‘Een gewaarschuwd mens telt voor twee’, zegt men dikwijls. Maar ik ben er in mijn vakantie achtergekomen dat een gewaarschuwd mens met kinderen niet altijd tót twee telt.
Nee, een gewaarschuwd mens met kinderen raakt meteen in paniek, ziet overal gevaar en handelt als een kip zonder kop. Nu gebeurt dat ook meer dan eens in Nederland en in het dagelijkse leven, maar op vakantie heb je nou eenmaal minder om handen en ligt de focus ergens anders. Je raakt zo ontspannen dat je je druk gaat maken, of misschien wel druk wíl maken. Op vakantie ben je met je kinderen en ben je er vooral voor je kinderen. En dan gaat er wel eens iets onfortuinlijk mis.
Zo kreeg mijn jongste dochter Cato vorig jaar tijdens de vakantie kokend hete thee over haar beentje, door een wankele – en vooral incapabele – ober. Dit jaar werd ik midden in de nacht opgeschrikt toen mijn zoontje Klaas uit bed viel. Met zijn melktanden nam hij het houten nachtkastje mee. Het gevolg: losse tanden, een dikke lip en voor de zekerheid een nachtelijk bezoekje aan een Oostenrijks ziekenhuis. Gelukkig liep het los en zaten de tanden niet meer dan los. Maar het kwaad was geschied. Want vanaf dat moment ben je dus een gewaarschuwd mens.
Objecten veranderen in mogelijke moordwapens voor de kinderen, situaties in slecht geschreven horror-scenario’s en welwillende mensen in potentiële seriemoordenaars. En ik geef toe: ik heb veel fantasie, maar door
een combinatie van adrenaline, emotie en ouderliefde schuilt ineens in alles gevaar. De hoek van een tafelblad levert dus met gemak een schedelbasisfractuur op, of op z’n minst een geperforeerd oog. Een kleurpotlood richt minstens zoveel schade aan als een vlindermes of stiletto. Een ijsje zorgt met een beetje pech voor een langzame verstikkingsdood. En dan heb ik het nog niet eens over het zwembad…
Wat daar allemaal mis kan gaan hoef ik geen ouder uit te leggen. Het is ook een grof schandaal dat er niet minstens drie badmeesters per kind in en rond het zwembad aanwezig zijn. Niet dat het voor veel verlichting zorgt, maar toch. Je komt dan in ieder geval niet in de situatie dat je voor de 468ste keer de hoofdjes van je kinderen telt en je ontdekt dat er eentje ontbreekt. Vervolgens zit je binnen een nanoseconde vol adrenaline. Je wil schreeuwen en huilen tegelijk. Er treedt meteen een gevoel van radeloosheid op. Uiteindelijk kom je er tot je schaamte achter dat je dochter Molly gewoon achter je rug op je strandbedje is gaan liggen.
Kortom, ik ben blij dat ik weer thuis ben – waar een pollepel gewoon een pollepel is en de buurman gewoon de buurman. En ik ben aan vakantie toe.
Lees ook
‘Met drie kinderen duurt het inpakken even lang als de vakantie zelf’
Meer columns van Sander Lantinga en andere columns standaard direct in je mail krijgen? Meld je dan aan voor onze nieuwsbrief. Zijn volgende column verschijnt op 8 september.
