Het Centrum Intensieve Behandeling (CIB) in Den Haag is voor veel mensen met psychische klachten een laatste redmiddel. Maar vaak lopen ze meer schade op in de ggz-instelling dan dat ze er geholpen worden.
Dat concludeert het AD op basis van gesprekken met vier (ex-)cliënten van het CIB en zes ouders van andere cliënten die in de instelling verbleven.
Het CIB is een locatie van ggz-instelling Parnassia, die uit het hele land mensen met ernstige psychiatrische problemen opvangt als hun behandeling op andere plekken vastloopt. Vaak gaat dat om mensen, veel jonge vrouwen, die suïcidaal zijn en/of zichzelf beschadigen. De behandelvisie is dat er geen één-op-één begeleiding wordt gegeven. “Dit is veelal al ingezet bij eerdere behandeling en was daar niet succesvol”, aldus psychiater en directeur zorg Arlette van Amerongen.
De mensen met wie het AD sprak zeggen echter dat er überhaupt weinig sprake is van behandeling in de instelling. In plaats daarvan zouden cliënten continu straffen krijgen opgelegd, bijvoorbeeld door hen veelvuldig in een isoleercel te plaatsen met alleen een matras op de grond. Voor meerdere cliënten is het verblijf in het CIB traumatiserend geweest. Het AD sprak zelfs met een moeder van een cliënt die na de behandeling een einde aan haar leven maakte.
Een tiental ouders heeft zich verenigd en klachten ingediend bij zowel Parnassia zelf als de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ). Een moeder vertelt aan het AD dat haar dochter meer dan zeven maanden aaneengesloten in de isoleercel zat. “Twee keer per dag mocht ze er even een kwartier uit. Het was gewoon een cel. Ze zat alleen met haar emoties, durfde niet op de rode knop te drukken omdat ze nooit wist of personeel zou snauwen, schreeuwen of haar zou negeren. Als ze geluk had kreeg ze een half uurtje per dag therapie.”
“Er was geen middenweg. Of je werd op je kamer opgesloten, of in de isoleercel gesepareerd of je kreeg eigen verantwoordelijkheid en er werd niet naar je omgekeken”, aldus de moeder. “Er was nauwelijks begeleiding. Als iemand zat te huilen op de afdeling mocht je als patiënt de ander niet troosten. Maar een zorgmedewerker deed het ook niet. Ze moesten met hun eigen emoties leren omgaan.”
De IGJ doet onderzoek naar de zaak.
Podcast over GGZ-misstanden: 'Jonge, kwetsbare mensen werd verteld dat ze eens flink genomen moesten worden'
