.

Door de benauwdheid moet ik mijn dag goed plannen. De boodschappen worden voor de deur gezet en alles uitpakken (voor het ontdooit) is nog een hele kunst. Als ik iemand wil bellen, kan ik dezelfde dag geen was uit de wasmachine halen. Als ik teveel wil, word ik benauwd en ga ik hoesten.

Restklachten

Na twee weken lijkt het beter te gaan. Mooi, denk ik, dan kan ik weer bijna aan het werk. Op dat moment geloof ik nog dat corona een soort van grote griep is. Aan het eind van week drie hoest ik bijna niet meer, alleen bij inspanning. Maar dat is meer een kuchje. Hoe besmettelijk ben ik dan? Mag ik alweer naar buiten? Ik google me suf naar coronaklachten.

Ik wil antwoorden en bel de huisarts. De huisartsassistent begrijpt mijn vragen niet en verwijst me naar een website, waar mijn antwoorden niet te vinden zijn. Als ik in de Luscii-app aanvink dat ik gebeld wil worden, krijg ik een bericht dat het niet nodig is, omdat ik te weinig symptomen heb. Ik bel daarom het RIVM. Een lieve vrouw neemt op en luistert geduldig. “Dat kuchje komt van de inspanning en is geen coronahoest. Je bent na drie weken quarantaine niet meer besmettelijk”, stelt ze. Ik moet nog enkele dagen met een mondkapje naar de supermarkt, maar verder kan ik rustig weer opstarten.

Een paar dagen later voel ik me goed en stap ik voor het eerst op de fiets en trap – op zijn langzaamst – richting de drogist. Ik sta nog niet in de winkel of ik voel dat mijn borstkas uit elkaar knalt van spanning. Mijn hart pompt als een gek en mijn longen imiteren een ouderwetse blaasbalg. Ook sta ik te trillen op mijn benen en voel ik steken op mijn borst. Dus toch nog niet de oude.

Huisarts

Ik bel de huisarts nog maar eens voor advies, en krijg een andere assistent aan de lijn. Zodra ik laat vallen dat ik ook wel weer eens aan het werk wil, maar nog vragen heb over mijn restklachten, verwijst hij me naar de bedrijfsarts. Ik voel me niet begrepen door de assistent en blijf piekeren over de restklachten. In de Facebookgroep van patiënten met ‘milde coronaklachten’ gaan horrorverhalen rond. Mensen die al twaalf weken koorts hebben en niet kunnen lopen zijn geen uitzondering. Ik laat het er niet bij zitten en bel de dag erna nogmaals de huisarts. “Ik wil graag iemand spreken die geneeskunde heeft gestudeerd”, zeg ik bits tegen de assistent. Het internet heb ik inmiddels al uitgelezen.

Dat helpt. Binnen twintig minuten hangt een vervangende huisarts aan de lijn. Zij bevestigt al mijn theorieën. Ik heb zeer waarschijnlijk corona gehad. Ik leg uit dat mijn conditie en energie maar langzaam vooruit gaan en dat ik al vier weken aan het klooien ben. “Ik moet eerlijk zijn: dat kan nog wel een paar weken duren”, zegt ze bedenkelijk. Hoe ik moet opbouwen, is een kwestie van ’trial and error’. Een rondje lopen, steeds iets verder. Ze raadt me aan om Youtube-filmpjes van huisarts Claire te kijken. Omdat ik ’te beter’ ben voor een coronatest, kan ik beter een antistoffentest doen, als ik iets meer conditie heb.

Geduld

Sinds een week werk ik weer twee uur op een dag. Na drie uur komen de steken terug en moet ik rusten. ’s Middags probeer ik een blokje om te lopen, steeds iets verder. Het verst dat ik gekomen ben is 1200 meter, maar dat moest ik bekopen met drie uur steken in mijn borstkas. Boodschappen doe ik weer zelf. Zware dingen tillen lukt nog niet, maar ik hang de boodschappentas aan mijn fietsstuur.

Als mensen vragen hoe het gaat, is het moeilijk in één zin uit te leggen. Het gaat steeds beter. Enerzijds ben ik blij dat koorts of een ziekenhuisopname me bespaard zijn gebleven. Anderzijds is het moeilijk te accepteren dat het nog even duurt voor ik alles weer kan. In mijn hoofd heb ik al flink wat keren door de stad gefietst, met vrienden wijn gedronken in de zon (op anderhalve meter afstand) en flinke deadlines afgetikt. De realiteit is dat niemand nog weet wanneer ik weer beter ben. Het komt goed, gewoon stap voor stap, zeggen ze. Een ding is zeker: geduld is een schone zaak.

Lees ook
Charissa (29) is na negen weken nog niet hersteld van corona: ‘Op goede dagen kan ik tien minuten lopen’