Levensbeëindiging

In het zogenoemde Gronings Protocol is vastgelegd onder welke voorwaarden een einde mag worden gemaakt aan het leven van een kind tussen 0 en 1 jaar, als er sprake is van uitzichtloos en ondraaglijk lijden. Kinderen vanaf 12 jaar vallen onder de Euthanasiewet en kunnen al dan niet met hun ouders een verzoek indienen. Voor kinderen tussen 1 en 12 jaar is er geen mogelijkheid voor actieve levensbeëindiging.

Kinderartsen die hiernaar jaren onderzoek deden en ouders van doodzieke kinderen pleitten in september voor meer duidelijkheid. In uitzonderlijke gevallen, waarbij de dood van het kind onvermijdelijk is, zou actieve levensbeëindiging mogelijk moeten zijn, vinden zij. Het gaat om vijf tot tien kinderen per jaar.

Lees ook
Voor de ongeneeslijk zieke Nuria (1) was ‘versterven’ de enige uitweg

‘Barmhartigheid’

Dat pleidooi vond in een debat woensdag weerklank bij VVD, D66, GroenLinks, PvdA en SP. Kamerlid Pia Dijkstra (D66) opperde dat het een kwestie van “barmhartigheid” is om deze kinderen niet te laten lijden. Maar bijvoorbeeld de SGP en de ChristenUnie zijn het hier totaal niet mee eens.

Hugo de Jonge, minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, komt er begin volgend jaar op terug. Hij wijst er wel op dat de onderzoekers niet aanbevelen dát hij de regels moet wijzigen, maar vragen óf dat moet gebeuren. De enige mogelijkheid die er nu is om het sterven van deze groep kinderen te bespoedigen, stoppen met het toedienen van eten en drinken, is volgens hem ook niet per se een schrikbeeld. Bij de allerkleinsten kiezen ouders vaak ook nog voor die optie, terwijl de arts het leven ook actief zou kunnen beëindigen.