De Australische arts Richard Scolyer (57) kreeg te horen dat hij een ongeneeslijke hersentumor had. Daarop koos hij voor een behandeling die voortkwam uit zijn eigen baanbrekende huidkankeronderzoek. Een jaar later is de kanker, tegen alle verwachtingen in, nog niet terug.
Tachtig procent van de patiënten met dit type kanker overlijdt binnen dertien tot vijftien maanden.
Zodra Scolyer te horen krijgt dat hij hersenkanker heeft, realiseert hij zich dat het om ‘het ergste van het ergste’ gaat. Hij lijdt aan een van de meest agressieve vormen van hersentumoren, bekend als glioblastoom. Er bestaan verschillende varianten van deze ziekte, en Scolyer heeft de meest voorkomende soort: het IDH wildtype. Maar de professor weigert zich neer te leggen bij zijn lot. “Het voelde voor mij niet juist om zomaar de dood te accepteren zonder iets te proberen. Het is ongeneeslijk, zeg je? Nou, bekijk het maar.”
Professor Scolyer verrichtte samen met zijn collega professor Long jarenlang onderzoek naar immunotherapie bij melanoomkanker, wat het afgelopen decennium tot baanbrekende resultaten leidde. Hun onderzoek, dat gebruikmaakt van een behandelmethode waarbij het eigen immuunsysteem van het lichaam wordt ingezet om kankercellen aan te vallen, heeft de overlevingskansen van patiënten met gevorderde melanoomkanker aanzienlijk verbeterd. Waar voorheen minder dan 10% van de patiënten daadwerkelijk genas, is dat percentage nu gestegen tot de helft.
De twee professoren werkten zo nauw samen dat ze inmiddels goede vrienden zijn geworden. Toen professor Long hoorde over de diagnose van Scolyer, ging hij onafgebroken op zoek naar een manier om hem te helpen, in de hoop een effectieve behandeling voor Scolyers hersenkanker te vinden. Na veel onderzoek kwam hij op het idee om hun eigen melanoom-onderzoek toe te passen. Zo werd Scolyer de eerste hersenkankerpatiënt ooit die immunotherapie ontving vóór een operatie. Ook kreeg hij een vaccin dat speciaal is afgestemd op de kenmerken van zijn tumor.
De behandeling van professor Scolyer was niet zonder risico’s, hij ondervond ernstige bijwerkingen. Zo kreeg hij te maken met epileptische aanvallen, leverproblemen en een longontsteking. Maar slechts enkele weken na de behandeling zagen de scans er al een stuk beter uit. Scolyer: “Het was duidelijk dat de behandeling effect had.”
Ook de meest recente scans laten nu, tien maanden later, zien dat de tumor nog altijd weg is. Scolyer voelt zich zich beter dan ooit. “Het is lang geleden dat ik me zo goed heb gevoeld,” vertelt hij aan de BBC. Net als vroeger gaat hij zelfs weer dagelijks hardlopen.
Scolyer en Long hopen dat de behandeling van de arts levensverlengend zal zijn en dat er in de toekomst klinisch onderzoek gedaan kan worden naar hun methode. Er is hoop dat de behandeling die zulke fantastische resultaten had voor Scolyer, mogelijk ook kan helpen bij de 300.000 mensen wereldwijd die jaarlijks geconfronteerd worden met hersenkanker.
Aan RTL Nieuws vertelt neurochirurg en hoogleraar Arnaud Vincent van het Erasmus MC dat het nog moeilijk te zeggen is of de behandeling voor Scolyer inderdaad levensverlengend zal werken.”Hij is nu tien maanden verder en relatief jong. Met een normale behandeling zou hij na een jaar ook nog kunnen leven”, legt hij uit.
“Ik zou graag willen zien hoe het over twee of drie jaar met hem gaat. Want hoewel twintig procent langer dan twee jaar leeft, is dat bij het IDH wildtype vaak niet het geval.” Ook wil hij benadrukken dat er nog niet te vroeg gejuicht moet worden. “Ik wil niet pessimistisch zijn, maar er zijn in het verleden veel hoopvolle medicijnen geweest die uiteindelijk niet de oplossing waren.”
Scolyer zelf is erg blij dat hij zich weer goed voelt, maar is zich er ook bewust van dat dit niet zegt dat hij nu helemaal beter is, zo vertelt hij: “Het betekent zeker niet dat mijn hersenkanker is genezen, maar het is gewoon fijn om te weten dat de ziekte nog niet is teruggekomen zodat ik nog wat meer tijd heb om met mijn vrouw en kinderen van het leven te genieten.”
Bovendien heeft de professor het ergste scenario al overleefd. “Volgens de statistieken zou ik nu al gestorven zijn. In plaats daarvan vierde ik in december mijn 57ste verjaardag en nog een kerstfeest met mijn familie – mijn vrouw Katie en mijn tienerkinderen Emily, Matthew en Lucy”, aldus de professor.
Dit bericht op Instagram bekijken
Paul en Simone verloren hun zoontje Wies (8) aan een hersentumor: 'We zullen nooit een foto van onze drie kinderen samen hebben'
