Paar kilo eraf

Zoals veel andere onzekere tienermeisjes, besloot ik aan het begin van mijn middelbareschoolperiode dat het een goed plan zou zijn om een paar kilo af te vallen. Waar de meeste meisjes na een paar dagen opgaven, raakte ik verstrikt in een eetstoornisweb. Na jaren van ontkenning, kon ik het uiteindelijk niet meer verbergen.

Ogenschijnlijk genezen

Ik ging in behandeling en zo modderde het voort. Het ene jaar ging beter dan het andere, en tegen de tijd dat ik mijn universitaire propedeusejaar had voltooid, lukte het me zelfs om een hele periode op gezond gewicht te blijven. Hoewel ik ogenschijnlijk genezen leek, bleef de eetstoornis actief in mijn achterhoofd, wachtend op het geschikte moment om toe te slaan. En dat moment kwam.

Eetstoornis

Anderhalf jaar geleden veranderde mijn leven radicaal van koers. Door het onverwachtse einde van een traumabehandeling, kwamen de nachtmerries die ik al vanaf jonge leeftijd heb, sterker terug dan ooit. In reactie daarop, greep mijn anorexia haar kans om grond te winnen. Ik dacht dat het een fase was, maar voor de zekerheid meldde mijn huisarts me aan bij een eetstoorniskliniek.

Met spoed opgenomen

In de maanden die daarop volgden, takelde ik fysiek steeds verder af. De anorexia was sterker dan ik, en de snelheid waarmee ik stappen maakte, woog niet op tegen de snelheid waarmee de anorexia zich voortbewoog. Ik had inmiddels zó veel tekorten dat de vitaminetabletten, elektrolytendrankjes en infusen nog nauwelijks werkten. Hadden we het ene tekort weggewerkt, dan verscheen er ergens anders weer een nieuwe. Er werd besloten dat ik met spoed moest worden opgenomen, dus bereidde ik me voor op wat achteraf de zwaarste strijd uit mijn leven zou worden.

Lees ook
Sully Bush (de hulphond van de bekende foto) heeft een mooie nieuwe ‘baan’

Hulphond

De opname was intens, maar had het gewenste effect. Ik kroop door het oog van de naald en knapte stukje bij beetje op. Ik had dromen en doelen, fantastische vrienden en familie, maar wat me er bovenal doorheen heeft gesleept, was het perspectief op een hulphond. Om voor haar te kunnen zorgen, moest ik fysiek stabiel zijn. Dus at ik, en vocht ik. Door haar komst, had ik voor het eerst in 12 jaar weer oprechte hoop op volledig herstel.

Laatste kans

Hoewel dit allemaal rooskleurig klonk, liepen we gelijk tegen de volgende hobbel op. De kosten van een traumahond worden, ondanks de vele positieve resultaten, niet vergoed. Dit heeft mij er lang van weerhouden om het hulphondentraject te starten, maar na mijn opname realiseerde ik mij dat dit mijn laatste kans was op volledige genezing, dus hakte ik de knoop door. Ik heb keihard gespaard, gulle donaties van vrienden en familie ontvangen en ben een crowdfunding gestart om het resterende bedrag op te halen.

Golden retriever

En nu is het bijna zo ver. Binnenkort komt er een prachtige golden retriever bij mij wonen, die onder begeleiding van Animals4Health zal worden opgeleid tot traumahond. Haar vaardigheden worden specifiek afgesteld op mijn ziektebeeld. Ze zal me o.a. leren wakker maken tijdens nachtmerries, ondersteunen in therapie en tijdens paniekaanvallen, en helpen met het vroegtijdig signaleren van te lage bloedsuikers. Een hulphond kan wonderen doen, en in een strijd tegen de meest dodelijke psychiatrische ziekte die er bestaat, is elk wonder welkom.

Openheid

In de media zijn veel sensatieverhalen te vinden over mensen die uiteindelijk overlijden aan anorexia, maar weinig succesverhalen. Dus besloot ik openheid te creëren en mijn proces met de wereld te delen, via mijn Instagram en website: Hapje voor Soof. Ik ben één van de vrouwen die gaat genezen, samen met mijn hulphond. En dat vertrouwen gun ik al mijn mede-patiënten.