Boekverslagen, werkstukken en knutsels: als het de kinderen niet meer lukt om schoolopdrachten te maken, zijn daar altijd nog hun handige ouders.
Niet om de bloedjes richting vwo te pushen, maar omdat het soms een hoop frustratie, tijd en ellende scheelt.
Vera (42): “Mijn zoon Taylor moet als boekverslag altijd een versierde doos mee naar school nemen waarin hij dingen of knutsels stopt, die met het gelezen boek te maken hebben. Daarbij hoort een presentatie. Die doet hij. Elk jaar maak ik die doos. De grap is, we beginnen altijd keurig met z’n tweeën, maar na een half uur zit ik alleen aan tafel. En dan vaak nog lang ook. Of meerdere dagen. En als iets minder perfect gaat zoals ik zou willen, denk ik: nou ja, misschien wel goed, want het moet er ook wel uitzien alsof een kind van elf het gemaakt heeft.”
Kirsten (45): “Schoolwerk: no way! Daar leren ze niets van, dus dat weiger ik. Maar aan die vreselijke surpriseverplichting maak ik me wel schuldig, want daar benadeel je een ander mee als jouw kind het niet voor elkaar krijgt. Zo fabriceerde ik al eens een Lucky Cat of het evenbeeld van een klasgenootje van zoon Nils. Mijn kinderen helpen waar ze kunnen. In ons geval vaak met ogen tekenen of een plakbandje bevestigen. Overigens was de laatste surprise een paard, voor een meisje van stal die mijn dochter Flore had getrokken. Ook al is ze al zestien, zij heeft alleen wat reepjes bruin papier op zijn lijf geplakt.”
Loes (49) : “Mijn puberzoon Noah zat in 2vmbo toen hij mopperend thuiskwam met de opdracht om een gebruiksaanwijzing over zichzelf voor Nederlands te schrijven. Ik ben zelf juf. Normaal stimuleer ik de zelfredzaamheid en motivatie tot zelfstudie, maar dit was té leuk om te negeren.
Ik heb toen een hilarische users manual gemaakt met zinnen als: voorzie het product NoahdeVries2008 minstens elk uur van voedsel, bij voorkeur bananen, macaroni met ketchup, paprikachips, pasta bolognese, tosti’s en frikandelbroodjes. Blijf dit doen van 8 uur ’s morgens tot 21.30 uur ’s avonds. En ook: Sokken kunnen gerust drie dagen lang worden gedragen, ook ’s nachts. NoahdeVries2008 ondervindt hiervan geen enkele hinder. We hebben eerlijk vermeld dat zoonlief getypt heeft en moeders gedicteerd. De docent heeft het in de koffiekamer voorgelezen en ‘wij’ kregen een tien!”
Joyce (37): “In coronatijd was het makkelijker om gewoon zelf het huiswerk van Bart van nu elf te maken, dan om hem aan te sporen om zijn huiswerk te doen. Het is een laagbegaafd kind met ADHD. Zonder goede begeleiding van leraren, zwom hij in zijn schoolopdrachten. Ik heb drie kinderen en een baan, dus kon ook niet te veel tijd aan uitleggen besteden.
Op die momenten dat hij écht niet meer wilde leren en volledig in de stress was vanwege de verwachte straf, maakte ik ongeveer in zijn handschrift de opgaven. Bart kreeg anders voor straf extra opdrachten of moest een presentatie doen over een onderwerp dat hij niet snapte. Dat vond ik zielig. Ik heb zelfs nog een verslag geschreven over een dik boek van Geronimo Stilton dat hij nooit heeft gelezen. Uiteindelijk is hij in groep 6 gewisseld van basisschool, waar leraren hem veel beter begrijpen.”
Simone (39): “Het vmbo waarop mijn dochter Elea zit, is een hele artistieke school. Ze is er als dans-, musical- en toneelgek helemaal op haar plaats. Behalve bij het kunstonderdeel van CKV. Met haar veertien jaar is ze het niveau koppoten nog niet ontgroeid. Toevallig kan ik aardig tekenen, dus maak ik standaard al haar teken-, verf- en schilderwerk.”
10x ongemakkelijke momenten dankzij je kroost: ‘Ik krijg geen zusjes meer, want mama heeft alle zaadjes van papa al opgegeten’
Els (45): “In de brugklas had mijn zoon Willem per ongeluk de verkeerde boekopdracht gemaakt. Hij kwam erachter na het avondeten en de deadline was de volgende dag. Dikke paniek, want hij is kneiterdyslectisch en een nieuw verslag zou hem een week kosten. Ik ben toen als een malle aan de slag gegaan, zodat hij het ’s ochtends alleen nog maar hoefde uit te printen. Het was voor mij nog geen anderhalf uur werk, want Willem had Oorlogswinter gekozen, dat kende ik nog van mijn eigen lijst. Ik had er een 8 voor.”
Dionne (40): “Op de basisschool van mijn zoons van elf en negen werd een kerstbalversierwedstrijd gehouden. Idyllisch gingen de jongens knutselen, maar het werd snel ruzie, want ze kregen mot over lijm, sterren en glitters. Uiteindelijk heb ik er al mijn energie in gestopt, zodat beide kinderen met een prachtbal naar school togen. Helaas wonnen ze beiden niet. Ik legde het qua creativiteit af tegen een meisje van zes.”
Puck (62): “Onze oudste zoon Chris was erg laks. Alles kwam bij hem op het laatste moment aan. Als zijn werkstukken niet over voetbal mochten gaan, nam ik die over Egypte, het ontstaan van de Haarlemmermeer en Vikingen, voor mijn rekening. Chris haalde er hoge cijfers voor. Daar voelde ik me totaal niet schuldig om. Liever een ‘slechte’ moeder, dan een ongelukkig kind.
Ik heb zelfs eens op zondagavond een spreekbeurt voor de volgende dag in elkaar gezet. Hij had al drie keer om uitstel gevraagd en ‘echt geen inspiratie’. Ik verzorgde een prachtig werkstuk over het Rode Kruis en baalde dat hij – voor de moeite – een zes min had gekregen. Ik had nog zó m’n best gedaan. Bij het eindexamen kwam er een leerkracht naar me toe: ‘Mevrouw B., u had Chris toch echt vaker zijn neus moeten laten stoten. Maar uw werkstukken waren altijd een genot!’”
Dennis (35): “Als ik mijn dertienjarige dochter Carlijn assisteer bij haar huiswerk, ga ik regelmatig over het randje heen door het vóór haar te maken. Invuloefeningen, rekensommen, begrijpend lees-werkjes; als ik het doe, gaat het immers tien keer sneller.
Carlijn zit nu in de tweede klas van Basis-vmbo, maar de tafels zitten nog niet in haar hoofd en ze kan geen zin foutloos schrijven. Toch weet ik zeker dat ze het straks redt in de maatschappij. Carlijn heeft een enorm grote sociale intelligentie, kan fantastisch koken en is super empathisch, alleen leren lukt gewoon niet. Met liefde help ik mijn ploeterende dochter deze jaren door het schoolsysteem heen.”
Sanne (44): “Vorig jaar moest mijn dochter in 3vwo voor Engels een politiek opstel maken. Vijfhonderd woorden over de Amerikaanse verkiezingen. Ze vond het verschrikkelijk en klaagde er een week lang over. Mij leek het juist enig om te doen. Toen heb ik met haar onderhandeld: als zij het huis zou stofzuigen, koken en afwassen, schreef ik het opstel. Win-win.”
10 x helse kinderfeestjes: 'Biddend dat ik niet naar de eerste hulp hoefde'
